Satyn Omnibus 2. Helena Hugo

onherkenbaar.

      Blykbaar is sy uitstekende materiaal om mee te werk. Maar soos die span deskundiges met haar tekere gaan, kan hulle seker enige meisie in so ’n verskynsel omtower. Sy moet net die vermoë besit om geduldig te wees terwyl ander haar gesig verf en haar hare kam, soms haar lyf ook verf. Vreemd genoeg het Suzette baie geduld daarmee, anders wil sy alles dadelik hê, selfs seks as sy die dag lus is.

      Nou ja, dit sal ook nie vanaand gebeur nie.

      Dan glimlag Jacques. Hy is vry, hy kan môre ry waar hy wil, hy kan selfs vanaand ry waar hy wil. Maar nee, hy sal nie die perke oorskry nie. Hy wil regmaak tussen hom en Sharise, en dit kan nie oornag gebeur nie. Of hy sy ouers moet vertel, dit weet hy nog nie. Hy sal wag tot hy sake met haar uitgesorteer het en tot hy seker is van sy eie hart.

      Hy draai op sy sy, voel Sharise warm en sag in sy arms. Dit was goed om haar weer te omhels. Hy kan nie anders as om positief te wees nie, selfs opgewonde oor môre. Watter toeval het dit so bewerk dat hy vannag alleen slaap en dat Suzette nie hier is om hom deurmekaar te maak nie?

      Hy kan op Sharise fokus, op elke klein herinnering; hy kan sy kop skoon kry. Wanneer die tyd ryp is en hulle twee mekaar weer gevind het, wanneer hy seker is, sal hy na sy ouers gaan en hulle alles vertel, al verloor hy ook sy reg op Rosedal. Hy sal nie weer sy liefde opoffer nie, al moet hy Sharise saamneem Frankryk toe en daar ’n nuwe lewe begin, hom losmaak van sy grond en sy familie. Hy wil gelukkig wees soos toe hy nog ’n seun was. Toe het hy geweet hoe dit voel om smoorverlief te wees.

      Van sy kant gaan hy alles moontlik doen om reg te maak. Hy sal haar vergewe dat sy weggegaan het, hy sal haar vergewe dat sy nie sy briewe beantwoord het nie, hy sal haar vergewe dat sy getrou het.

      Met dié gedagte oorval die slaap hom, en hy slaap vas tot sy ma hom wakker klop. Dis donker in die kamer en sy klink taamlik histeries.

      “Jacques, wat van Suzette? Moet jy haar nie gaan haal nie?”

      Hy loop toe-oog deur toe en pluk dit oop. “Sy’t gebel en gesê hulle bly daar in ’n gastehuis omdat hulle wil klaarmaak voor die reën wat van môreaand af voorspel word.”

      “Hoekom sê jy nie vir my nie?” Sy ma is ontsteld. “Ek bekommer my morsdood!”

      “Julle het geslaap, ek wou julle nie steur nie, en toe slaap ek. Is dit oukei?”

      “Ek sou dink jy verlang genoeg om uit te ry en te gaan kyk hoe sy werk.”

      “Ma, as jy op een van daai shoots was, was jy op almal, en ek is moeg.”

      “Beneuk ook,” brom sy ma.

      “Jammer, ek sal van môre af bykom.”

      “Dis goed. Jou pa wil jou die verbeteringe by die kelders gaan wys. Hy’s in die studeerkamer, ons wag vir jou daar.”

      Oeps! Hy sal ’n storie vir sy pa moet opdis.

      Sy ma draai om en hy strompel wasbak toe om die slaap uit sy oë te was. Sy kop werk teen die spoed van wit lig om ’n plan uit te dink. As sy pa hom die kelder wil wys, sal hy seweuur wil ry – en seweuur wil hy by Sharise wees.

      Moet hy nie maar sy kaarte op die tafel gooi nie?

      Hy trek ’n skoon hemp aan, gooi ’n trui oor sy kop en gaan af eetkamer toe. Die tafel staan gedek, maar sy ouers is nog nie daar nie. Die meisie wat elke keer bedien, is besig om servette op die slaaibordjies neer te sit. Sy lyk so baie na Sharise, hy skrik elke keer as hy haar skielik sien. Maar sy skrik nog groter toe hy naby haar keelskoonmaak.

      “Lucy?” vra hy.

      “O gonna, meneer! Jammer, meneer!”

      “Dis ek wat moet jammer sê. Ek’t nie bedoel om jou te bekruip nie.”

      “Is nie meneer se skuld nie, ek’t gedag ek’s alleen.”

      “Moet my asseblief nie meneer noem nie, ek is Jacques,” sê hy.

      “Is goed, meneer, maar meneer moet dit met Mevrou uitklaar, sy het haar reëls.”

      “My ma is streng met julle.”

      “Streng maar regverdig, meneer.”

      Sy trek die buffet se laai oop, bêre die oorblywende servette en begin aanstaltes maak om te loop.

      “Voor jy loop, ek wou vra of jy Sharise van Harte ken.”

      “Sharise! Of course, ek ken haar, ons is niggies.”

      “Ek’t gewonder of julle familie is, julle lyk baie na mekaar.”

      “Ek’s baie lief vir haar, ons is groot vriendinne.”

      Jacques wil saamstem oor die baie liefde, maar besef betyds dat dit onvanpas is. “Ons het saam grootgeword, ek en Sharise. Sien jy haar dikwels?”

      “Nie soveel soos ek graag wil nie, ons werk al twee. Partykeer kom sy by ouma Maria aan, dan praat ons.”

      “Sien jy háár baie – vir ouma Maria?”

      “Elke dag! Ek loseer daar. Maar ek moet nou kombuis toe gaan, as meneer my sal verskoon.”

      Lucy trek al naby die kombuisdeur, met Jacques agter haar aan.

      “Kan ek jou ’n guns vra, Lucy?”

      Haar oë is so yslik en verskrik, hy wonder of hy vir haar soos ’n wolf met ’n kwylbek lyk. Sy is pragtig. Baie soos Sharise, maar sy is nie Sharise nie.

      “Hang af, meneer. Watse guns?” Haar stemmetjie styg.

      “Sê vir ouma Maria ek sal môre vroeër kom om die melkterte op te laai, halfsewe, nie agtuur nie, sal jy?”

      “Is dit al?” Sy lyk verlig en dan verbaas. “Mag ek vra watter melkterte?”

      “Dis ’n lang storie. Hulle moet na Sharise se teekamer gaan.” Hy glimlag. “Dis jou ouma se plan om seker te maak ons groet mekaar darem dié keer.”

      Lucy bloos en kyk af. “Oukei, Sharise wil so graag.”

      Dan klap sy haar hand voor haar mond. “Nou’t ek my mond verbygepraat.”

      “Nee, ek hou daarvan. Praat Sharise van my?”

      “Ja, nogal baie.”

      Jacques stut hom met sy hand teen die deurkosyn. “Interessant. Wat sê sy?”

      Lucy is nou hoogs benoud. Sy trap rond. “Sommer ... so van hoe julle by ouma Maria gebly het en alles.”

      Jacques wil weet watter alles, hy wil bitter graag uitvind hoe Sharise oor hom voel en hier is ’n gulde geleentheid, maar skielik klap sy ma se stem soos ’n sweepslag deur die lug.

      “Lucy Isaacs! Staan jy en ginnegaap terwyl jy werk het om te doen?”

      “Nee, Mevrou, meneer het my gevra, jammer, Mevrou!”

      En soos blits wip sy om en maak dat sy wegkom. Jacques wou haar nog aan die boodskap herinner, maar hy sal nie sy ma nog ’n lat in die hand gee nie.

      Hy draai na haar toe. “Ma, was dit nodig?”

      “Ek kan jou dieselfde vraag vra.” Louise is ontsteld. Sy praat sag, loop na die kombuisdeur en druk dit toe. “Wat gaan aan met jou?”

      “Hoe nou?”

      “Is dit nodig om met die kombuismeisies te ginnegaap?”

      “Genade, Ma! Jammer as ek haar uit die kombuis gehou het, dit was skaars drie minute. Ek het haar uitgevra oor Maria en almal, dis al, ons het nie geginnegaap nie.”

      “Jacques, jy moenie dink ek is onder ’n kalkoen uitgebroei nie. Ek sien hoe die wind waai: jy is weer agter Sharise van Harte aan, en dit terwyl jou verloofde haar doodwerk dwarsdeur die nag!”

      Jacques is sprakeloos. Sy ma is sowaar vlymskerp, en sy is steeds nie ten gunste van Sharise nie. Of sy het agter die deur gestaan en afluister. Hier gaan hy nie loskom nie,