Ruisdal se nuwe chirurg. Serena Steyn

om haar handsak se skouerband. “Ek kan jou amper haat vir wat jy aan my doen.”

      “Ek doen niks,” sê hy ongeduldig. “Jou pa het dit gedoen. Ek gee net vir jou ’n haalbare opsie, ’n uitweg wat ons albei sal pas. Ek dink jy besef ook die noodsaaklikheid daarvan om diskreet oor hierdie saak te wees. Dit moet so geloofwaardig moontlik voorkom, anders gaan ons niks bereik nie. Ons kan maklik sê dat ons mekaar ná sewe jaar weer gevind het en ontdek het dat ons mekaar steeds liefhet. Ná ’n jaar kan ons die huwelik stilweg laat ontbind. Egskeidings gebeur elke dag, niemand sal eens skeef opkyk nie.”

      Magdali staan op. “Ek het meer tyd nodig om te besluit.”

      Dolf skud sy kop waarskuwend. “Daar is nie tyd nie. Ek moet môre weet – voor nege. Jou pa het sy tyd geneem om jou te vertel.”

      Magdali lek oor haar lippe en kyk hulpeloos na hom. Die restaurant om haar vervaag en sy sien net die intense blou van sy oë. Dieselfde intensiteit wat in sy blik was toe sy hul verhouding beëindig het.

      “Dink daaroor,” sê hy sag.

      Sy maak haar mond oop om nee te sê, en sluit dit dan weer. Moedeloosheid spoel oor haar. Sy swaai om en stap kop omhoog uit die restaurant.

      4

      Magdali ry uit radeloosheid direk na haar pa toe. Hulle sal moet koppe bymekaarsit, daar móét ’n ander uitweg wees.

      Sy lui die klokkie en ná ’n ruk, toe hy nie oopmaak nie, bel sy hom op sy selfoon. Die foon lui net en sy is besig om die spaarsleutel van die huis uit te haal wat sy vir noodgevalle by haar het, toe haar pa oopmaak. Hy is uitasem en sy gesig is vertrek van pyn. Hy het nog nie by skeer uitgekom nie.

      “En nou, Dad?” vra Magdali besorg en steek haar hand na hom uit. Sy vel voel klam en koud.

      “Dis maar die knie, Kiewiet.” Hy draai met moeite om en leun swaar op sy kierie. “Ek het vanmiddag iets probeer skuif wat ek nie moes nie.” Hy hinkepink in die gang af. “Eintlik goed jy is hier, dat jy my kan help om in die bed te kom.”

      “Het Dad genoeg pynpille?” vra Magdali toe sy hom gehelp het om uit te trek en hom gemaklik maak op die bed.

      Hy skud sy kop. “Ek het gister die laaste gedrink. Ook maar goed so, want ek kom nie eintlik by kos maak nie.” Hy probeer glimlag. “Julle dokters sê mos dis sleg om pynpille op ’n leë maag te drink.”

      Magdali glimlag nie terug nie, maar stap na haar motor en haal haar dokterstas uit. Sy gee haar pa ’n pynstiller en maak vir hom ’n toebroodjie en koffie. Sy is geskok om te sien hoe leeg die kombuiskaste en yskas is.

      “Ek dink Dad moet by my kom bly totdat daar plan gemaak is met die knie,” sê sy. “Tot hoe laat bly die huishoudster gewoonlik?”

      Roelof skud sy kop. “Sy het twee weke gelede klaargemaak by my, Kiewiet. Ek kom nie meer by al my verpligtinge uit nie. Die knie lê my kwaai aan bande om nuwe besigheid te werf, noudat so baie kliënte weg is. Ek sukkel om te konsentreer, ek slaap sleg. Ek gaan net ’n paar uur per dag kantoor toe.”

      Magdali skakel die bedlampie aan en gaan sit by hom op die bed om die knie te ondersoek. Dat sy sulke goed moet vra ... “Het Dad darem geld vir kos en water en ligte en so?”

      “Ek kom deur.” Hy laat sy kop op die kussing terugsak. “Die huis is in die mark.” Hy kreun toe sy die knie effens oplig. “Ek reken al die onkostes kan maar na hulself kyk as ek in die tronk sit,” sê hy skaars hoorbaar.

      “Dad gaan nie tronk toe nie!” Magdali trek die laken oor sy knie en staan op. “Frank sal hierdie knie móét regmaak. Dad kan nie so aangaan nie.”

      Roelof skud sy kop en beklemming vou om Magdali se hart oor die trane van hopeloosheid in haar pa se oë.

      “Nee, Kiewiet, ek het nie meer medies nie.” Sy mond trek skeef. “Ek het ’n propperse gemors van ons lewens gemaak, of hoe?”

      “Nou praat Dad nonsens.” Magdali draai weg en gaan voor die venster staan. “Ek en Dolf het vanaand gaan eet.” Sy hou haar stem opgeruimd. “Dis waarom ek gou hier aangekom het. Dolf het my gevra om te trou, Dad. Ons het besef dat ons nog vir mekaar omgee. Hy is ook bereid om Dad tegemoet te kom met die skuld.”

      “Wat!” Roelof beur regop teen die kussings. “Jy’s nie ernstig nie, Kiewiet!”

      Magdali draai terug na hom en haar hart krimp ineen oor die vreugde op sy pyn-verrinneweerde gesig. “Ek ís ernstig, Dad. Ek hoop Dad keur die huwelik goed?”

      Trane spoel oor sy wange. “Ek verwyt myself só vandat jy en Hanro geskei is ...” Sy lippe bewe en ’n snik pers daardeur. “Ek het Dolf destyds te hard geoordeel. Kan dit wees dat julle tóg geluk sal vind, Kiewiet?” Hy reik sy hand uit na haar en sy gaan sit langs hom en hou hom vas. Sy hande klem krampagtig om haar skouers.

      “Vergewe my, Kiewiet ... vir alles. Destyds toe Dolf Botswana toe is –”

      “Dis verby, Dad.” Magdali soen hom op die voorkop en trek die laken tot onder sy ken toe hy uitgeput teruglê teen die kussings. “Wees rustig. Nie net kry ek ’n skatryk bruidegom nie, maar hy is een van die beste in die wêreld wat knievervangings betref. Ek sal vir Dad ’n afspraak reël.”

      Sy staan op en verskuil haar swaar hart agter ’n glimlag. “Bel eerste ding môreoggend die huishoudster. Hopelik het sy nog nie weer begin werk nie. Ek sal haar betaal en Dad se lewenskoste dek tot Dad ná die operasie weer kan begin werk. Probeer nou bietjie slaap. Ek los ’n glas water hierso, en die pynpille is in die laai vir môreoggend. Hier is Dad se kierie vir badkamer toe gaan.”

      Haar pa maak sy oë moeg toe. “Dankie, Kiewiet.”

      Toe Magdali die huis se voordeur agter haar toetrek, tref die volle implikasie van haar woorde aan haar pa haar. Daar, in die slaapkamer, tussen al die ellendes, het Dolf se huweliksaanbod na die antwoord gelyk, maar ís dit werklik? Sy gaan sit op haar pa se stoep en tuur in die naghemel op terwyl sy logies oor alles probeer dink.

      Dolf het haar ’n jaar lange huwelik aangebied, ’n besigheidskontrak, waarvolgens sy as sy gasvrou en eggenote-in-naam moet optree. Dis soos om ’n werk te aanvaar ... Nee! Haar gedagtes maal rond. Sy kan Hanro mos vir geld vra! Die gedagte bring kortstondige hoop, maar dan syfer dit weg. Sy wil niks aan Hanro verskuldig wees en by hom vals hoop wek dat dinge tussen hulle kan regkom nie.

      Haar ontmoeting met Dolf vanaand het haar laat besef dat sy, ten spyte van alles, nog baie aangetrokke tot hom is. Dit sal nie regverdig wees teenoor enige man om ’n verhouding te begin voor sy heeltemal oor Dolf is nie.

      Die arme, dierbare Hanro ... Op hul huweliksnag het sy reeds geweet dat sy verkeerd gekies het en dat Dolf alle ander mans vir haar bederf het. Sy het geweet dat sy hard sou moes werk aan haar huwelik met Hanro. Dolf was dáár, in haar gedagtes, in haar en Hanro se intiemste oomblikke. Haar vingers het na sy gespierde lyf gehunker en haar ore het bly wag vir sy liefdeswoorde.

      Sy staan onrustig op en ry huis toe. Daar is eenvoudig nie ’n ander uitweg nie. Dié Dolf wat sy daar in die restaurant ontmoet het, is ’n ander man as die een op wie sy destyds smoorverlief was. Hy het dit ook duidelik gestel dat hy geen gevoelens meer teenoor háár koester nie en dat hy verhoudings met Andri en dié Camila-vroumens en wie weet hoeveel ander nog gehad het. Die feit is, hy voel só op sy gemak by haar dat ’n blote geriefshuwelik met haar die maklike opsie is.

      Magdali parkeer in haar motorhuis en sit ’n rukkie met haar kop teen die leuning die donker en instaar. Dolf is dinamiet vir enige vrou. Sy sal haarself moet pantser as sy die jaar heelhuids wil oorleef. Sy moet haar weersin in sy optrede, en haar opstandigheid omdat hy haar genadeloos in ’n hoek het, soos ’n kleed om haar vou. Die wete dat hy besig is om wraak te neem, sal haar moet beskerm teen enige gevoelens wat nog in haar hart sluimer.

      Sy glimlag skeef toe sy die motordeur oopmaak en uitklim. Sy is nou, met die besluit om Dolf se aanbod te aanvaar, vir ’n jaar gebind. Maar sy sal ’n kalender aanskaf en begin weke doodtrek en dan, wanneer die jaar verby en hul huwelik ontbind is, sal sy haarself met ’n lang