Sarah du Pisanie Omnibus 7. Sarah du Pisanie

      Louis beskou die intieme toneeltjie fronsend waar hy by sy voertuig staan.

      Sy sê daar is nie juis ’n verhouding tussen hulle nie, maar hoekom laat sy hom toe om haar te druk en te soen? Watter soort vrou is sy dan?

      Ilze se oom en tante is vir die naweek Swakopmund toe en sy het die hele huis tot haar beskikking. Sy trek haar skoene uit en beweeg op haar kouse deur die huis. Sy is vrolik en opgewek. Alet voel soos ’n ou vrou terwyl sy Ilze se onuitputlike energie beskou.

      Louis maak vir Ilze by hom op die bank plek. Sy skuif behaaglik langs hom in en lê ’n oomblik lank haar kop speels op sy skouer.

      Alet drink haar koffie in stilte. Gerhard sit vir hulle ’n plaat op die grammofoon en hy neurie lustig saam, onbewus van die stilte tussen Louis en Alet.

      Gerhard neem later Alet se leë koppie by haar en kom sit op haar stoel se leuning.

      “Wil jy gaan slaap, ou blommetjie?”

      Alet knik en soek na haar handsakkie.

      “Nou toe, kom dat ek jou in die bed gaan sit.”

      Alet kyk vererg na hom terwyl die bloed warm in haar wange opstoot.

      “Ai, Gerhard . . .” Sy vang Louis se donker blik, vol sinis­me, op haar.

      Gerhard lag heerlik. Die baie bier wat hy vanaand gedrink het, maak dat hy nie so sensitief is vir die atmosfeer nie.

      “My apie! Pappa is gewoond daaraan om klein, moeë meisietjies in die bed te sit. Ek doen dit al jare . . .” Hy druk haar skouer en soen haar op haar hare. “Kom ek gaan wys vir jou hoe goed ek dit kan doen . . . As jy mooi soet is, vertel ek nog vir jou ’n storie ook.”

      Alet staan vinnig op voordat Gerhard nog onsinnighede kwytraak, want Louis se frons verdiep nou onheilspellend.

      “Jy praat darem ’n klomp bog, Gerhard. Kom ons gaan slaap.”

      “Dit is wat ek wil hoor, my poppie! Kom . . .” Hy knipoog breed vir ’n woedende Louis. “Toe, kom ons gaan slaap.”

      Alet voel asof sy in die aarde kan wegsink. Gerhard, wat vroeër getroud was, beskou dit as ’n heel onskuldige grappie, maar op hierdie oomblik val dit heeltemal plat.

      Louis en Ilze se geskokte gesigte maak dat sy bloos en oor haar woorde struikel toe sy hulle ’n goeie nag toewens.

      “Nee, Gerhard, ek gaan jou baie beslis nie nou innooi vir nog koffie nie. Baie dankie vir die aand, maar nou is ek moeg en vaak.”

      Gerhard druk teleurgesteld ’n soentjie op haar voorkop. Hy is nog glad nie lus om te gaan slaap nie en die feit dat hy haar heelaand terwyl hulle gedans het, in sy arms gehou het, maak hom onwillig om haar sommer te laat gaan.

      Alet sien egter nie vanaand kans om nog met hom te redeneer nie. Sy glip vinnig by die deur in en druk dit in ’n verbaasde Gerhard se gesig toe.

      Gerhard se sagte laggie is hoorbaar deur die toe deur. “Nag, mooiste! Ek sien jou môre.”

      Verlig hoor sy sy motor vertrek. As Louis darem nog sy motor hier moes sien wanneer hy huis toe kom, sal hy haar verdink van allerhande boosheid.

      Dit help nie juis dat sy so vinnig van Gerhard ontslae geraak het nie, want Louis verdink haar in elk geval van allerhande onkuisheid. Sy gesig is soos ’n donderwolk toe sy Maandagoggend by die skool kom.

      Hy groet haar styf en formeel en gaan direk na sy klaskamer.

      Alet is hartseer en miserabel. Sy wil nie hê dat hy sulke dinge van haar moet dink nie. Skielik is dit baie belangrik dat hy ’n goeie dunk van haar moet hê. Die lawwe Gerhard met sy verspotte praatjies! Hy sou dit nooit gesê het as hy nie so baie bier agter die blad gehad het nie.

      Sy sug liggies. Vir Gerhard kan ’n mens ook nie kwaad word nie. Hy het so ’n spontane geaardheid. Hy sien in min dinge kwaad en verwag dieselfde van ander. Sy is seker daarvan dat hy nie eens agtergekom het dat die ander sy dubbelsinnige ou grappie vir iets anders as ’n grap opgeneem het nie . . .

      Die kinders is lui ná die naweek en Alet sukkel om hulle aan die gang te kry.

      “Ja, Martie, wat is dit? Verstaan jy nie die somme nie?”

      “Nee, juffrou, dit is nie die somme nie, ek wil sommer vir juffrou iets vertel.”

      Alet sug. Sy weet uit ondervinding dat dit die beste is om hulle maar te laat vertel en klaarkry.

      “Nou goed, Martie, wat is dit?”

      “Juffrou, my ma het gister vir ons ’n tas gekoop . . . ’n grote! Ons gaan ons klere daarin pak wanneer ons plaas toe gaan . . . en, juffrou, Mamma sê dit is nog net soveel slapies soos wat ek vingers het . . .”

      ’n Lam gevoel styg stadig tot op die krop van Alet se maag. Sy het skoon vergeet . . . Sou Louis nog van die uitnodiging onthou? As dit sommer ’n belofte op die ingewing van die oomblik was en Louis dit nie meer onthou nie, gaan die kinders bitter teleurgesteld wees.

      “Regtig, Martie? Watter kleur is dit?”

      “ ’n Bruine, juffrou . . . en, juffrou, Mamma het vir ons nuwe rokke gemaak . . . elkeen twee . . . en . . .” Die blink kinderogies straal van verwagting.

      Alet knip die trane vinnig weg. Louis Erlank, praat sy saggies met haarself, al kan ek en jy nie een oomblik lank in vrede saamleef nie, sal jy hierdie kinders nie kan teleurstel nie.

      Sy besef dat sy met hom sal moet praat, hom daaraan sal moet herinner dat hy die Venters plaas toe genooi het. Maar hoe? Sal hy nie dalk dink sy wil haarself op hom afdwing nie?

      Sy sal in elk geval ’n verskoning op die laaste oomblik aan Martha moet opdis, want sy sien nie kans om nou meer saam te gaan nie; sy sal wag totdat Martha nie meer kan kop uittrek nie. Maar vir Louis sal sy nou al die versekering gee dat sy nie meer gaan nie.

      Honderde sinne word die volgende paar minute geformuleer en weer verwerp. Sy sal die saak pouse met hom moet bespreek.

      Die kantoor is leeg toe sy ingaan om tee te maak. Sy vee die koppies uit en staan en wag, met haar rug na die deur, vir die water om te kook.

      Die skrik spring in haar toe twee sterk hande haar van agter beetkry en ’n warm soen in haar nek druk.

      Haar eerste gedagte is aan Louis. Wat sal hom nou makeer? Dit is egter in Gerhard se laggende gesig wat sy vaskyk.

      “Gerhard! Wat maak jy hier?” Sy probeer loskom uit sy arms, maar hy draai om en druk ’n besitlike soen op haar lippe.

      “Ek sal bly wees as julle ’n ander plek sal soek vir jul . . . jul vryery.” Louis blits die woorde uit.

      Alet is lam van die skok. Gerhard het haar heeltemal onverhoeds betrap. Sy weet nie wat hom makeer nie . . . is hy dan nou heeltemal gek? Sy rem agtertoe.

      “Los my, asseblief, Gerhard. Wat het jy hier kom soek?”

      “Ek het net kom groet, mooiste! Ek moet onverwags vir ’n week weggaan. Jy moenie te veel verlang nie.”

      Hy los haar en steek sy hand na Louis uit, heeltemal onaangeraak deur Louis se woedende oë en houding.

      “Tot siens, Louis. Ek gaan vir ’n week of tien dae Windhoek toe. Jy moet mooi kyk na my meisie. Moenie haar te hard laat werk nie. Wanneer ek terugkom, moet sy fiks en vol energie wees, want dan wil ek haar ’n spesiale . . . ’n baie spesiale vraag vra waaroor sy baie goed sal moet nadink.”

      Hy buk skielik af en soen haar weer vol op die mond.

      “Tot siens, meisiekind, en jy mag maar na my verlang.”

      Alles het so vinnig gebeur dat Alet net geskok na die deur kan staar waardeur hy vinnig verdwyn het.

      “Juffrou Fourie!” Louis se stem sny soos ’n mes.

      Alet se kop hang. Sy sien nie kans om Louis in die oë te kyk nie. Sy het lus en draai die moedswillige Gerhard se nek