Lydia en die loodgieter. Anita du Preez

wat sou die probleem dan wees?” vra hy in die lug in, want hy het reeds begin vroetel in sy gereedskapkis en kyk nie eens na haar nie. Tog bloos Lydia al weer diep uit haar nek uit, want die manier waarop hy dit sê, laat dit vir haar klink asof hy presies weet wat háár probleem is. Sy wonder of sy liewer moet gaan sit, maar sy bly staan daar met haar arms oor haar bors gevou. Sy loop nie, want sy reuk is die hele kombuis vol.

      Toe hy rats orent kom, vang hy haar heeltemal onkant. Hy kan tog nie al klaar wees nie? Hy het dan skaars iets gedoen? Sy tree vorentoe om te sien of dit nog drup en skielik is hy ontsettend naby.

      Sy sien haarself weerkaats in albei sy irisse en sy kyk nie weg nie. Toe sy mond oor hare vou, tree sy nie agteruit nie, want sy lippe voel of hulle op hare hoort. Lydia maak haar oë toe en sy arms sluit haar warm teen sy bors vas. Dis nie reg nie, gil haar kop. Kan nie wees nie, roep haar hart, en dis haar hart wat wen, want iets so heerlik en perfek kan nie verkeerd wees nie. Jy het nog nie gebad nie, praat haar ma in haar gedagtes, óf tande geborsel nie. Lydia beur effentjies weg.

      “Ek ...” fluister sy teen sy hemp.

      “Ek weet,” sê hy en vat haar aan haar skouers, “jy ruik soos sjampoe en klein hondjie.”

      Lydia se oë rek en sy vou haar hand oor die mond wat pas op syne was.

      “Klein hondjies se asems ruik mos soos koffie en beskuit, weet jy nie?”

      “Wat? Jy ... Ek is nie ...”

      “Ek weet,” sê hy en druk haar weer teen hom vas, “dis so vreemd, maar ek weet presies wat jy voel en dink.”

      “Van nou die dag af al?”

      “Uhu,” sê hy en bring sy mond weer nader aan hare.

      Die soen neem haar weg. Sy gee nie om wie, waar of wat sy is nie, solank hy net nie sy lippe van hare wegneem nie, want dit maak dinge in die soetste dele van haar lyf wakker. Haar bene wil haar skielik nie regop hou nie en haar mond kelk spontaan oop, want sy kan duidelik deur sy jeans voel dat die soen dieselfde uitwerking op hom het.

      Hy woel sy hande deur haar hare en sy mond word heftiger, hongerder, dringender op hare. Toe lui die voordeurklokkie.

      “Jis, ma? Het ma iets gerook, of wat?” vra Tania oomblikke later en druk by Lydia verby, tas in die hand.

      “Hoekom?” vra Lydia so nonchalant as kan kom terwyl sy haar hare platstryk en haar mond afvee asof die spore van die soen nog sigbaar daar lê.

      “Ma lyk woes.”

      “Bietjie min geslaap, dis al.” Lydia vryf oordrewe oor haar oë.

      Tania plak haar tas neer, stryk reguit aan kombuis toe en praat eenstryk deur. “Is hier iets om te eet? Ek is behoorlik starving. Koshuiskos suck big time!” In die kombuisdeur gaan sy oopmond staan. “En dié?”

      Sy swaai om en wys met ’n beskuldigende duim – met ’n swartgeverfde vingernael – na die oorsaak van haar verbasing. Lydia se asem stol in haar keel en sy beur by Tania verby.

      “Ferreira Loodgieters,” sê die man verby ’n waster wat hy tussen spierwit tande vasknyp. Hy vee kamtig sweet van sy voorkop af. “Jou ma het probleme met haar waterpype.”

      “Ag, damn,” sê Tania en sak op een van die bentwoodstoele neer, “en ek wás so vrek lus vir koffie.”

      Lydia merk op dat Tania al weer haar pikswart hare gesny het. Oneweredig, stomp oor die een oor en lank oor die ander. Sou dit doelbewus so asimmetries wees? Moet wees, geen mens sou tog ...

      “Nee, die water is nou weer aan,” sê die man doodluiters, “en ek sal self nie nee sê vir koffie nie, as dit oukei is met die mevrou?”

      Lydia blaas haar asem stadig uit en vermy sy laggende blou oë. Sy skakel die ketel aan en kom agter dat haar hande liggies bewe.

      “So, wat hoor Ma van Pa?” vra Tania nadat Joshua weg is.

      “Nie veel nie,” skerm Lydia, “en jy?”

      “Hy het my nou die aand flippen laat gebel,” sê Tania, met haar mond vol van die oorskietvulsel van haar oupa se omelet, wat sy met ’n lepel uit die pan eet.

      “Om te?”

      “Ag ... Ma weet mos ...”

      Lydia is verbaas dat Tania hoegenaamd met haar oor haar pa praat. Jare lank het sy Lydia erg kwalik geneem omdat sy Bernard gelos het, en haar ten volle aan sy kant geskaar. By hom gaan bly en, siestog, haar bes probeer om die dinge te doen wat Lydia destyds vir hom moes doen. Uiteindelik het dit vir haar te veel geword en toe sy amper graad twaalf gedop het daaroor, het sy geleidelik begin verstaan waarom Lydia nie meer kans gesien het nie. Dis toe dat sy besluit het om liewer op Stellenbosch te gaan inskryf vir ’n graad in drama eerder as iets by die Universiteit van Kaapstad. Om weg te kom.

      “Ek is bly jy is hier, my kind.” Lydia vou haar hand oor Tania se fyn bleek vingers, nes haar pa s’n.

      “Ag,” sê Tania kouend, “toe Boykie en sy girl vra of ek ’n lift wil hê, toe dog ek, what the hell ...”

      “En Sam?” vra Lydia huiwerig, want tot die vorige week was Sam nog heel boaan Tania se prioriteitslys.

      “Sam? Ag, Sam is history, Ma.”

      “Maar julle was dan ...?”

      “Kan ons asseblief nie daaroor praat nie, Ma?”

      Lydia kan sien hoe die kind toeslaan. Sy wat Lydia is, kon sien dat die mannetjie nie goed was vir Tania nie, maar sy kon niks sê nie: Alles wat sy wou sê, sou as rassisme beskou geword het. Sy het niks teen sy velkleur gehad nie, maar niemand sou haar geglo het as sy verduidelik het dat daar heeltemal ander dinge was omtrent dié briljante student wat haar nie aangestaan het nie. Soos byvoorbeeld sy arrogansie of sy voorliefde vir dodgy klubs en ’n paar ander ongure tydverdrywe.

      “Werk Ma se stort, of moet ons weer die plumber laat kom?” vra Tania met die skelm tikkie nydigheid wat sy altyd as verweer gebruik wanneer sy weet wat Lydia dink.

      Die kind mis niks, besef Lydia, en sy staan liewer op voor Tania die hitte sien wat oor haar wange begin sprei.

      “Niks fout met die stort nie, my liefie, vat jou tas kamer toe en gaan stort lekker.”

      “Kan ons dan dalk weer bietjie gaan shop? Ma vat my mos altyd vir ’n bietjie retail therapy ná ’n break-up?” Tania pruil haar lippies soos toe sy klein was en Lydia ontspan. Die kind kan darem nog met haar grappies maak, al is haar motiewe suiwer kapitalistiese manipulasie.

      Die inkopies verloop nie honderd persent glad nie – daarvoor is Tania se smaak hopeloos te duur en uitheems – maar albei van hulle geniet dit tog. Lydia is weereens bly dat sy die finansiële onafhanklikheid het om nie aan Bernard te hoef te verduidelik waarom sy al weer haar kredietkaart se limiet oorskry nie.

      Dis eers nadat hulle al hul inkopies uitgepak en bevoel en bewonder en aangepas het, en Tania voor die TV gaan uitkamp het met ’n pizza, dat Lydia alleen kan wees. Eers toe kan sy vir haar ’n skuimbad tap en die wonder van die oggend se gebeure oor haar laat spoel. Het dit werklik gebeur of het sy haar verbeel? Die gedagte aan die soen laat haar vingers instinktief na haar mond gaan. Ja, dit het! Sy kon haar nie daardie dringende lippe op hare verbeel het nie.

      Sy kyk af na haar lyf in die water. Ja, daar is al tekens van die lewe se stormskade op haar vel, maar sy is nog mooi. Haar hande voel in die skuimerige water oor haar vol borste, haar ferm maag, en kom koesterend tot rus op die bultjie van haar geslag. Toe sy haar vingers verder laat verken, voel sy die sagte romerigheid binne-in haar wat sy mond reeds die oggend in haar lyf losgemaak het.

      Sy sug en speel met haar tone oor die krane. Die mens is darem wonderlik geskape. As haar liggaam net vir voortplanting ontwerp was, waarom gaan dit dan gepaard met soveel heerlikheid? Want een ding weet sy voor haar siel: Sy wou hom hê en hy vir haar. In haar lewe wou sy nog nooit so graag die klere van ’n man se lyf afstroop sodat sy haar vel op syne kan