Elize Parker-omnibus. Elize Parker

rol oor haar sketsboek. “Maar Ma het niks hier verloor nie. Sy was jare gelede hier. Sy het gesê sy wil die plek nie weer sien nie!” Adri dink ’n oomblik. “Dit gaan seker oor Carine.”

      “O ja, ek het van die witbroodjie vergeet …” Nelia strik haar hotelserpie om haar nek en trek haar kort onder­baadjie netjies reg. Laat ek maar die prinsessie gaan bel, dink sy.

      “Emmie sal haar wat verbeel …” sê Hettie vir haarself en kyk hooghartig na die gaste in die voorportaal van die Hotel Woltemade toe Emmie na haar aangestap kom om haar te groet.

      Emmie skud haar hand en maak vir ’n oomblik haar oë toe asof sy krag nodig het. “Welkom by ons, Hettie.”

      “Ek sou my kop moes laat lees het indien ek nee sou sê vir die sosiale geleentheid van die jaar.” Sy tree terug en kyk Emmie op en af. “Die jare het jou goed behandel.”

      Emmie buk af op een knie om die skaam Carine in haar arms te neem. “En jy, my skattebol, word al hoe mooier.” Sy hou Carine ’n armlengte weg van haar en streel oor haar swart krulle en kuiltjiewange. “Jy is veel mooier as al die foto’s wat ek ontvang het.” Sy buk vooroor om iets in haar oor te fluister. Carine giggel skaam en soen Emmie op haar wang.

      Emmie en Hettie kyk vir ’n oomblik na mekaar asof hulle nie weet wat om na al die vanselfsprekende beleefdhede te sê nie. Carine swaai aan Hettie se hand en hou haar oë op die grond. Sy kyk net een of twee keer bewonderend na Emmie asof sy ’n eksotiese paradysvoël is wat vir ’n oomblik kleur aan ’n vaal wêreld gebring het.

      ’n Beleefde bestuurder kom van agter en fluister in Emmie se oor. “’n Effense probleempie met die spyseniering. Kan jy gou kom help?”

      Sy kyk bekommerd om. “Sien julle vanaand. Maak julle solank tuis.” Sy buk af om ’n ligte soen op Carine se krulle te los. Nadat sy in haar kamer ingerig is en Adri gegroet het, maak Hettie haar tuis in die hotelsitkamer. Terwyl sy die gaste dophou, verkyk sy haar aan Emmie. Sy groet en verwelkom gaste, maak seker almal is gerieflik en tuis. Die Hotel Woltemade het na Solly se dood ’n verlengstuk van haar persoonlikheid en haar hele wese geword. Sy leef, eet en drink die hotel.

      Hettie wonder vir die soveelste maal wat sou gebeur het as sy destyds met Solly Berger getrou het. Sy sug as sy dink aan wat hare kon gewees het.

      “Die aand het baie goed afgeloop,” sê sy toe Emmie laat die aand verby haar stap. Hettie sien sy is trots op wat sy reggekry het. Emmie Berger is nie bloot hotelbestuurder vir die superrykes en invloedrykes nie: sy is ook vir sommige ’n goeie vriendin en selfs ’n vertroueling.

      Solly sou trots op haar gewees het. Miskien was sy dood ’n bedekte seën vir Emmie gewees. Hy ­sou nooit op sy eie die hotel na dié nuwe hoogtes ge­voer het nie. Daarvoor was hy te veel van ’n swakke­­ling.

      Die volgende dag kom Hettie omstreeks middernag moeg van Kaapstad in Bredasdorp aan en parkeer die motor in die oprit. Die middagreis ná die besige tydjie in die Kaap het haar uitgeput. Sy is bly Emmie het aangehou dat Carine ’n week of so by haar in die Kaap moet kuier. Dit gee haar ’n blaaskans. Hulle moes eintlik al lankal tot ­die vergelyk gekom het. Met Carine wat nou al skoolgaan, ­is dit hoog tyd dat daar ’n sterker band tussen hulle ­kom.

      Sy stap na die agterstoep en trek die sifdeur oop. Hier op die stoep is dit pikdonker, maar dit maak nie saak nie. Hettie ken haar huis soos ’n blinde. Sy vind die slot maklik. Die deur glip oop en sy stap die huis binne. Iewers in die huis kraak vloerplanke. Die kat, dink sy, maar onthou sy het hom by die kathotel gelos. Sy ken haar huis se kraakgeluide. Hierdie is ’n nuwe klank. Sy stoot die kombuisdeur oop en loer af in die donker gang. Voordat sy die lig aanknip, hoor sy die gekraak op die solder. Sy staan bewegingloos en wonder of dit ’n muis kan wees. Verbeelding, dink sy.

      Toe hoor sy die dowwe plofgeluid. Dit klink asof iemand laer af in die gang val. Toe sy die lig aanknip, sien sy ’n man wat die plafonluik terugskuif. Sy voel eerder as sien hoe die donker vorm haar teen die vloer duik.

      “Los my uit!” skree en gil sy, maar sy is reeds met haar gesig teen die vloer vasgedruk. ’n Skerp pyn skiet brandend oor haar lyf en neem beheer oor haar liggaam. Vanaand sterf ek, dink sy toe sy na die kombuis kruip. Maar sy kom nie verder as die wasbak nie. Toe haar aanvaller die deur agter hom toetrek, klap haar kop op die vloer. Sy voetstappe verdwyn die donker in.

      6

      Toe Adri die hospitaalkamer op Bredasdorp binnestap, kan sy skaars glo haar ma lê hulpeloos in die bed. Hettie was altyd so in beheer van enige vertrek waarin sy teenwoordig is. Sy staan vir ’n paar oomblikke langs die hospitaalbed, maar die verpleegpersoneel dui aan sy moet eers buite gaan wag totdat hulle klaar is.

      Terwyl sy wag, onthou sy insidente op Zoetendal toe hulle met vakansie was. Daar was tog goeie tye – toe hulle kleiner was, voor Carine se geboorte en Pa Stefan se selfmoord. Sy raak skielik tranerig en sentimenteel.

      Toe sy uiteindelik snikkend langs die bed staan, fladder Hettie se oë ’n paar sekondes lank oop.

      “Ma, praat met my,” pleit sy. Dit lyk nie asof Hettie haar hoor nie. “Asseblief, Ma,” sê sy, vasberade om vir oulaas iets van haar te hoor. Hettie maak haar oë toe. En Adri weet sy sal haar nie weer hoor praat nie, al haal sy steeds vlak en hortend asem. Sy gaan sit bewegingloos langs die bed in die gryserwordende lig en kyk na Hettie. Nie eens van aangesig tot aangesig met die dood wys Hettie veel gevoel nie. Haar gesig sak bloot plooierig in haar gebruiklike afkeurende uitdrukking.

      Hettie Keet sterf so onvergenoegd as wat sy geleef het.

      Nelia, Emmie en Carine arriveer kort daarna. “Sy is reeds … weg,” sê Adri. Sy hou haar hand uit na die klein donkerkop. Carine gryp dit in hare vas en begin sag snik.

      “Ek dink ons moet huis toe gaan,” sê Emmie. “Dit sal die beste vir almal wees.”

      Tuis neem Emmie oor en help om simpatiserende vriende te ontvang, beantwoord die telefoon en sorg vir aandete. Sy gee vir Nelia en Adri elk ’n kalmeerpil en kry Carine in die bed. Veel later maak sy seker dat hulle slaap voordat sy die trap na die solder neem. Haar flits glip oor die deurmekaar vertrek vol weggooigoed: ou babawaentjies, beddens, gebreekte spieëls, tuingereedskap en ’n ou spieëlkas. Eenkant staan ’n klomp kartondose in netjiese rye. Een van die boonstes is halfoop en delikate baba­kleertjies steek daaruit. Emmie krap daarin. Die voorwerp wat sy soek, sal nie op ’n ooglopende bewaarplek wees nie. Sy krap ook deur die kartondose. Na ’n paar minute stap sy oor na die ou spieëltafel. Met nuwe energie ruk sy die laaie oop en krap deur die ou briewe, rekeninge, katalogusse en pamflette wat daarin lê.

      Skielik klink daar stemme onder uit die huis op. Sy sit die flits af en staan stil in die donkerte. Adri maak die voordeur oop. Emmie het nie gedink iemand sal nog so laat kom simpatiseer nie. Die gewoontes van plattelanders is lankal uit haar kop gewis. Die besoeker vertrek gelukkig gou en Adri gaan kruip weer in. Emmie haas haar van die solder na haar kamer. Haar vrugtelose soek­tog laat ’n bitter smaak in haar mond.

      Hettie is toe, soos Stefan, na haar graf met ’n geheim.

      Carine se hand rus stewig in Adri s’n toe hulle die sitkamer die dag na Hettie se begrafnis binnestap. Die enkele stoele is reeds gevul deur Hettie se jare lange huishulp, haar beste vriendin, die predikant en Emmie. Agter die breë geelhouttafel staan Gert Lubbe, Hettie se prokureur. Adri en Nelia knik hulle koppe in sy rigting en gaan sit in die verste hoek. Adri plaas haar arm om Carine. Haar smal skouer­tjies bewe liggies. Sy weet regtig nie hoekom hulle die kind by die lees van Hettie se testament moes insleep nie.

      “Ek het voor my die laaste testament van Hettie Keet. Ten eerste die begunstigdes wat nie familie is nie.” Hy praat met Tryntjie, Mavis en ds. Taljaard en noem die bedrae wat onderskeidelik aan hulle bemaak is. Die groepie maak hul eie reëlings met die prokureur en vertrek.

      Nadat hulle vertrek het, blaai Gert na die volgende blad­sy van die testament en lees daaruit voor. “Al my meubels, juwele, klere, boeke, skilderye en eiendom in my besit, moet deur die eksekuteur van my boedel van die hand gesit word. Die opbrengs daarvan moet tesame met enige aandele, polisse en kontant in ’n