Elza Rademeyer Omnibus 6. Elza Rademeyer

het nie, mevrou.”

      “Daar sal ek ’n stokkie voor moet steek. Ek sal ’n plan moet bedink om hom tot inkeer te bring. Sy pa sal my bitterlik verkwalik as ek nie iets aan die saak doen nie. Ek’s g’n verniet sy voog nie!”

      “Sy voog?” vra Katryn tong in die kies. “Maar is meneer Rudolf dan nie lankal mondig nie?”

      Tant Betta hou niks van die wending wat die gesprek nou neem nie. Sy mompel iets onverstaanbaars en begin ywerig papierborde bymekaar maak. Voog of nie, sy sal ’n stokkie voor sy spandabelrigheid moet steek, dink sy. Hy kan nie sy hele lewe deur jollifikasie hou nie. As hy so aangaan, sal daar een van die dae niks van sy miljoene oorbly nie. Geld gaan baie vinniger uit as wat ’n mens dink. Sy sal moet keer voordat hy alles uitgemors het op daardie klomp leeglêers en lieplappers wat hy sy vriende noem. En Julia . . . aan haar wil sy liefs nie dink nie. Die meisiekind lyk verniet so sedig, al die vroue op die teeparty het maar te goed van haar dinge geweet.

      “Dit sal maar moeilik gaan om meneer Rudolf te laat verander,” sê Katryn. “Mevrou moet weet sy ma het hom van kleins af gruwelik bederf. Vir haar was daar nie ’n soeter en mooier kind as meneer Rudolf nie. Hy’t in alles sy sin gekry. En na sy ma se dood het sy pa hom sy gang laat gaan. Meneer Herman was so besig om sy miljoene aan te vul dat hy hom weinig aan Rudolf gesteur het.”

      Tant Betta gooi met ’n suggie die laaste rommel in die vullisblik.

      Dit is al skemer buite toe tant Betta besluit om te gaan bad. Sy is kwalik in die bad of Katryn kom klop angstig aan die badkamer se deur.

      “Mevrou, kom gou! Daar is ’n suster van die Conradie-hospitaal op die telefoon. Meneer Rudolf was in ’n motorongeluk!”

      “In ’n ongeluk! Katryn, wat sê jy tog daar?”

      “Die suster hou aan, sy wil met mevrou praat.”

      Tant Betta spring uit die bad. Haar vingers is dom met die vasmaak van haar kamerjas. “Ek kom, Katryn. Ek kom dadelik! Ag, genadetjie tog, Rudolf, wat het jy aangevang! Daardie vinnige motors van jou . . . Ek het almelewe gesê jy gaan nog verongeluk!”

      Dinge gebeur halsoorkop. Toe tant Betta weer tyd kry om te dink, is sy en Moos al op pad hospitaal toe. Die suster se woorde eggo deur haar gedagtes: Meneer Mulder se toestand is ernstig. Hoe ernstig weet sy nog nie. Sy’t so groot geskrik dat sy nie eens daaraan gedink het om die suster uit te vra nie. Sy’t net belowe om dadelik hospitaal toe te kom. En so ver as wat hulle ry, stuur sy die een gebedjie na die ander na bo. Ag Here, gee dat dit nie werklik ernstig is nie. Gee dat hy sal bly lewe. Ag, Here, ek weet hy was maar ’n wilde kind, maar spaar tog sy lewe. Ag, Here . . .

      2

      Jolene Jordaan, die nagsuster van saal B4 – alombekend as suster Jo in die Conradie-hospitaal – neurie saam met die musiek oor haar motor se radio toe sy by die hospitaal se hek indraai. Die netheid van die tuine val haar weer eens op. Sy hou van die rustigheid wat dit uitstraal. Agter die mure van die geboue, weet sy, is daar baie pyn en ellende, juis daarom is dit goed dat Conradie se uitgestrek-­te tuine eerder soos ’n park as klinies en onpersoonlik lyk.

      Vanaand wil sy nie aan haar verlede dink nie. Môreoggend begin haar jaarlikse verlof. Dit is haar laaste nag aan diens voordat sy en haar seuntjie vir ’n volle maand na Durban vertrek om daar te gaan vakansie hou.

      Sy hou onder die boom stil waar sy elke aand parkeer en haal haar nagtassie uit die motor se kattebak. Op pad na die ingang van die saal kom sy dokter Simpson teë. Na ’n wedersydse groetery vertel hy haar van ’n nuwe opname in die saal waar sy werk. Hy het pas ’n operasie op die man uitgevoer om glassplinters uit sy oë te verwyder.

      Voordat sy hom egter verder oor die pasiënt kan uitvra, word hy oor die interkom geroep en sy loop alleen verder om haar by die dienskantoor aan te meld.

      Die dagsuster groet haar verlig en begin dadelik uitbrei oor die moeilike dag wat hulle agter die rug het. “Twee van ons verpleegsters het vanoggend nie by die werk opgedaag nie. Glo siek,” vaar sy uit. “Oom De Lange wou om die dood nie in die bad klim nie, oom Hansie het al wéér sy rolstoel omgesmyt en om die kroon te span, was daar nog twee nuwe opnames ook. Die een het so pas uit die operasiesaal gekom. Hy was in ’n motorongeluk en dokter Simpson moes glassplinters uit sy oë verwyder. Ag, sies tog, en weet jy wie is die ander opname? Oom Thysie. Jy onthou hom mos nog?”

      Suster Jo knik haar kop. “Is hy weer opgeneem vir ’n blaasinfeksie?”

      “Nee, ek is bevrees dis veel erger. Hy het longkanker.”

      “Ag nee,” sê suster Jo vol bejammering vir die pasiënt wat hulle al goed leer ken het omdat hy al ’n hele paar keer in die hospitaal was vir blaasinfeksies. “Arme oom Thysie. Hoe verwerk hy dit?”

      Tussendeur die bespreking van oom Thysie se toestand vergeet suster Jo om verder navraag te doen omtrent die pasiënt wat uit die operasiesaal gekom het. Sy is ook nie haastig om by hom uit te kom nie, want verpleegster Mynhard is nog besig om die man in sy private vertrek te versorg. Eers nadat die dagpersoneel die saal verlaat het, gaan sy dus die private vertrek binne.

      Verpleegster Mynhard maak vir haar plek langs die pasiënt se bed, maar suster Jo steek eers by die voetenent vas om sy verslag te bestudeer.

      Arme man, dink sy by haarself toe sy die diagnose sien. Sy kyk na die naam op die lêer . . . en verstar. Rudolf Mulder, staan dit swart op wit voor haar oë, maar dit is of haar verstand dit nie kan registreer nie. Haar blik vlieg na sy gesig.

      Dit ís Rudolf Mulder! Daar is plotseling ’n gesuis in haar ore en haar knieë dreig om te knak. Nee, dink sy benoud, ek moet hier uitkom. Ek mag nie flou word nie. Ek moet padgee . . .

      Hoe suster Jo die dienskantoor gehaal het, sou sy later nie kon sê nie. En sy weet ook niks van verpleegster Mynhard se verwondering oor haar geskokte reaksie daar in Rudolf Mulder se private vertrek nie. Al wat sy weet, is dat die wêreld geen towerland is nie, maar ’n harde, wrede werklikheid. Want die man wie se kind sy in die lewe gebring het, is nie dood soos sy gehoop het nie. Hy het ook nie van die aardbol af verdwyn nie. Hy leef. En hy is hier! Hier, ’n hanetreetjie van haar af in die private vertrek van saal B4!

      En in die gewraakte vertrek kyk verpleegster Mynhard weer na die man voor haar op die bed se gesig. Dit is na die oogoperasie gedeeltelik deur verbande bedek, maar die onbedekte dele toon dat hy ’n baie aantreklike man moet wees. Hy het ’n sterk ken, kuiltjie en al. Hoe goed sou suster Jo hom ken? Sy móét hom ken, want hoekom anders het sy so verskrik gelyk? Tog jammer van die ongeluk waarin hy was. Maar dit is maar soos die lewe is, dink Mynhard. Niemand is te goed om oor te kom wat Rudolf Mulder oorgekom het nie.

      Suster Jo probeer vergeefs haar gedagtes orden. Daar wag werk op haar, maar sy weet nie of haar bene haar lyf sal kan dra as sy moet opstaan van die stoel in die dienskantoor af nie. Die skok van Rudolf se herkenning laat haar steeds lam voel. Kyk net hoe bewe haar hande!

      Een van die ander nagverpleegsters verskyn in die deur. Sy is onbewus van die skok wat suster Jo so pas ervaar het. “Suster, oom Thysie sê sy kop is seer. Mag ek hom maar ’n pynpil gee?”

      Suster Jo kyk half verdwaas op. “Ja, goed, Bossie, gee hom maar ’n pil. Onthou net om dit op sy kaart aan te teken.”

      Bossie gaap suster Jo aan. Het sy reg gehoor? wonder sy. Het suster Jo haar tog nie as Bossie aangespreek nie? Wat het dan so skielik van haar gebruiklik professionele “verpleegster Boshoff” geword? Net gisternag nog wou sy stuipe kry toe Mynhard haar Bossie genoem het!

      “Nog iets, verpleegster Boshoff?” laat suster Jo se vraag haar opskrik.

      “Nee . . . e . . . dankie. Dit was al wat ek kom vra het, suster,” stamel sy verleë. En toe haas sy haar na die private vertrek om vir Mynhard van dié rare voorval te vertel.

      “Sowaar!” sê Mynhard verbaas. “Dis eienaardig. Jy weet, sy het net so verstrooid gelyk toe sy netnou hier was. Ek sal my kop op ’n blok sit dat sy geskrik het toe sy vir Rudolf gesien het.”

      Van die verpleegsters