Plekkie in die son. Ena Murray

vol gestaan in die samelewing. Tog, ondanks die druk sosiale lewe, het hulle altyd genoeg tyd gehad vir hul huislike lewe, vir mekaar en vir hul dogter. Karen het in haar kinderjare nooit die gevoel gekry dat haar ouers te besig was vir haar nie.

      Sy onthou nog so goed daardie wonderlike kaggel­aande wat hulle saam deurgebring het. Wanneer laas het sy en Otto ’n aand so saam geniet, saam in een ou groot leunstoel soos haar pa en ma, turend in die dansende vlamme van die kaggelvuur – rustig, tevrede, gelukkig om net bymekaar te wees …?

      Otto moet altyd aan die gang wees, altyd omring van mense. Sy florerende sakeonderneming getuig van sy dinamiese persoonlikheid, sy knap sakebrein en sy onuitputlike energie. Ook is hy ’n gedugte teenstander op die tennis- en gholfbaan, ’n onverbeterlike gasheer en ’n uiters aantreklike en gawe vriend. Vir haar was hy nog altyd ’n goeie eggenoot en ’n tere minnaar. Hy was en is die spil waarom haar hele wese draai, en op die oog af het sy alles in die lewe ontvang – ’n pragtige huis, ’n aantreklike man; sy self is met ’n besondere uiterlike skoonheid bedeeld; daar is geld genoeg, ’n wye vriendekring … en nou, om die kroon te span, ’n baba aan die kom. Wat meer kan ’n vrou in hierdie lewe verlang? En tog huil sy oor ’n aand voor die kaggel!

      Karen glimlag wrang. So is die mens seker maar. Daar sal altyd iets wees wat kortkom, iets waarna hy of sy hunker. Watter mens is ooit werklik tevrede?

      Sy swaai haar motor by die rylaan in, wat uitloop op haar pragtige blomtuin met hul dubbelverdiepinghuis daar agter. Dis amper tyd dat Otto ook moet huis toe kom. Sy sal solank die water kook vir koffie. Dan sal sy moet begin kyk na die aandete. Otto het gedurende die dag gebel om te sê die Vissers kom vanaand by hulle eet.

      Sy het ook net pas die koffie klaar gemaak toe Otto die tuinpaadjie opgehardloop kom van die motorhuis af. Hy groet haar vinnig in die verbygaan.

      “Hallo, skat. Hoe gaan dit?” Hy wag nie op ’n antwoord nie, want hy weet mos dit gaan altyd goed. Waaroor sal sy vrou dan ook kla? Soos altyd beantwoord Karen ook nie die onnodige vraag nie, maar sê:

      “Kan ek jou koffie maar skink?”

      “Asseblief. Skink solank sodat dit kan afkoel terwyl ek aantrek. Ek en Tommie-hulle wil gou ’n potjie gholf inkry voordat die son onder is.”

      “Goed.” Karen draai om en verdwyn in die kombuis. Daar is ’n stilheid, amper ’n strakheid op haar gesig toe sy met die koffie in die leefvertrek verskyn en dit op die tafeltjie neersit. ’n Oomblik later kom haar man die vertrek ingewaai.

      “Die Vissers sal seker nie voor sewe-uur kom nie. Dit gee my darem genoeg tyd.” Hy sluk die koffie haastig, neem sy vrou om die middel en druk haar ’n oomblikkie styf teen hom vas. “Hmm,” snuif hy liggies in haar nek en soen haar teen haar oor. “Nog lief vir my?” vra hy soos dikwels.

      “Nee, geen druppel meer nie!” is haar gewone antwoord, en hulle glimlag in mekaar se oë. Haar hande gly teen sy bors op om om sy nek te sirkel, asof sy hom nog ’n rukkie langer by haar wil hou. Maar sy arm het reeds losgegly van haar middel af en hy draai weg. Haar hande val terug langs haar sye.

      “Tatta, skat. Sien jou netnou.”

      “Tot siens, Otto.”

      Sy staar hom deur die groot venster agterna terwyl hy op ’n drafstap in die rigting van die motorhuis afsit. Haar grys blik volg hom peinsend totdat die motor in die rylaan af verdwyn. Sy sal hom maar vanaand, wanneer die Vissers weg is, haar nuus vertel. Daar was nie nou tyd nie.

      Tyd …

      Met ’n ligte suggie buk sy af en tel die leë koppie op.

      In die maande wat volg, neem die jong Viljoens se lewens ’n ander patroon aan, tot Karen se grootste vreugde en dokter Dekker se heimlike verligting. Hul lewe raak rustiger, en gedurende die wintermaande van Karen se wagtyd kry sy selfs haar kaggelaande waarna sy so verlang het.

      Weliswaar is hulle nie altyd alleen nie en ontvang nog dikwels besoek van belangstellende vriende, maar Otto doen alles in sy vermoë om Karen nie te vermoei nie. Die paar aande wat hulle wel onthaal, vervul Beatrice Horn, Otto se persoonlike sekretaresse, die rol van die gasvrou, en sy doen dit so bekwaam dat Karen haar oor niks hoef te bekommer nie.

      Teen Otto en Beatrice se hulpvaardigheid en bederwery moet sy dikwels protesteer: “Maar ek verwag maar net ’n baba; ek is nie verlam nie!” Die paar keer dat Otto noodgedwonge ’n geselligheid van die een of ander aard moet bywoon, vergesel Beatrice hom sodat Karen vroeg in die bed kan kruip en genoeg rus kan kry. Daarvoor is Karen baie dankbaar, want namate haar tyd nader kom, voel sy nog minder lus as gewoonlik vir sulke geleenthede. Sy weet nie wat sy sonder Otto se bekwame sekretaresse sou gedoen het nie.

      In hierdie maande kom sy en Otto ook baie nader aan mekaar as ooit tevore. Soms voel dit vir Karen asof sy haar man nou eers werklik leer ken. Sy voel hoe ’n nuwe, hegte band tussen haar en Otto gedurende die wagtyd begin groei, en sy besef met ’n dankbare hart dat haar vrese ongegrond was dat Otto ’n baba as ’n remskoen sal beskou.

      Karen was nog altyd ’n mooi vrou met haar donker hare, die groot grys oë en pragtige vel, maar in hierdie maande raak sy werklik beeldskoon.

      Toe, eindelik, is die lang wagtyd verby en die nuwe klein Otto Adriaan Viljoen word aan sy trotse pa en hul talryke vriende bekendgestel. Watter woorde sal die gevoel van vreugde, van aanbidding, van dankbaarheid in Karen Viljoen se hart kan beskryf toe sy haar eersteling aan haar hart druk?

      Die eerste paar weke ná haar terugkeer uit die kraaminrigting is hemel vir Karen. Tog besef sy dat sy nie vir altyd in die klein sirkel van haar man en kind kan bly lewe nie. Daar wag ook verpligtinge buite, wat sy as Otto se vrou nie mag ontduik nie. Karen begin weer haar man vergesel na sosiale byeenkomste, en nou is dit Beatrice wat met groot gewilligheid aanbied om klein Otto saans op te pas wanneer sy gewilde pa en ma uitgaan.

      “Ek voel so skuldig, Beatrice. Dit voel vir my ons maak misbruik van jou. Miskien wou jy ook van­aand uitgegaan het,” sê Karen een aand toe sy en Otto weer gereed is om na ’n dinee te vertrek, en Beatrice reeds haar plek met ’n breidingetjie onder die staanlamp in die Viljoens se smaakvolle sitkamer ingeneem het.

      Beatrice glimlag gerusstellend en skud haar kop.

      “Glad nie, Karen. Gaan gerus. Dis vir my lekker om klein Otto op te pas. Hy is so ’n dierbare dingetjie.”

      Karen kyk die ander meisie ’n oomblik skerp aan. Sy en Beatrice het die afgelope maande groot vriendinne geword, en tog besef sy dat sy baie min van haar af weet. Sy kan ook nie meer so jonk wees nie; sy moet al begin aanstap dertig toe. Hoekom sou sy nooit getrou het nie? Sy is nie juis mooi nie, maar tog baie aantreklik en het ’n besonderse smaak wat klere betref. Sy is ook goed opgevoed, intelligent en baie bekwaam. Skielik voel Karen ’n jammerte in haar opstoot. In elke vrouehart is daar seker die stukkie wat ma is, ook in dié van Beatrice Horn, die knap beroepsvrou. Karen buk spontaan af, soen haar en sê sag:

      “Baie dankie, Beatrice. Daar is geen ander mens aan wie ek my kind met soveel vrymoedigheid sal toevertrou as aan jou nie. Ek weet my klein Otto is veilig by jou.”

      Beatrice se stem klink half onseker toe sy gedemp antwoord:

      “Dankie, Karen. Dis ’n baie mooi kompliment. Ek het hom reeds so lief asof hy my eie is.”

      Dis drie maande ná klein Otto se geboorte toe Karen weer by dokter Dekker se spreekkamer instap. Sy kyk hom effens skuldig aan toe sy voor sy lessenaar plaasneem.

      “Ek weet ek is baie laat vir my nageboortelike ondersoek, oom Jan, maar ek was tot dusver so aan die gang en ek voel so gesond dat ek eintlik skoon daarvan vergeet het. Ek neem klein Otto darem gereeld kliniek toe. Hy groei soos ’n spons in water!”

      “Ek is bly, Karen. Daar skort niks met daardie knaap nie. Maar gaan ontklee jou solank. Ons moet darem net seker maak dat jy ook weer piekfyn is.” Terwyl hy haar ondersoek, sê hy: “Ek doen sommer ’n deeglike ondersoek van kop tot tone, terwyl jy nou hier is.”

      “Dis alles reg, oom Jan. Dit kan geen kwaad doen nie.” Sy kyk toe terwyl hy haar bloeddruk neem en vra ongeërg: