Junior in Saal 7. Ena Murray

’n snuif verdwyn die ander meisie, en Louwrinda is weer alleen in die voorradekamer. ’n Benoude gevoel van naderende onheil oorval haar.

      Terwyl Keuler en ’n ander verpleegster besig is om rûe in te vryf en die pasiënte weer gemaklik te maak, gesels hulle, soos die res van die personeel, ook net oor een ding – die nuwe professor.

      Keuler en haar kollega lag weer opnuut oor die petalje in die saal, en dan sê Keuler fronsend: “Weet jy, hier is iets snaaks aan die gang.”

      “Wat bedoel jy?”

      “Ek is nie seker nie. Jy is nie in ons groep nie, en jy het seker nog nie Kemp se sleep gesien nie.”

      Die ander meisie kyk haar verward aan. “Jy bedoel die junior hier in saal 7?”

      “Ja. Sy het ons ’n foto van haar sleep gewys. Die man op die foto en die nuwe professor lyk presies eenders.”

      Haar maat lag openlik. “Hulle lýk seker maar net na mekaar. Jy kan tog nie bedoel . . . Moenie verspot wees nie, Keuler.”

      Keuler lyk ietwat verleë. “Wel, dan is dit sy dubbelganger. Ek sê jou, hulle lyk kompleet eenders. Wat is die professor se naam?”

      “Professor Landman.”

      “En sy voornaam? Ken jy dit?”

      “Ek het suster dit netnou hoor noem. Wag . . . O ja! Dis glo Len. Ja, hy is professor Len Landman.”

      Verpleegster Keuler se oë blink en sy sê oorwinnend: “Nou ja! Ek sê jou mos! Kemp se kêrel se naam is ook Len. Dit staan op die foto. Met al my liefde – Len.”

      Die ander verpleegster lyk onseker. “Dit kan blote toeval wees, Keuler. Kom! Jou verbeelding is aan die weghardloop met jou. Ons het nog drie rûe oor. Roer jou.”

      “Dis darem groot toeval, is dit nie?” sê sy, maar volg dan haar senior gedwee na die volgende privaat kamer toe.

      ’n Vasberade verpleegster Keuler gaan daardie middag van diens af. Toe sy haar by haar maats aansluit, vra sy sommer met die bymekaarkomslag: “Vos, het jy die nuwe professor gesien?”

      Verpleegster Vos glimlag van oor tot oor. “Wie het nie, my liewe mens? Jy kán hom net nie miskyk nie! Is hy nie te pragtig vir woorde nie?”

      Dit word algemeen beaam, en verpleegster Keuler por weer: “Aan wie laat hy jou dink?”

      Verpleegster Vos frons. “Noudat jy dit noem . . . Dis al vir my asof die man se gesig wil bekend wees. Na wie lyk hy?”

      Verpleegster Keuler glimlag tevrede. Dit wás nie haar verbeelding nie. “Dink ’n bietjie. Jy het daardie gesig al op ’n foto gesien.”

      “ ’n . . . Foto?”

      “Ja. Die man op die foto het sy naam geteken – Len. Dis glo ons nuwe professor se voornaam ook.”

      “Len? Wag ’n bietjie . . .” Sy kyk haar maats verbaas aan; dan kyk almal na verpleegster Keuler.

      “Juistement, verpleegster Vos! Juistement! Ek wil nog net een keer daardie foto goed beskou, dan sal ek seker wees.”

      “Seker waarvan? Ag, Keuler, jy is van jou trollie af! Waar sal ’n simpel junior soos Kemp nou aan ’n man soos professor Landman kom?”

      “Dit weet ek nie, my liewe verpleegster Weber. Maar ék sê vir julle, hier is ’n slang in die gras. Laat ek julle ’n bietjie vertel wat vanoggend in saal 7 gebeur het net toe die nuwe professor sy verskyning maak . . .”

      Sy het die klomp half histeries aan die lag toe hulle die tehuis binnestap. “Nou vra ek – hoekom het Kemp haar so boeglam geskrik? Ek sê vir julle, sy het gelyk of sy ’n spook gesien het! Sy het die man herken, ek kan dit sweer.”

      “Maar as hy haar sleep is, sou sy mos geweet het hy kom, Keuler.”

      “Miskien, en miskien ook nie. Miskien wou hy dit vir haar as verrassing hou. En hy hét haar verras. Hoor! Met onaangename gevolge! Kom ons gaan kyk weer na daardie foto. Sy kom eers sewe-uur van diens af.”

      Baie skepties, maar tog nuuskierig, volg die klomp haar, en nog nooit is ’n foto so intens beskou nie. Vos hou dit omhoog sodat almal dit duidelik kan sien, en ’n stilte daal oor die groepie neer. As hierdie man en die nuwe professor nie een mens is nie, het hy êrens ’n identiese tweelingbroer.

      “Toe! Wat sê julle nou?” daag verpleegster Keuler hulle ingenome uit.

      “Hulle lyk darem regtig eenders,” gee een toe.

      “Ja, dit is so, maar ek weet darem nie. Kemp is ’n ou juniortjie. Waar sal ’n professor hom nou met so ’n jong meisietjie ophou?”

      “Wat doen jy nou?”

      “Ek haal die foto uit die raam. Miskien staan hier iets agterop wat ’n mens meer duidelikheid kan gee. Kyk hier!”

      Die foto se rugkant word nou vir inspeksie omhoog gehou. Agterop staan baie duidelik in ’n stewige handskrif: Doctor Len Landman, University of Edinburg, Scotland.

      “Dit . . . dit ís hy! Dis . . . sowaar hy!” laat Vos byna ademloos hoor.

      “Dit kan nie anders wees nie!” laat ’n ander hoor, en: “Dit móét hy wees!”

      “Ja. Kemp het tog gesê hy studeer in Skotland, in Edinburg, en sy naam is ook Len Landman. Dit móét een en dieselfde mens wees. Dit kan nie blote toeval wees nie!”

      Versigtig word die foto weer in die raam geplaas en op sy plek neergesit. Hulle kyk mekaar verdwaas aan. Dan glimlag verpleegster Vos, haar oë nog vol ongeloof. “Maar so ’n rakker van ’n Kemp! Hou haar kastig so sedig, en al die tyd is sy besig met groot visse vang! Dink ’n bietjie! Een van ons niksbeduidende ou juniortjies het ’n professor aan die lyn! Liewe land, ek kry sommer groot respek vir my kollega!”

      Die ander lag bewerig saam. Maar daar is tog iets soos ontsag en afguns wat opklink in hul kommentaar:

      “Maggies, en ek het gedink ou Kemp sou nóóit ’n man gevang kry nie!”

      “Die senior verpleegsters gaan groen wees van jaloesie! Ek het vandag gehoor hoe slyp hulle hul tande vir hom! Selfs dik suster Richter het van oor tot oor geglimlag toe sy die nuwe professor ontmoet! Arme ou ding!”

      “Hete, die gedagte is nogal lekker. Die seniors sien mos altyd so neer op ons! Maar hierdie keer kyk hulle teen hul neuse vas! Een van óns het dié vangs van die hospitaal gemaak!”

      Terwyl Louwrinda haar pligte fluks bly uitvoer, werk haar brein teen die hoogste versnelling. Daar is net een oplossing: Sy moet dadelik van daardie foto ontslae raak en sorg dat almal weet haar kys is verbreek. Sy weet dit sal agterdog wek as die foto nou skielik weer verdwyn, maar sy sal maar sê sy het dit opgeskeur.

      Sy voel sommer ontevrede met oumatjie ook. Hoekom het sy haar nie gesê dat haar kleinseun terugkom nie? En hoekom het sy haar nie gesê dat hy ’n dokter is en dat hy hier aangestel is as professor nie?

      Dan sug sy. Sy is nou onredelik. Sy kan niemand anders as haarself verkwalik vir die penarie waarin sy haar bevind nie.

      Sy gaan moeg en bekommerd van diens af. Sy is nog skaars van die huis af weg en sy vergeet wat haar ouers haar geleer het. Sy het haar pa al dikwels hoor sê: “Al loop die leuen nog so snel, die waarheid agterhaal hom wel.” Maar nee, toe begin sy mos slim leuens uitdink, en dit net om die monde van ’n spul verspotte bakvissies stil te kry!

      Sy stap haar kamer binne, kyk kwaai na die foto wat bly terugglimlag. “Daar is niks om oor te lag nie!” sê sy boos. “Vir wat moes jy ook nóú teruggekom het! Kon jy nie ’n doodgewone klerk of ’n onderwyser gewees het nie? Maar ’n professor!”

      Sy tel die foto op, kyk fronsend daarop af. Buitendien, ’n professor lyk nie so nie! ’n Professor is ’n ouerige persoon, met yl wordende haartjies, moeë lyne van jare se diens aan sy medemens om sy oë en mond en óf uitgedroog, óf kort en dik. Maar hy . . . Kyk hoe lyk