Ena Murray Omnibus 37. Ena Murray

en Elke sê: “Almiskie se voet! Dis almiskie of ek gaan toelaat dat iemand anders wegloop met wat myne is en ek moet droëbek staan en toekyk.”

      “Elke! Jou taal!”

      Die blou oë dartel. “Ag, Ma, dis soos die tieners van vandag praat! Dit help nie ek lyk soos een en ek klink soos Metusalag nie!”

      Marlene sug en gooi haar hande in die lug. “Dis een van die groot nadele in die lewe om ’n slim kind te hê. Hulle het vir alles ’n antwoord gereed. Maar jy gaan nie begin lelik praat nie!”

      “Haai, nee, Ma! Ma’t my mos nie so grootgemaak nie!”

      Maar toe hulle die volgende oggend weer voor die Meissner-kliniek stilhou, voel nie een meer in ’n luimige bui nie. Marlene voel onrustig en Elke voel verspot. As een van haar klasmaats haar nou moet sien . . . Sy kan al hoor hoe brul hulle soos hulle lag. Veral daardie Jan Swanepoel. Hy was altyd die voorste terggees. Dis hy wat haar die simpel bynaam van Baba gegee het. Al haar gedreig met koelbloedige moord het geen hond haaraf gemaak nie en Baba Meissner het sy gebly tot hulle die dag hul finale eksamen afgelê en uitmekaar gespat het.

      Sy onthou ook dit was hy wat met gereelde tussenpose by haar verneem het of sy regtig nie familie van dié Meissner is nie. Tot vervelens toe en tot groot ergernis het sy hom oor en oor verseker sy is niks van Albert Meissner nie.

      “Jy moet wees. Dié van is nie so volop in die land nie,” het hy altyd teruggekap.

      Met blitsende oë en wippende sproete – wat snaakse dinge aan die jongmanshart gedoen het – het sy hom probeer fnuik: “Ek het jou reeds gesê ek stam uit dié Meissner wat ’n oujongkêrel was.”

      Sy het nie geweet hy móés eenvoudig weer daardie sproete sien dans nie. “Nou maar, eg of oneg, jy is familie!”

      “Moenie simpel wees nie, Jan Swanepoel! Daar was ’n rede hoekom hy ’n oujongkêrel was.”

      “O? Wat?”

      “Hy was impotent.”

      Sy is hartlik uitgelag. “Oho, nè? En hoe kon hy dan sy wilde hawertjies saai? Jy beter gaan leer, my meisie. Ons skryf môre toets oor geslagsvoortplanting en jy, kom ek agter, ken nie die ABC daarvan nie.”

      Sy het hom uit die hoogte aangekyk. “Simpel! Dit was maklik. Ek was ’n proefbuisbaba!”

      “O, regtig, nè? Dan moet jy nou eers in jou tienerjare wees, want dis min of meer toe die eerste proefbuisbaba die lig gesien het. Jy weet niks . . .”

      “Ag, wat weet jý, Jan Swanepoel? Kunsmatige inseminasie is al deur die ou Romeine toegepas.”

      “Op diere, ja.”

      “En wat is die mens anders as ’n dierlike spesie? En jý is natuurlik een van die beste voorbeelde daarvan!”

      Elke skud haar kop en glimlag nou. Arme Jan! En tog was hy een van die uitblinkers in hul groep. Daarom dat hy so geweldig in Albert Meissner belanggestel het. Hy het ook ’n droom gehad . . . dat hy eendag miskien, net miskien, in die Meissner-kliniek sal kan beland, want hy het ’n grenslose heldeverering vir Albert Meissner gehad. Arme ou Jan, hy kan maar daardie droom op sy magie skryf en met sy hempie afvee, soos wat sy dalk met haar droom ook sal moet doen. Haar blik lig na die naam in versierde letters bo die hoofingang.

      “Elke, wil jy nog voortgaan?” vra haar ma weer en sy ruk haar gedagtes onder beheer.

      “Natuurlik. Kom.”

      Peet Louw groet hulle vriendelik toe hy hulle herken. Dan verstyf sy glimlag effens toe hy Elke goed bekyk. Ai, vandag se kinders tog! Gister het sy so gaaf gelyk en kyk hoe lyk sy vandag. Die kinders van vandag trek darem ook heel anders aan as in sy jong dae. Toe was die meisies altyd vol frilletjies en valletjies en strikke, kompleet soos versiersuikerpoppies. ’n Mens wou net vat en lek aan die goedjies. Maar deesdae . . . Hier kom soms meisies in aan wie hy nie eens met ’n tang sal vat nie, wat nog te sê probeer lek. Maar hierdie dogter is ten minste skoon. Die blonde hare met die effense rooi skynsel staan nou wel half snaaks in twee poniesterte by haar ore verby, maar dis blinkskoon. So ook die gesiggie. Sy is ten minste nie beplak soos party van die tieners wat soms kompleet soos bloukopkoggelmanders lyk nie.

      “Dis gaaf om julle weer te sien. Hoe gaan dit?”

      “Baie goed, dankie, Peet,” glimlag Marlene. “Is jy baie besig of kan ek jou ’n oomblik spreek, asseblief?”

      Hulle neem weer by die tafeltjie van die vorige dag plaas en sonder meer stel Elke haar saak self.

      Peet Louw lyk verlig en dankbaar. “Dogter, jy help my uit ’n penarie, anders moet ek elke keer ’n kelnerin afstaan vir die trollie en ek het juis ’n tekort aan personeel.” Hy lyk ver­skonend. “Ek is jammer, maar ek sal jou nie veel kan betaal nie.”

      Elke is so dankbaar dat dit op die punt van haar tong is om te sê sy sal dit verniet doen. Net betyds onthou sy sy is veronderstel om ’n tiener te wees en tieners het altyd geld nodig.

      “Dis alles reg, oom. Ek is maar te bly om ’n ietsie te verdien en veral om die geleentheid te kry om te kyk wat alles hier aangaan.”

      “Gaaf dan, dogter. Wanneer kan jy begin?”

      “Sommer vandag nog, oom. Ek is mos nou hier en ek het niks anders om te doen nie.”

      Nie lank daarna nie is die nuwe trolliejoggie van die Meissner-kliniek gereed en sy wuif haar ma vrolik tot siens. Marlene kyk haar agterna en skielik is daar ’n knop in haar keel. Om darem te dink hoeveel sweet en opoffering dit gekos het om haar kind geleerdheid te gee en hoeveel jare se harde studie agter daardie skraal ruggie lê . . . en om haar nou so te sien wegstap om waslappe en lekkers en tandepasta te gaan verkoop. Dis meer as wat ’n moederhart kan verduur.

      ’n Simpatieke stem klink langs haar op. Peet Louw het die skielike blink in die ma se oë gesien. “Ja, Marlene, hulle word vinnig groot. As hulle eers klaar is met skool, dan is hulle uit jou hande. Het sy vanjaar klaargemaak?”

      Marlene ruk haar reg, aarsel en antwoord versigtig, want openlik lieg, dit wil sy darem ook nie: “Ja. Sy het vanjaar klaar gestudeer. Die gode weet wat vorentoe wag.”

      Hy knik begrypend. Hy is self die pa van twee dogters “ ’n Mens hoop en bid maar alles sal uiteindelik goed uitwerk.”

      “Ja. Dis al wat ’n mens kan doen – hoop en bid dat alles sal uitwerk.” Sy kyk hom vraend aan. “Jy het gesê jy sit op die oomblik met ’n tekort aan personeel?”

      “Ja. As ek net een het wat die administrasie van my skouers kan afneem. Dit hou my so besig.”

      “Maar miskien kan ek jou help. Ek is op die oomblik ledig. Nie dat ek dink ek is ’n vreeslike boekhoudster nie, maar as dit nie te ingewikkeld is nie . . .”

      Hy straal behoorlik. Hy het nog altyd ’n broertjie dood gehad aan administrasie. “Ek sal jou ewig dankbaar wees. As ons net eers die spul fakture gesorteer kan kry . . .” Hy kyk haar skuins aan. “Maar sal jou man nie dalk . . .?”

      “Ek is ’n weduwee en my tyd is my eie. Kom, kom wys my daardie fakture van jou.”

      Sy glimlag meewarig teenoor haarself toe hulle die restaurant binnestap. Of Albert Meissner hiervan gaan hou of nie, maar sy skoondogter én sy kleindogter het pas hul deel in die Meissner-kliniek begin doen, al is dit nou ook waslappe verkoop en fakture sorteer. Feit is, hulle werk by die Meissner-kliniek. Sy lag amper hardop. Hulle is deel van die Meissner-mafia – uiteindelik!

      3

      Die twee dames agter die ontvangstoonbank van die kliniek kyk die patroontjie voor hulle verbaas aan. Dan herken hulle die trollie en glimlag.

      “Hallo! Ons het ’n nuwe trolliejoggie!”

      Die twee glimlag vlugtig vir mekaar. Kan die kind nie iets met daardie twee boksterte aanvang nie? Dit lyk of hulle jou in die oog kan steek. Die eienares van die boksterte se oë blink vrolik. Sy het die glimlag onderskep en weet presies waaroor dit gaan.

      “Ja.