Tryna du Toit-omnibus 3. Tryna du Toit

sal seker gou bevredig word.”

      Kitty bloos verleë, bewus van die matrone se bestraffende blik.

      “Dis maar net menslik om nuuskierig te wees,” sê Elizabeth liggies, maar Hugo maak of hy haar nie hoor nie. Sy vriendelikheid het verdwyn; hy is skielik weer die koel, saaklike dokter.

      “Tot siens, Elizabeth,” sê hy en steek sy hand na haar toe uit. “Geniet die vakansie.”

      Dan verdwyn hy tussen die gaste saam met die matrone en ’n blosende Kitty.

      “En waaroor het jy en Hugo so druk staan en gesels?” vra Arrie du Randt langs Elizabeth. Arrie boer in die distrik en hy en Boet is boesemvriende.

      “Sommer hiervan en daarvan,” glimlag sy.

      “Sluit hiervan en daarvan die nuwe dokter in?” vra hy nuuskierig.

      “En waarom stel jy in die nuwe dokter belang, Arrie? ’n Sterk, gesonde kêrel soos jy?” vra sy streng, maar met vonkelende oë.

      “Ek kry darem partymaal verkoue,” sê hy pateties.

      Elizabeth lag heerlik: “Solank jy net nie jou hart breek nie, Arrie..”

      “Dink jy daar is gevaar voor?” vra hy gretig. “Ek bedoel, as ’n man nou geïnteresseerd is in die vrou en nie in die dokter nie. Kan … kan jy nie vir my ’n idee gee wat om te verwag nie?”

      Sy skud haar kop glimlaggend.

      “Ek het nie die vaagste benul nie. Sy is nog jonk, dis al wat ek weet.”

      “Wat sê jou pa?”

      “My pa was in haar getuigskrifte geïnteresseerd, nie in die kleur van haar oë nie,” antwoord sy gemaak streng.

      “Dan sal ek maar geduldig moet wag,” sê Arrie. “Jammer sy is nie veearts nie, nè – dan kon ek haar al om die ander dag op Oupossie gehad het. Maar toe maar, ek sal ’n plan maak.”

      “Arrie, jy praat nou sommer groot!”

      “Ja, dis waar,” erken hy. “Dis die gedagte aan ’n nuwe gesig hier op ons ou dorpie wat my so opgewonde maak. Jy weet, ek word nie jonger nie. Dis tyd dat ek aan die toekoms begin dink.”

      “Hier is genoeg oulike meisies op Doringlaagte om van te kies.”

      “Oulike meisies, ja, maar niemand wat ou Arrie se hart vinniger laat klop nie.”

      “Jy het te uitsoekerig geword. Dis reeds ’n teken van gevorderde jare!”

      Later stap sy en Arrie na haar ouers toe sodat hy van hulle afskeid kan neem. Herman Truter sit sy arm om sy dogter en kyk glimlaggend af na haar.

      “En toe, was dit lekker om weer al die ou vriende te sien?”

      “Dit was baie lekker. Ek dink net dokter Karin de Wet se ore tuit seker vanaand.”

      “Dit wil ek glo. Dit het beslis die klomp weer iets gegee om oor te gesels. Ek het gewonder: was dit waaroor jy en Hugo netnou gesels het?”

      Sy glimlag ondeund.

      “Ek het probeer, maar Hugo het weggeskram. Dit het darem nie gelyk of my tergery hom juis ontstel nie.” Haar pa antwoord nie en ná ’n rukkie vervolg sy: “Ek sal nou nie graag my vakansie daarvoor wil prysgee nie, maar ek sou tog baie graag die volgende paar weke hier op Doringlaagte wou wees.”

      Hoofstuk 3

      Karin de Wet het laat op ’n Vrydagmiddag op Doringlaagte aangekom. Haar eerste indruk is van vaal huisies, stowwerige strate en kaalvoetkinders wat op die sypaadjies speel. Sy hou by die eerste garage stil om uit te vind waar die hotel is waar dokter Truter voorlopig vir haar plek bespreek het. Terwyl sy wag, kom ’n groot swart motor uit die teenoorgestelde rigting aangery en hou regoor haar stil. Dadelik spring ’n petroljoggie vorentoe.

      “Maak maar vol, Jim.”

      “Maak so.” Hy is reeds besig by die petrolpomp. “ Water? Bande?”

      “Asseblief. En maak gou, ek is haastig.”

      Jim roep ’n ander petroljoggie wat ’n entjie weg besig is om ’n band op te pomp en hy los alles net so om te kom hand bysit. Terwyl sy wag, loer Karin na die man wat so ’n beroering by die petrolpompe kan veroorsaak, maar hy is besig om ’n aantekening in sy sakboekie te maak en sy kan net sy donker hare en sterk profiel sien. Skielik kyk hy op en ’n paar koel bruin oë betrag haar nuuskierig. Hulle kyk ’n oomblik na mekaar, dan draai hy ongeërg sy kop weg, skakel sy motor aan en ry weg.

      Die hotel is haar te wagte en haar bagasie word dadelik na haar kamer op die eerste verdieping geneem. Die man by ontvangs sê dokter Roux het gevra dat sy asseblief dadelik moet laat weet wanneer sy aankom, en bied aan om sy nommer vir haar te skakel.

      Sy aarsel ’n oomblik. Sy is moeg en vol stof en sou graag eers wou bad, maar aan die ander kant kan sy nie dokter Roux se boodskap verontagsaam nie.

      “Dankie,” sê sy, getref deur sy vriendelikheid. “Sal jy hom asseblief vir my bel?”

      Hy draai die slinger van die telefoon, tel die gehoorbuis op en gee ná ’n rukkie die dokter se nommer. Karin glimlag. Sy het vergeet daar is nie oral outomatiese sentrales nie.

      Dit is mevrou Roux wat die telefoon beantwoord.

      “Goeienaand,” sê Karin. “Dit is Karin de Wet wat praat.”

      “O, goeienaand, Dokter.” Mevrou Roux se stem klink heelwat hartliker. Sy het seker gedink dis ’n pasiënt wat met etenstyd bel. “Ons was jou die hele middag al te wagte.”

      “Ek het nou net gekom – ek was nog nie eens in my kamer nie.”

      “Dan sal ek jou nie lank hou nie,” gaan die vriendelike stem voort. “Ons wou net hoor of jy nie vanaand by ons wil kom eet nie. Daar is tog seker ’n paar dingetjies waaroor jy en Isak wil gesels en môre is Saterdag, dan sal daar nie veel kans wees nie.”

      “Baie dankie, ek sal graag kom.” Sy het nie uitgesien na die ete alleen in die hotel nie, veral nie op die eerste aand nie. “Ek sal net graag gou wil bad – tensy julle haastig is om te eet.”

      Die vrou lag.

      “Bad maar lekker – Isak is nog by die hospitaal. Ek sal my seun stuur om jou so oor ’n halfuur te kom haal.”

      Opgebeur sit Karin die gehoorbuis terug. Mevrou Roux klink vriendelik en sy sien uit daarna om haar te ontmoet. Dit klink ook asof dokter Roux-hulle besig is en bly sal wees om ’n bietjie hulp te kry.

      Ná ’n warm bad voel sy weer soos ’n nuwe mens en sy doen moeite met haar voorkoms. Sy borsel haar donker hare tot hulle blink en grimeer liggies. Dan maak sy ’n enkelstring pêrels om haar nek vas en staan van die spieël af terug om die effek te bestudeer.

      Nee, sy lyk piekfyn.

      Daar word aan die deur geklop en haastig gryp sy haar ligte woljassie voor sy oopmaak.

      “Kosie Roux is hier om die dokter te kom haal!” kondig die bediende aan.

      “Dankie, ek kom,” sê sy en glimlag effens geamuseerd. Niemand het haar nog as “juffrou” aangespreek nie. Dit is “dokter” voor en “dokter” agter, baie formeel en korrek, byna asof hulle trots is op die onderskeiding wat hulle te beurt val om haar te kan huisves.

      Kosie Roux is ’n blonde seun van omtrent agtien jaar, lank en lomp en nog ’n bietjie onseker oor wat hy met sy hande en voete moet aanvang. Maar hy het ’n aantreklike grinnik, sy handdruk is ferm en sterk, en hy is duidelik tuis agter die stuur van sy pa se motor.

      Die voordeur van die Rouxs se huis staan oop en die lig skyn warm en vriendelik na buite. Mevrou Roux kom haar tegemoet en sy neem haar hand in albei hare terwyl sy ondersoekend in haar gesig kyk.

      “Jy lyk of jy nog op die skoolbanke moet sit,” sê sy glimlaggend. “Hoe kan jy dan al ’n