Ruisdal se nuwe chirurg. Serena Steyn

nie. Hanro bel haar taamlik gereeld vir geselsies en sy moet hom roskam omdat hy niks van sy skuif na Ruisdal gesê het nie.

      Sy sluit die deur agter haar en stap feitlik nikssiende met die trap op slaapkamer toe. Daar volg sy meganies die ritueel van grimering verwyder en tande borsel.

      Daar is vir haar geen hoop of raad meer nie, maar Dolf van Vuuren kan môre tot ’n minuut voor nege wag vir haar antwoord.

      Magdali loop Hanro die volgende oggend vroeg in Ruisdal se gange raak toe sy haar saalrondtes doen. Sy het hom nogal lanklaas van aangesig tot aangesig gesien en haar eerste gedagte is ’n herhaling van Dolf se woorde aan haar die vorige aand: Hanro het ouer geword. Hy kan egter, soos altyd, deur ’n ring getrek word, en sy pak klere en das getuig van duur en goeie smaak.

      “Jy lyk so pragtig soos altyd,” sê hy. “Ek mis dit om jou elke dag te sien.”

      “Dag, Hanro. Ek hoor gister eers dat jy ook nou ’n spreekkamer hier het. Jy het my dan niks gesê nie!”

      Hy glimlag skeef. “Ek kon dit nie waag nie. Netnou stem jy my aansoek uit en dan moet ek van voor af planne beraam om jou meer te sien. Dit is iets wat ek al lank oorweeg. Ek het baie pasiënte aan die Oosrand en hulle verkies ’n hospitaal nader aan die huis. Ek hou buitendien baie van Ruisdal se landelike ligging.”

      “Dit ís rustig hier,” gee Magdali toe. “Van die ander hospitale hier rond is moontlik beter toegerus met spesialisafdelings, maar wat milieu betref, wen Ruisdal loshande.”

      Hy glimlag. “Jy was altyd so lief vir die natuur. Ons het mooi herinneringe saam. Magdali, ons twee moet praat ...”

      Magdali skud haar kop en kyk rond vir uitkoms. “Hierdie is nie die tyd of plek nie. Buitendien, Hanro, het ons nie al lankal klaar gepraat nie? Daar is mos nou iemand anders vir jou.”

      Sy donker oë is ernstig. “Nie meer nie. Niemand kan jou plek vat nie, Magdali. Ek is lief vir jou, en ek gaan nie ophou hoop nie. Ek was onnosel om jou destyds vir ’n egskeiding te dagvaar. Selfs toe dinge tussen ons sleg was, was dit beter as om sonder jou te wees.”

      “Hierdie gesprek moet buite werksure plaasvind,” sê Magdali beslis en begin aanstap na haar saal toe.

      Hanro val langs haar in. “Dan stap ek maar saam.”

      “Wat het van jou model geword?” vra Magdali met wat sy hoop soos ’n tikkie humor klink.

      “Sy is onder kontrak in Milaan. Ons gesels nog soms.”

      “Ja, wel ...” Magdali kyk onderlangs na hom. “’n Gesogte model en ’n plastiese chirurg se programme kan seker nogal komplikasies inhou vir ’n verhouding.”

      “Soos twee dokters s’n,” beaam hy. “Ek het tot die slotsom gekom dat dit kan werk as mens dit wil láát werk. Ek wíl hierdie keer, met ons twee.”

      “Ek draai hier af,” beduie Magdali asof sy niks gehoor het nie.

      “Hulle sê my Dolf van Vuuren is nou ook by Ruisdal,” sê Hanro voor sy kan ontsnap.

      Magdali gaan staan en kyk op na hom. “Dis reg, ja. Hy het ook ’n groot aandeel in Ruisdal gekoop. Ons praktyk werk nou saam met die ortopediese chirurge. Ek moet nou gaan, Hanro.”

      Magdali stap flink weg, haar gedagtegang omgedolwe deur die aanhoor van Dolf se naam. Sy moet hom nog bel met haar antwoord, voor negeuur. Sy stoot die saaldeur oop en skuif alle persoonlike sake op die agtergrond toe die suster aan diens opstaan en haar tegemoetstap.

      “Hoe het dit vanoggend met ons pasiënte gegaan?” vra Ina en sit Magdali se beker koffie saam met die eerste pasiëntlêers op haar lessenaar neer.

      “Beter as gister.” Magdali trek die koffie nader en glimlag vir haar. “Dankie, dit gaan lekker wees. Meneer Vermeulen het goed geslaap en sy bloeddruk is weer normaal. Sy suiker is ook weer op aanvaarbare vlakke. Kyk of jy vir hom ’n afspraak by die dieetkundige kan kry vir vanmiddag. Ek wil hom nie ontslaan voor hy ’n behoorlike eetplan gekry het nie, anders is hy volgende week terug. Ek dink hy en sy vrou moet haar saam gaan sien.”

      “Goed, dokter.”

      “Mevrou Louw lyk nie so goed nie. Ek dink ons sal haar maar moet laat huis toe gaan vir die laaste ruk.” Magdali sug. “Gee asseblief haar lêer vir dokter Billy en ruim vir my tyd in om hom te sien. Ek wil eers sy opinie hê voor ek haar man en dogter sê.”

      “Ek maak so. Kan ek die eerste pasiënt instuur?”

      Magdali knik. “Ek moet net eers ’n oproep maak. Gee my vyf minute.”

      Ina steek by die deur vas. “Jy sal onthou van die gholfdag volgende maand by die Ambassadeurs-landgoed, nè? Ek moet vandag bevestig. Vir die vierbal?”

      “Ja, hou my naam maar op,” knik Magdali. “Ek hoop hulle samel weer so baie in vir die kinderhuis. Weet ons al wie die ander drie spelers gaan wees?”

      Ina knik. “Dis Andri, dokter Billy en die narkotiseur saam met wie jy laas week gewerk het, Jan-Hendrik, dink ek. Die e-pos het vanoggend deurgekom. Hulle het die name glo gisteraand uit ’n hoed getrek.”

      Magdali glimlag. “Hulle gaan elke jaar deur die uit-die-hoed-trek-proses, en dan ruil almal in elk geval onderling uit.”

      Ina lag. “Dis al tradisie, ja. Sommige wil by mense uitkom van wie hulle meer hou, ander soek plek by dié wat slegter speel as hulle.”

      “Ek is doodtevrede waar ek is,” sê Magdali beslis. “My voorgee is deesdae net so goed soos Andri s’n, ’n stewige 18, en Billy en Jan-Hendrik se spel is nou nie juis toernooigehalte nie. Ons speel vir die lekker. Dis altyd pret om saam met hulle om die baan te gaan.”

      Sy kyk verskonend op. “Daar’s nog iets, Ina, ek moes dit eintlik eerste genoem het. My pa se knie het nou heeltemal ingegee. Kry asseblief vir hom so gou moontlik ’n afspraak by een van die ortopediese chirurge.”

      “Als reg.” Ina knik. “Tina sal help om hom vinnig in te kry.”

      Magdali kyk nadenkend na die deur toe Ina dit agter haar toetrek. Dit help nou dat Ina se suster by die ortopediese praktyk werk. Sy is onrustig oor haar pa. Dalk moet sy tog maar direk by Dolf hoor.

      Dan tel Magdali die foon op om hom te bel. Sy verwens die effense bewing in haar hand toe sy wag om deurgeskakel te word.

      “Ek aanvaar jou voorstel van ’n een-jaar-kontrak,” sê sy dadelik saaklik toe hy antwoord, “op voorwaarde dat dit alleenlik ’n huwelik in naam bly. En ek wil vra of jy nie na my pa se knie sal kyk nie. Ek was gisteraand by hom en daar was ’n hoë mate van funksieverlies en erge pyn. Ek is besorg dat daar kardiovaskulêre komplikasies mag wees.”

      “Dankie.” Sy stem is rustig, sonder enige triomf. “Miskien kan ek jou vanaand uitneem vir ete om ons reëlings te finaliseer. Ek vra Tina om ’n afspraak te maak. En ek sal die operasie kosteloos doen as trougeskenk.”

      Magdali staar nadat sy afgelui het ’n rukkie nikssiende na die lêers op haar lessenaar. Sy wens vurig dat sy ’n ander opsie gehad het, maar as Dolf nou boonop die operasie verniet wil doen ...

      Sy sien beslis nie daarna uit om vir ’n volle jaar daagliks in Dolf van Vuuren se geselskap te verkeer nie. Sy het pas die grootste besluit van haar lewe geneem. Met ’n paar woorde aan Dolf het sy toegelaat dat haar hele lewe verander en in chaos gedompel word. Sy sug sidderend. Sy sal dit eenvoudig moet verdra en die beste van die saak probeer maak.

      Sy bel vir Ina om te sê dat Dolf reeds vir haar pa ’n afspraak laat reël het en dat die eerste pasiënt kan inkom. Toe slaan sy die boonste lêer oop en fokus al haar aandag daarop.