Junior in Saal 7. Ena Murray

om sy verhouding met iemand te verbreek net omdat sy jonk is. Solank hul verhouding die dissipline van die hospitaal geen skade aandoen nie, is daar nie juis iets wat ek kan doen nie. Die beste is om maar voorlopig die kat uit die boom te kyk en verwikkelinge dop te hou.”

      Louwrinda sit soos ’n houtpop stokstyf op haar stoel, so selfbewus dat sy kan sterf daarvan. Die feit dat hy haar onmiddellik herken het as die onbeholpe junior wat die katastrofe in saal 7 veroorsaak het, maak haar verleentheid net nog groter. Met neergeslane ooglede sit en luister sy magteloos na tant Sannie se lofredes oor haar.

      “Sy is van die knapste en fluksste verpleegsters in jou hospitaal, Len. Ek kan daarvan getuig,” sê tant Sannie met oortuiging.

      Louwrinda waag dit om vlugtig op te kyk en sien dat hy ernstig en skynbaar met volle aandag sit en luister.

      “Die arme kind hardloop haar bene af. Wat sy darem nie vir my beteken het toe ek dáár gelê het nie . . .”

      “Ons is dus baie dank aan verpleegster Kemp verskuldig? Ons sal vergoed daarvoor.”

      “Ja, jy kan haar gerus een aand uitneem vir ’n lekker ete. Foei tog, sy is so ver van haar ouers af.”

      “Waar woon u ouers?”

      Louwrinda is verplig om op te kyk en die verlangde besonderhede te verstrek. Dan staan sy vinnig op. “U sal my nou moet verskoon, oumatjie. Ek moet nou gaan.”

      “Maar, hartjie, jy het dan gesê dis jou vry dag. Ek het dan gedink jy gaan die hele dag by my kuier.”

      Louwrinda skud haar kop beslis. “Jammer, oumatjie, maar ek kan nie. Ek het ’n paar dingetjies te doen by die tehuis.”

      Hy staan ook op. “Ek gaan ook nou terug hospitaal toe. U kan saamry tot daar.”

      Sy sluk. “Dankie, professor, maar . . . maar ek het nog ’n paar inkopies ook om te doen. Ek gaan eers stad toe.”

      “Dan laai ek u in die stad af.” Sy stemtoon laat geen verdere protes toe nie.

      Die middestad is nie ver van die huis af nie, maar dit voel vir Louwrinda soos ’n ewigheid voordat hy haar aflaai.

      Hy het sy bes gedoen om gesellig te wees, maar elke vraag van hom was ’n pyniging vir haar.

      “Hoe lank verpleeg u al?”

      “Maar nog net drie maande.”

      “Hou jy daarvan?”

      “Ja.”

      Mismoediger as ooit tevore stap sy na die bushalte toe nadat sy seker gemaak het sy motor het al om die hoek verdwyn.

      “Haai! Waar ry jy en die professor hierdie tyd van die oggend rond?” hoor sy verpleegster Weber se stem agter haar.

      Sy voel hoe haar rugstring spontaan styf trek en kyk met misnoeë na die breë glimlag om verpleegster Weber se mond. Dié neem langs haar stelling in met haar arms vol pakkies.

      “Waar kom jý vandaan?” vra Louwrinda op die plek aggressief.

      “Ek het gou vir my materiaal kom koop vir my aandrok. Die hospitaaldans is mos om die draai. Kyk hier. Is dit nie ’n pragtige patroon nie?”

      Louwrinda kyk skaars na die patroon wat voor haar neus gedruk word, haar gedagtes met ander dinge besig. Moes Weber nou juis vanoggend uitgesoek het om haar aandrok se materiaal en patroon te gaan koop, en moes sy juis op dáárdie oomblik, toe professor Landman haar aflaai, klaar met haar inkopies wees? Ag nee, dis darem nie regverdig nie!

      “Jy en jou professor sal seker ook gaan dans, nè?”

      “Weber, asseblief, hou op om van die man te praat as mý professor.”

      “Ag, hier is mos nou niemand naby wat sal hoor nie. Het jy al jou aandrok reg?”

      “Ons . . . ek gaan nie dans nie. Daar kom die bus nou.”

      Dankbaar om van Weber se geklets ontslae te wees, stap sy ’n ruk later haar kamer binne. Maar om in haar kamer weg te kruip, sal nie haar probleem oplos nie. Met ’n besliste doel voor oë stap sy daardie middag na die sitkamer waar die juniors gewoonlik vergader wanneer hulle van diens af is.

      “Weber sê jy en jou sleep gaan nie hospitaaldans toe nie,” sê Vos met die intrapslag.

      “Nee, Vos. Ons gaan nie, want ons sleep nie meer nie,” sê Louwrinda verbete.

      Vos se oë peul byna uit haar kop, en die ander klomp staan vinnig nader. “Jy kan nie dit vir ons sê nie! Ag nee, wat het dan nou gebeur?” Dit klink asof Vos wil huil, asof dit vir haar ’n persoonlike verlies is. Hulle klomp juniors stap dan juis so breëbors rond. Louwrinda kan dit nie nou aan hulle doen nie.

      Louwrinda lek eers oor haar droë lippe. “Ek het hom die trekpas gegee. Dis alles verby.”

      “Haai, foei tog, mens! Wanneer het julle baklei? Vanoggend? Weber sê hy het jou by die bushalte afgelaai en . . .”

      “Vos, daar bestaan niks meer tussen my en professor Landman nie. Die saak is afgehandel.”

      “Maar wáároor het julle gestry?”

      “Dis my saak,” sê sy bot.

      Maar haar kollegas het ander idees. Nee a, hulle kan so iets nooit toelaat nie!

      Vos sit haar arm vertroostend om Louwrinda se skouer. “Ag, toe maar, jong, dit sal weer regkom . . .”

      Dit voel vir Louwrinda of sy kan gil. “Ek wil dit nie weer reg hê nie.”

      “Jy praat nou sommer. Jou hart sê anders.”

      “Vos! Asseblief!” Louwrinda voel haar oë begin brand, maar sy weet nie of sy aan die huil moet gaan of histeries moet lag nie. Kan hulle haar nie uitlos nie?

      “Moenie huil nie, Kempie. Alles sal weer regkom,” troos Vos gevoelvol, en Louwrinda besluit sy sal maar liewer huil.

      Die ander vorm ook nou ’n kring van simpatieke omstanders om haar.

      “My ma sê altyd geen man is een enkele traan van ’n vrou werd nie,” klink dit wysgerig op. “Al is hy ook ’n professor, is hy nie een traan van jou werd nie, Kempie. Moenie huil nie.”

      “Ja, professor of nie, hy bly maar ’n man. Ag, dinge sal weer regkom, Kempie, jong.”

      “Ek is seker hy is klaar spyt, Kemp. Vos het reg. Jy moet sien, hy gaan vanaand nog weer kom opmaak.”

      Dit help nie! Dit help alles niks nie! dink sy desperaat toe sy haar later losgeskeur kry van al die simpatiebetuigings en bemoedigings.

      Sy is reeds in die bed toe haar naam meteens oor die luidspreker in die gang opklink: “Verpleegster Kemp . . . telefoon. Verpleegster Kemp, telefoon . . .”

      Verbaas trek sy haar pantoffels en japon aan. Wie sou haar hierdie tyd van die aand bel? Dis wel net na nege, maar . . .

      Toe sy haar kamerdeur oopmaak en in die gang uitstap, kyk sy vas teen ’n klomp glimlaggende gesigte. Al die ju-niors staan voor hul kamerdeure.

      “Toe! Hardloop, man! Dis hý!”

      “Ek het jou mos gesê hy sal bel!”

      “Ons hou almal duim vas, Kempie! Sterkte en voorspoed!”

      Sy kyk hulle kwaai aan. “Julle is almal verspot. Dis my . . . my broer. Ek verwag ’n oproep van my broer.”

      “Aikôna, sussie. Ek voel dit sommer aan. Dis hý wat bel om op te maak. Hardloop dan nou, Kemp!”

      Sy voel sy het beslis al die gelukwensinge van die hele junior personeel nodig toe sy met bewende hande die hoorbuis optel en die stem aan die ander kant herken. Dis sowaar hý!

      “Juffrou Kemp? Dis Len Landman wat praat.”

      “Ja. Ja . . . professor?”

      “Ek is jammer ek bel so laat, maar ek was tot nou toe besig.