'n Vonk van liefde. Christine le Roux

was jou man?”

      Sy knik.

      “Jy kan die ander bakkie gebruik,” sê hy. “Ek dreig altyd om ’n motor aan te skaf, maar die bakkie is so gerieflik. My ma het ook daarmee gery.”

      “Dis goed,” antwoord sy. “Ek is regtig nie puntenerig nie. Miskien moet jy my vertel wat my werk gaan wees.”

      “Ons het die ou plaashuis omskep in ’n gastehuis,” vertel hy, bly om op meer bekende terrein te wees. “In my oupa se dae was die vallei verdeel in ’n klomp kleiner plase, en my pa het baie daarvan teruggekoop. Ons bly nog altyd in dieselfde huis, maar die stuk grond teen die pad het ook ’n huis op gehad en dit het jare lank leeg gestaan. Ek het dit gebruik om wintervoer en ou meubels in te bêre. Maar dit het my altyd gehinder dat so ’n mooi ou huis net staan en verval. Toe die bed-en-ontbyt-gedagte oral posvat, het ek en my ma besluit om die huis op te knap. Ons lê presies in die middel van die twee dorpe en met die goeie ligging was ons seker dit sou werk. Ek het die huis laat restoureer en ons het dit ingerig met vier dubbelkamers met badkamers. Van die eerste dag af was dit ’n sukses.” Hy glimlag effens. “Reisigers is seker moeg wanneer hulle ons uithangbord sien en maar te dankbaar dat hulle nie die kans hoef te waag om tot op die volgende dorp te ry en dan voor ’n vol hotel te kom nie. Ons bedien eenvoudige etes; die kos kom meesal van die plaas self – ons eie vleis en groente en melk. So ’n jaar gelede het my ma besluit om tafels en stoele op die stoep en in die tuin te sit, omdat soveel mense daar aangery het net op soek na iets om te drink of iets ligs om te eet. Dit was selfs ’n groter sukses. Ek dink sy het groot planne gehad, maar haar gesondheid was nie goed nie.”

      “Ek is jammer,” sê Danielle. “Ek het gehoor sy is oorlede.”

      “En Cissie het jou seker vertel dat mevrou Delport wat toe oorgeneem het, nie gedeug het nie.”

      “Ja,” antwoord sy. “Wat presies gaan my take wees?”

      “In die eerste plek moet jy toesig hou oor alles: die etes, die huis self. Ek het ’n goeie kok. Dis ’n goeie groep mense wat daar help, maar iemand moet leiding gee. Dis nie ’n hotel nie en ons diens is uit die aard van die saak meer persoonlik. Jy is ’n soort gasvrou.” Hy kyk vinnig na haar, want sy lyk nie vir hom na ’n sosiale soort mens nie. “Sien jy kans daarvoor?”

      “Natuurlik. Die . . . e . . . bevalling behoort nie meer as ’n week van hulpeloosheid te beteken nie.” Vir die eerste keer klink haar stem effens onseker. “Ek weet vanselfsprekend nie, dis my eerste ondervinding daarvan, maar . . . ek was nog nooit sieklik of hulpeloos nie. Ek is sterk.”

      Hy kyk weer vinnig na haar, maar lewer nie kommentaar nie.

      “Ek gee nie in nie,” sê sy ferm. “Ek is nie van daardie soort vrouens nie.”

      Hy sê hierop ook niks nie.

      “Cissie het gesê daar is ’n klein woonstelletjie waar ek sal bly,” sê sy.

      “Ja, dis agter die huis. Dit was eers die buitekamer. My ma het eers by my in die huis gebly, maar sy het gou agtergekom sy is te alle tye nodig wanneer die gastehuis vol is. Soms word mense siek of hulle wil baie vroeg in die oggend vertrek, veral wanneer hulle op pad is na Kaapstad, en dan moet daar iemand wees om hulle weg te sien. Jy kan dit begryp. Toe het ons die buitekamer omskep in ’n woonstel. Dis eintlik net ’n groterige slaapkamer, klein sitkamertjie en badkamer.”

      “Is dit apart van die huis self?”

      “Nee. Dit was oorspronklik, maar met die aanbou van die badkamer het ons dit deel van die huis gemaak. Jy wil nie saans of soggens douvoordag buite om loop nie, veral nie in die winter nie. Wanneer die baba eers daar is, sal dit vir jou nog beter wees, want jy sal altyd binne bereik wees.”

      Danielle absorbeer al hierdie inligting. Sy kan nie help om wrang kennis te neem van die feit dat hierdie vreemdeling, vir wie sy nog maar ’n halwe dag ken, reeds meer na haar ongebore kind verwys het as wat Danie in byna vyf maande gedoen het nie. Die dag toe sy van die dokter gekom het met die nuus, was hy in ekstase en ’n week daarna het hy haar bewonderend aangekyk, maar daarna was dit ou nuus. Hy het nooit weer daarna verwys nie; net geirriteerd voorgestel dat sy miskien in die gastekamer moet slaap sodat hy nie haar oggendnaarheid hoef mee te maak nie.

      Neil sien hoe haar gesig verstrak, hoe haar mond hard word en hy wonder waaraan sy dink.

      “Ek dink nie ons moet probeer deurry nie,” sê hy.

      Ten spyte van haar versekering dat sy sterk is, lyk sy vir hom absoluut gedaan. Dis nie net die deurskynende vel nie – onder haar oë is donker kringe.

      “Moet asseblief nie om my onthalwe stilhou nie,” sê sy. “Ek is gemaklik soos ek is.”

      Dis nie waar nie, hy kan sien sy jok. Wanneer sy dink hy sien haar nie, skuif sy rond, haar gesig vertrek, en hy weet haar rug is seer.

      “Dit sal tog beter wees,” sê hy neutraal. “As ons deurry, kom ons in die middel van die nag of die vroeë oggendure op die plaas aan. Om dan uit te pak en jou gevestig te kry, sal die res van die nag duur en ek kan nie dan gaan slaap nie; die plaaswerk wag.”

      “In daardie geval hou ons stil,” antwoord sy, “as dit jou beter pas.”

      “Ek dink so,” jok hy. “’n Mens raak moeg van die ry.”

      Sy verskuif weer en ’n pakkie by haar voete kraak.

      “Ek is jammer. Ek moes dit agterin gegooi het,” sê hy en wys daarna. “Miskien moet jy daarna kyk. Dis ’n trui en twee bloesies wat ek vir my vriendin gekoop het. Ek het geen benul van sulke goed nie. Dink jy sy sal daarvan hou?”

      Sy maak die pakkie oop en haal die klere uit. “Dis mooi,” sê sy. “Baie kleurryk. As sy donker is, gaan sy mooi lyk, maar as sy blond is, gaan hierdie geel bloes haar nie pas nie.”

      “Sy is donker,” sê hy.

      “Dan is dit goed.” Sy vou die klere netjies op, sit dit terug in die sak en sit weer haar donkerbril op omdat die middagson skerp in haar oë is.