Sarah du Pisanie Omnibus 8. Sarah du Pisanie

haar pas, net om ’n paar treë verder stewig om haar middel vasgevang te word.

      Nie vir ’n oomblik dink sy dat dit Bertus sal wees wat agter haar aanhardloop nie. Dit kan net Kobus wees wat haar so gemaklik inhaal. Sy klap dus wild na die hande om haar middel en raas hygend en kortasem.

      “Is jy laf om . . . om sulke verspotte grappe te maak? Ek wens meneer Kruger draai jou nek om!”

      “Nou hoekom sal ek dit wil doen?”

      “Jy! Ag, tog!”

      Bertus se hande skuif op en kom rus warm en stewig om haar skouerknoppe.

      “Hoekom is jy so verbaas? Het jy nie gedink ek sal jou kan inhardloop nie? Jy is dan so ’n klein ou juffroutjie met sulke ou verspotte sandaaltjies aan.”

      “Ek . . . e . . .” Annie is erg verleë en weet nie waar om te kyk nie.

      “Annie!”

      “Hm?” Haar oë bly vasgenael op sy bors.

      “Is jy tog nie skaam vir my nie? Jy weet tog Kobus terg net.”

      “Ek sal hom kry! Hy is ’n regte duiweltjie!”

      “Nie so lank gelede nie was hy ’n dierbare seun, as ek reg onthou.”

      Sy stem is sag en teer en so heeltemal anders dat sy net skaam haar kop teen sy bors vasdruk. Sy is te bang om op te kyk. Sy is bang dat hy dit wat sy nie ’n naam wil gee nie in haar oë sal lees.

      Hy druk haar ’n oomblik lank saggies teen hom vas. Dan hou hy haar ’n entjie van hom af weg.

      “Die seuns is onmoontlik! Ek vertrou hulle gewoonlik nie twee tree onder my oë uit nie. Ek wens ek kon weet wat nou weer in Kobus se kop aangaan.”

      Annie hoor dat sy stem sag en vol pret is en sy weet dat hy dit goed bedoel met die seuns.

      Bertus vat haar hand. Asof dit die natuurlikste ding in die wêreld is, begin hy terugstap huis toe met haar hand warm en intiem toegevou in syne.