Duwweltjiepad. Elza Rademeyer

verder kan vorder nie. Oplaas is hy genoodsaak om sy bedklokkie te druk.

      Suster Jo kyk gesteurd op van die nagverslag toe sy ’n rooi liggie op die paneelbord sien flits. Dan sien sy van waar die noodsein kom en kyk hulpsoekend rond. Nee, die nuwe verpleegster is iewers in die groot mansaal doenig, val dit haar by. Die ander is met ete. Sy sal self moet gaan hoor wat Rudolf wil hê. Daar is niemand anders om te stuur nie.

      In die deur van sy private vertrek steek sy geskok vas toe sy hom aan die bedstyl sien klou, sy onderlyf heeltemal van die bed af. “Meneer Mulder, wat gaan hier aan?” roep sy ontsteld uit. Toe storm sy nader en beur haar bolyf onder hom in. “Lê terug met jou bolyf dat ek jou bene op die bed kan tel!”

      Maar Rudolf se begrip van werklikheid het vervaag in sy doelgerigtheid om te kan loop. “Gee pad hier onder my. Hou net my bolyf vas sodat ek orent kan kom.”

      “Jy kan nie. Jy wéét mos jy kan nie staan nie!”

      “Moenie vir my kom voorskryf wat ek kan en nie kan nie, vroumens. Ek sal self besluit of ek kan staan of nie. Help my net dat ek op my voete kom!”

      “Is jy gek? Laat sak dadelik jou bolyf terug en los die bedstyl sodat ek jou bene kan optel. Toe, ek raak moeg!”

      “Gee dan pad as jy moeg raak. Ek sal self regkom.”

      “Meneer Mulder, asseblief, jy gaan val as ek padgee.”

      “Luister, ek gaan nou die bedstyl los, want my arms raak moeg. Gee pad hier onder my.”

      “Ek sal nie!”

      “As jy nie padgee nie, gaan jy seerkry. Toe, gee nou pad.”

      “Ek kan nie toelaat dat jy op die vloer beland nie. Lê nou dadelik terug sodat . . .”

      “As jy dan nie wil hoor nie, moet jy voel.” Toe los hy die bedstyl en albei plof op die vloer neer, sy stewig vasgevang onder sy fors liggaam.