Plekkie in die son. Ena Murray

hy in sy hart.

      Dokter Tertius Louw draai om toe die motor tussen die jakarandabome verdwyn. Hy is al byna by haar toe hy die matrone gewaar.

      “O, matrone, ek wou jou spreek. Kyk tog asseblief dat een van ons huisies reggemaak word. Ek verwag oor drie dae ’n nuwe pasiënt – ’n vrou.”

      “Goed, dokter. Mevrou Greyling wag op jou.”

      “Dankie.”

      ’n Rukkie later kyk hy na die jong vroutjie voor hom.

      “Bettie, jy weet wat jy makeer, nè?”

      “Ja.” Haar fluistering is skuldig en sy slaan haar oë neer.

      Die hoeveelste keer hierdie middag sug die dokter en vee moeg oor sy voorkop.

      “Hoekom … hoekom, in hemelsnaam, skep jy vir jou ekstra smarte?”

      ’n Oomblik is dit doodstil. Toe begin die tenger skouertjies ruk en die donker oë wat na hom opkyk, swem in trane.

      “Ek is al agt maande hier, dokter. Ek is ook ’n mens met gevoel, al is ek melaats! Ek het my man lief en hy vir my. Verwag jy dat ons net gedurig na mekaar moet kyk wanneer hy hier kom? Ek is jonk, net twintig. Ek …” Toe word daar net gebroke snikke gehoor en dokter Louw sê stil, sy een hand op ’n rukkende skouer:

      “Ek veroordeel nie, Bettie. Ek begryp. Ek weet …” Hy swyg magteloos. Natuurlik weet hy dat ’n melaatse mens net soveel gevoel het soos elke ander mens. Natuurlik weet hy dat hy teen alle wette van die natuur in verwag dat hierdie jong vroutjie en haar man mekaar nie mag bemin wanneer hy op sy kort besoekies hier kom nie. Agt maande … Dis ’n lang tyd in ’n jong mens se lewe. Dis ’n lang tyd vir ’n man en ’n vrou wat mekaar liefhet, om te wag.

      “Maar jy weet tog wat die uiteinde sal wees, Bettie. Jy weet tog dat jy nie jou baba sal kan behou nie, dat die kind dadelik weggevat sal word.”

      “Ja, ek weet, maar … dit maak nie saak nie!” Sy kyk hom uitdagend met stromende oë aan. “Tot dan sal ek darem iets hê, iets van Jan wat hier by my sal agterbly wanneer hy elke keer weggaan.”

      Hy is weer stil. Wat sal dit help om hierdie vroutjie wat haar eersteling verwag, te vertel dat ander voor haar ook al so gesê het: dat dit geen saak maak nie. Hulle sê almal so totdat die oomblik aanbreek dat hul kind, gebore uit hul liggaam, weggeneem word en hulle maar net weer alleen hier agterbly met ’n nog groter verlange en smart.

      Voor sy geestesoog verskyn ’n ander gesig met twee grys oë … Sy het ook ’n baba, ’n eersteling. Ook sy moet oor drie dae afskeid neem … wanneer sy Genadendal toe moet kom, na hierdie dal van genade; hier waar elkeen hom of haar maar net kan beroep op die Groter Genade, omdat daar niks anders oorbly nie.