Lydia en die loodgieter. Anita du Preez

gespierde bobeen in die growwe denim druk teen haar bekken en dit veroorsaak ’n warm vloedgolf van plesier wat dreig om haar weg te spoel. Hy vroetel sy hande ongeduldig onder haar lang, los romp in, vat haar boude stewig vas en druk haar nog stywer teen hom aan. Lydia se kop duisel, sy het nie asem oor nie, en sy vleg haar vingers krampagtig in sy dik swart hare. Dis asof sy binne-in hom wil klim.

      Nog nooit het sy so iets ervaar nie. Sy een hand gly af na die sagte binnekant van haar regterknie en lig haar been hoog om sy lyf op. Nou is Lydia heeltemal magteloos en aan sy genade oorgelaat. Toe hy haar hempie begin losknoop, help sy hom. Sy is uitbundig bly dat sy geen bra aanhet nie.

      Sy asem is koorsig, dit jaag oor haar keel en af tot by haar borste. Toe hy een tepel liggies tussen sy tande neem, stort Lydia oor die rand van vreugde en sy voel gewigloos, asof sy smelt teen sy borskas. Sy voel sy stormende hartklop teen haar oor en toe sy haar hand onder sy T-hemp inwoel, ook die effense rukkerige sametrekking van sy maagspiere. Haar hand soek boontoe oor sy gladde vel, vind die sagte haarvag op sy bors en kom versigtig tot rus op die klein, harde bultjie van een van sy tepels. Hy trek sy asem skerp in, kreun en vou sy hand afwerend oor haar vingers.

      “Daisy ... wag ... dalk.”

      “Ek weet,” stem sy amper in trane saam.

      “Dis ...” stotter hy.

      “Te gou ... ek weet,” vul sy in waar hy nie kan of wil nie.

      Teësinnig tree hulle gelyktydig effens weg van mekaar. Lydia voel weer die harde muur agter haar rug. Albei se asems kom oneweredig oor hul lippe en hulle kyk saam half skaam af na die plankvloer.

      “Wat bedoel jy ... by jou ma?” Dis beter as sy probeer aangaan met hul gesprek sodat daar weer kalmte in haar kan kom.

      Joshua vou sy hande om haar wange. “Want my ma het ...” Lydia voel dat sy vingers steeds bewe.

      “Is sy die vrou ...?”

      “Ja, wat die foon geantwoord het. Dis sy wat my die eerste dag –”

      “Hiernatoe laat kom het?”

      “Daisy! Dalk moet jy ophou om my sinne vir my te voltooi!”

      “Net as jy ophou om my gedagtes so te lees!”

      “Hmm ... Dit ís nogal angswekkend, nè? Dalk moet ons drink daarop?”

      “Dalk moet ons ophou nonsens praat en tee maak.”

      Hy vryf met albei hande oor sy oë asof hy ook sukkel om weer helder te dink. Toe gee hy ’n hees laggie en stut hom met een arm langs haar teen die gangmuur. Met dom vingers knoop hy haar bloes met die ander hand toe.

      “Tee? Oukei. Dis dalk die beste plan.”

      “Nou klink jy nes Cat. Sy sou ook iets sterkers wou aanbeveel.”

      “Sy klink na ’n besonder wyse vrou. Vertel my van haar.”

      Lydia skuifel onder sy arm uit en kies liewer koers sitkamer toe, waar haar klein, outydse drankkabinet staan. Tee gaan nie vir hulle die ding doen nie en na die maan met haar voorbereiding vir die klasse. Sy het ook ’n lewe. Buitendien kan hierdie dalk kwalifiseer as ’n noodgeval.

      Lydia daag die Maandagoggend laat by die werk op.

      Sy en Joshua kon die vorige aand eers nie ophou gesels nie. Amper asof hulle hulself nie kon vertrou om stiltes toe te laat nie. Sy het die meeste gepraat, want sy was bang vir haar eie mond wat liewer ander dinge wou doen. Sy kon sien dit was met hom ook die geval. Sy het vertel van Bernard, van Tania, van Caroline en selfs van Stephan en Braam. Dit was asof hy ’n kraantjie binne-in haar ingewande oopgedraai het ná jare van opkrop.

      Al waarvan sy hom nie vertel het nie, is haar werk. Sy was huiwerig, bang om hom af te skrik. Dit het verkeerd gevoel om haar pos as senior lektrise met ’n meestersgraad onder sy loodgietersneus te vryf.

      Hy het haar later meestal net stilweg aangekyk en geluister met sy glasie sjerrie in sy groot hand wat hy kort-kort na haar uitgehou het vir nog ’n bietjie. As sy mooi daaroor dink, het hy bitter min van homself geopenbaar. Net dat hy dit geniet om met sy hande te werk. Hy het die sjerrie in die glasie stilweg om en om gedraai. Ook dat hy sy vakleerlingskap by sy pa se besigheid gedoen het en toe later op sy eie begin werk het.

      “Lang storie.” Hy het afgekyk en stil geraak. Sy kon sien daar was dinge waaroor hy nie wou uitwei nie. Toe hy uiteindelik weer praat, het hy gemaak lighartig verduidelik dat sy ma soms ingestaan het wanneer die gewone ontvangsdame nie kon kom werk nie.

      “En sy is nogal iemand om mee rekening te hou, hoor! Tertia Ferreira roer dinge met ’n gemanikuurde ysterhandjie en sy mis niks.”

      “Klink of sy en my ma goed oor die weg sou kom,” het Lydia met ’n wrang laggie gesê.

      Skielik was sy gesig doodernstig.

      “En wat nog?” Die woorde het simpel geklink in haar eie ore, maar sy kon aan niks anders dink om die eensklapse somber stilte te verbreek nie.

      “Wel ... My seun is op universiteit en sy ma ... my vrou is ... Wel, sy is dood.”

      Lydia wou dadelik ’n duisend goed vra. Waar? Wanneer? Hoe? Sy kon egter duidelik sien dat hy nie wou praat nie. Sy moes nie uitvra nie, dit kon sy aan die harde, geslote uitdrukking op sy gesig sien, en sy het dadelik oor iets anders begin praat om nie die magic te versteur nie.

      “Vertel my van jou,” het sy die ou kaart noodgedwonge uitgegooi. ’n Fyn skewe laggie het om een van sy mondhoeke geplooi. Hy kon haar lees, dit kon sy aan die verdonkering van sy irisse sien. “Nee, regtig, ek wil weet.”

      “Ek het twee susters. Een is ’n mediese dokter. Nooit getroud nie, en die ander was onderwyseres en nou is sy ’n ma van drie met ’n florerende tuisnywerheid. En dan is daar my broer, Ettienne ...”

      “Van jou, asseblief?”

      “Ag, ek moes miskien medisyne gaan studeer het soos my oudste suster, maar ...”

      “Toe val jy eerder in by jou pa se besigheid?”

      Hy het geknik, maar sy kon weereens sien daar was goed wat hy nie wou sê nie.

      “En wat doen jy die graagste?”

      Hy het teruggeleun teen die bank se kussing en sy het gedink hy gaan nie antwoord nie.

      “Daar is ’n paar plekke waarnatoe ek graag gaan. Daar is veral een plekkie langs ’n rivier.” Hy het weer lank stilgebly. Sy was te bang om hom te pla met nog vrae. Toe hy weer praat, was dit asof hy van iemand anders praat.

      “En ek skryf so nou en dan.”

      Dit was onverwags, en tog nie. Sy kon hom tot toe nog glad nie sien as iemand wat ten volle bevrediging sou kry uit loodgieterswerk nie. Daar was heeltyd iets baie anders aan hom. Dit het eintlik perfekte sin gemaak dat hy sou skryf.

      Lydia het vorentoe gesit. “Gedigte?”

      “Mens sou dit nie juis digkuns kon noem nie.”

      “Nou wat dan?”

      “Sommerso oor dinge ...”

      Sy het nie gevra watter dinge nie, al wou sy bitter graag.

      “En jy? Waarvan hou jý?” Sy kon sien hy was haastig om die fokus weg van homself te skuif.

      “Ek skilder.”

      “Maak sin,” het hy geknik. “Is jy op die oomblik besig met iets besonders?”

      Lydia het geaarsel. Sy het geweet wat kom.

      “Mag ek sien?”

      Toe was dit sy wat nie wou deel nie. “Ag, dis daar heel bo in my studio.”

      Hy het albei hande om hare gesluit. Haar opgetrek van die bank af.

      Toe hy doodstil gaan staan voor haar nuwe, vreemde skildery, wou sy tienduisend dode sterf.

      “Wie is die man by