Duwweltjiepad. Elza Rademeyer

Oomblik dink Rudolf daaraan dat hy nie baie respek vir ’n maklike meisie het nie, maar die opwinding is groter as eerbare gedagtes. Hy verskuif sy hand van haar been na haar nek om haar kop nader te trek.

      “Jy moet in die pad kyk,” waarsku sy hom effens hees toe sy haar oë ná die soen oopmaak.

      “Ek kyk in die pad, moenie bekommerd wees nie,” sê hy oënskynlik gelykmatig en laat glip terselfdertyd sy hand voor by haar jakkie in. Sy gryp sy hand vas om te keer, maar hy kom gou agter sy keer nie regtig nie. Haar kamtig protesterende geluidjies soen hy sommer dood.

      Rudolf beskou homself as ’n goeie motorbestuurder. Maar selfs die beste bestuurder kan nie altyd vinnig genoeg reageer as hy toelaat dat sy gedagtes deur hartstog verswelg word nie. Toe die knalgeluid van ’n motorband wat bars in sy ore opklink, is hy te stadig om die motor onder beheer te bring. Dit tref die randsteen en vlietend verbeel hy hom hy hoor Julia gil terwyl dit vir hom voel asof hy self deur die lug geslinger word. Dan is alles swart om hom.

      Van motors wat stilhou, geskokte omstanders en ’n ambulans met loeiende sirene weet hy niks nie.

      Tant Betta het genoeg gehad van die partytjiegangers. Kort na Rudolf en Julia se vertrek gaan sy buitentoe en verwilder hulle summier van die landgoed af. Nee a, dink sy toe die laaste motor vertrek, so kan dit nie aangaan nie. Rudolf se geld sal so nooit as te nimmer hou as elke Jan Rap en sy maat so op hom teer nie. Kyk net die drank alleen. Sewe leë bottels. Sewe! Dit is buiten die bier en die vleis en die ander kos. En wie betaal vir dit alles? Rudolf! Nie een van sy sogenaamde vriende sal ’n komkommer bydra om dit vir hom ligter te maak nie.

      Met ’n diep sug kyk sy moedeloos om haar rond. Kyk net die gemors! Vuil papierborde, glase en nat handdoeke lê die hele werf vol. En hierdie motorbootryery saam met Julia kan ’n verkeerde ding afgee. Julia Saunders is net op een ding uit, dink sy, en dit is om Rudolf in die hande te kry. Op verlede week se teeparty is daar oor haar gepraat. En die dinge wat van haar gesê is, is nie mooi dinge nie. Maar Rudolf is mos stiksienig. Hy kyk niks verder as na ’n meisie se gesig en figuur nie!

      ’n Rusteloosheid vat in tant Betta pos. Sy is skaars buite die huis, of sy is weer binne. Dit is of iets haar rondjaag. Selfs Katryn kom dit agter. En toe tant Betta die soveelste keer die potte se deksels in die kombuis oplig sonder om agter te kom die patats brand aan reg onder haar neus, kan Katryn haar ongeduld nie langer beteuel nie.

      “Nee a, kom sit nou hier op die stoel en kom tot ruste. Wat is aan die gang dat mevrou so rondskarrel?”

      Tant Betta gehoorsaam met ’n suggie. “Ai, Katryn, dis of my moed aan die taan is. Ek voel sommer ek beteken niks nie.”

      “Nou wat laat mevrou dan so voel?”

      “Hoe lank bly ek nou al hier by julle, Katryn?”

      “So drie maande, dink ek. Maar hoekom vra mevrou so?”

      “Drie maande, en ek het nog niks ten goede met Rudolf uitgerig gekry nie.”

      Katryn frons. “Hoe bedoel mevrou dan nou?”

      “Kyk, vier maande gelede, toe Rudolf se pa so onverwags daar op Malmesbury by my opgedaag en gevra het ek moet tog na Rudolf omsien as hy, Herman, dalk iets oorkom, het ek hom hand en mond belowe ek sal. Maar dis ’n baie moeiliker taak as wat ek gedink het. Rudolf steur hom hoegenaamd nie aan my teregwysings en dinge nie. Kyk, hy’t dan wraggies sy werk as rekenmeester gelos.”

      “Ag, mevrou, hy’t mos nie nodig om te werk nie. Hy is dan ’n multimiljoenêr.”

      “Ja, maar dis nie goed om so niks te doen nie, Katryn. Ledigheid is die duiwel se oorkussing, en erfgeld is swerfgeld. As hy op ’n dag sy oë uitvee, is daar niks oor nie. En hierdie Julia-meisiekind, ek vertrou haar nie. Ek is seker sy is net agter Rudolf se geld aan.”

      Katryn antwoord nie. Sy gee ook maar net ’n suggie en raak by die kospotte doenig. En tant Betta se gedagtes gaan terug na die dag in Malmesbury toe sy haar deurklokkie hoor lui en Herman daar op die stoep aangetref het.

      Sy’t nie eens geweet hy is haar halfbroer voordat hy dit self vir haar gesê het nie. Die tyd toe haar pa haar ma gelos het om met ’n jong meisie te trou, het sy en haar ma alle kontak met haar pa verbreek. Selfs na haar ma se dood wou sy nooit weer kontak maak met die man wat hulle so skandelik in die steek gelaat het om met ’n skat­ryk meisie te loop trou nie.

      Tant Betta onthou met ’n tikkie skaamte dat sy nie danig vriendelik teenoor Herman was toe hy vir haar vertel het hy’s haar halfbroer nie. En dan was hy boonop een van ’n identiese tweeling! Sy wou nie weet van die tweeling wat haar pa by die nuwe vrou gehad het nie. Sy wou niks van halfbroers of haar pa se rykmanslewe weet nie. Herman was egter nie ’n man wat sy sommer kon ignoreer of afjak nie. Sy duur klere en ingevoerde motor het gesag ingeboesem. Sy het hom half teësinnig binnegenooi. Maar nie te lank daarna nie was hulle tog lekker aan die gesels oor ’n koppie koffie.

      Herman het haar vertel dat haar pa nie meer leef nie. Hy is kort na sy ryk tweede vrou oorlede. Hy en sy identiese tweelingbroer was die enigste kinders en erfgename uit die huwelik. Maar ook sy broer en dié se vrou leef nie meer nie. Die enigste ware familielid wat hy nog gehad het, het hy haar laat verstaan, is sy wat Betta is.

      Later het sy hom maar vir middagete ook genooi. Hy het haar vertel van haar pa se verlange na haar, Betta, en van sy wens om met haar versoen te raak. Voordat dit egter kon gebeur, is hy oorlede. Maar, het Herman gesê, sy naam leef voort, want sy seun, Rudolf, is na hul pa vernoem. En toe sy haar weer kom kry, was haar hart so sag dat sy allerhande beloftes aan haar stiefbroer gemaak het – soos dat sy na Rudolf sou omsien as Herman dalk iets moes oorkom. Min het sy gewis . . .

      Hy moes seker ’n voorgevoel gehad het dat hy nie meer lank gaan leef nie, dink tant Betta die soveelste keer. Want net ’n maand na sy besoek aan haar daar op Malmesbury is hy oorsee, waar hy in ’n vliegramp omgekom het.

      Sy het egter eers die dag van sy begrafnis daarvan te hore gekom. As sy nie toevallig daardie dag die koerant gekoop het nie, sou sy dit dalk nou nog nie geweet het nie. Sy moes inderhaas reëlings tref en eers drie dae na die begrafnis kon sy met ’n taxi Kaap toe vertrek om Herman se laaste versoek aan haar na te kom – om by Rudolf in die huis in te trek en na hom om te sien. Min wetende dat Rudolf geen tienerseun meer was nie, maar ’n yslik uitgegroeide mannetjie van dertig jaar!

      En nou woon sy al drie maande hier by hom in sy miljoenêrswoning sonder om hond haaraf te maak teen die roekelose, onverskillige lewe wat hy lei. Want Rudolf se hele lewe bestaan net uit sport, meisies en partytjies. Aan haar teregwysings steur hy hom eenvoudig nie. Ook nie aan God se gebod nie, want hy het nog nie een keer sy voete in die kerk gesit vandat sy hier woon nie.

      Tant Betta staan met ’n suggie op om ’n hoofpynpil te gaan soek. In die sitkamer val haar blik op ’n geraamde foto van Rudolf as klein seuntjie, en sy vertoef eers ’n wyle daar. Die ooreenkoms tussen hom en haar oorlede pa tref haar weer eens. Die appel het beslis nie ver van die boom geval nie. Geen wonder Rudolf lyk vandag nes sy oorlede oupa en naamgenoot nie. ’n Oomblik wonder sy hoe ’n kind van háár sou gelyk het as sy een moes gehad het. Maar dan verjaag sy die lawwe gedagte. Daar was dan nooit eens ’n man in haar lewe nie, watwou ’n kind!

      Haar intrek in die miljoenêrswoning was nie soseer ’n uitkoms nie, dink tant Betta. Maar sy was moeg van sukkel om kop bo water te hou. Na haar ma se dood was sy te oud om te trou en moes sy klere en gordyne maak om aan die lewe te bly. Hier bly sy darem gratis, want dit was haar halfbroer se wens. ’n Wens wat hy selfs in sy testament vermeld het. Ook maar goed, want anders het Rudolf haar seker lankal uit die huis gesmyt. Dit is duidelik dat hy haar maar met moeite hier duld.

      ’n Rukkie later sien sy Katryn buite, en dan stap sy ook uit om te gaan help met die opruimingswerk, want die gejaagde gevoel wil haar net nie verlaat nie. Dit is amper soos ’n voorgevoel van die een of ander onheil, dink sy toe sy buk om ’n glas van die gras af op te tel.

      “Kyk net hoeveel glase het hulle gebreek!” kla sy teenoor Katryn. “Ek wonder hoe lank gaan Rudolf se erfporsie hou as dit so aangaan.”

      “Hy sal