Wag 'n bietjie. Tryna du Toit

vingers wat skielik bewe vir hom aangesteek.

      “Dankie, Magriet.”

      Sy stem is buitengewoon diep en sy hou haar blik stip op die wit angelier.

      “Die strooijonker moet ook ’n ruiker kry,” probeer sy opgewek sê en pluk vir Kosie ook ’n blom af en steek dit vir hom aan. Sy waag ’n blik na Kosie se gesig, maar dit moes sy nie gedoen het nie. Die volgende oomblik is haar arms om sy nek, terwyl sy haar voorkop styf teen hom vasdruk.

      Krampagtig sluit sy arms om haar terwyl hy angstig sê: “Magriet? Wat is dit, Magriet?”

      Die angs in sy stem maak haar dadelik weer kalm. ’n Oomblik lank lê sy haar hand teen sy wang, maar sy waag dit nie om te praat nie. Toe sy omdraai, staan Barry voor die oop venster met sy rug na hulle gekeer, sy hande diep in sy sakke gesteek.

      Daar is ’n atmosfeer van rustigheid, van stille gewydheid, in die pragtige, eenvoudige kerk. Die woorde van die huweliksformulier, so plegtig, so lieflik in hulle eenvoud, so ewig in hul begrip, tref Magrieta eers diep en ontstel haar later. Hoe durf hulle die seremonie gebruik ter bevordering van hul eie selfsugtige planne? Hoe durf Barry Retief hier in die plegtige atmosfeer van gewydheid en heiligheid trou aan haar beloof as hy nie ’n woord daarvan bedoel nie! En sy, kan sy daarmee voortgaan, met dié onsinnige, liefdelose huwelik? Paniekbevange kyk sy na hom en kry weer gerusstelling in die eerlike bruin oë. Hy neem haar bewende hand, sit versigtig die ring aan haar vinger en hou haar hand beskermend in syne vas; so kom sy tot bedaring.

      Toe dit haar beurt is, fluister sy: “Ja!”

      Toe die Kaapse sneltrein die aand uit Pretoria vertrek, verlaat die gevoel van opwinding wat Magrieta gehelp het om deur die middag te kom haar skielik en paniek pak haar beet. Die liggies van Pretoria vlieg vinnig verby en daarmee ook die bekende, moeilike en tog geliefde wêreld wat al tuiste was wat sy geken het, en verder en vinniger gaan sy die onbekende nag en die onbekende toekoms in.

      Sy sit saam met Barry en Kosie in die kompartement. Haar koepee is net langsaan. Hoe Barry dit reggekry het, weet sy nie, sy is net innig dankbaar dat sy nou-nou alleen en ongestoord met haar gedagtes kan wees.

      Hulle sit nog geruime tyd en gesels, totdat Kosie met ’n lang gaap van vermoeienis sê dat hy gaan slaap. Magrieta wil sy voorbeeld volg, maar Barry stel voor dat hulle eers iets gaan drink. Toe hulle daar kom, is die eetsalon egter vol. Barry vra die kelner om die bestelling na Magrieta se koepee te bring en hulle gaan weer terug soontoe.

      In stilte sit hulle langs mekaar, Magrieta by die venster, haar kop teen haar hand gestut, haar oë op die donker velde wat so vinnig verbyvlieg; Barry langs haar, sy kop agteroor teen die kussings, sy oë half toe op die prentjie voor hom.

      “Wel, Magrieta?” sê hy ná ’n rukkie.

      “Wel?”

      “Dit lyk dan vir my dinge is nie wel nie.”

      Sy antwoord nie.

      “Wat is dit, Magrieta? Baie moeg?”

      “’n Bietjie,” fluister sy, ’n tamaai knop in haar keel toe sy die simpatie in sy stem hoor.

      “Moeg … en wat nog?” En toe sy weer nie antwoord nie: “Moeg en bang en ongelukkig?”

      “Nee,” stry sy koppig.

      Daar kom ’n klop aan die deur en die kelner sit twee drankies op die tafel neer, neem die geld by Barry en trek weer die deur agter hom toe. Barry gooi water by die brandewyn en bied vir Magrieta een glasie aan.

      “As jy dan heeltemal seker en gelukkig is, Magrieta, drink ons op jou verblyf op Wag ’n Bietjie.”

      Sy kyk na hom … en twee trane begin meteens oor haar wange loop. Haastig draai sy haar kop weg en Barry neem die glasie uit haar hand en sit dit weer op die tafel neer.

      “En nou?” sê hy.

      Sy het die eerste trane reeds weggevee, maar so vinnig as wat sy hulle wegvee, kom ander weer en toe laat sy maar haar kop op die vensterbank sak en gee haar oor aan die tranebui wat haar oorweldig. Barry laat haar begaan en toe sy ophou en haar trane afvee, nog steeds met haar rug na hom gekeer, praat hy steeds nie, maar steek sy hand uit en neem haar hand in syne. ’n Rukkie sit hulle so, toe sê Barry: “Ek is jammer jy is so ongelukkig, Magrieta.” Sy skud haar kop. “Ja, jy is. Ek kon dit al heeldag sien. Dit was tog nie trane van geluk wat nou so vryelik gevloei het nie, was dit?”

      Daar is nog geen antwoord nie en Barry laat haar hand los, sit sy arm om haar skouers en trek haar sag nader na hom toe. “Kom! Verbeel maar vir jou ek is vanaand jou pa of jou oom of jou broer, en sê vir my wat is verkeerd. Ek het dan gedink alles gaan nou regkom!”

      Magrieta wend geen poging aan om haarself te onttrek aan sy arms nie. Sy laat haar kop teen sy skouer rus terwyl sy dink: O, om ’n pa of ’n oom of ’n broer te gehad het na wie sy haar toevlug kon neem, by wie sy kon gaan troos en leiding soek as dinge so verkeerd lyk soos hulle vanaand vir haar lyk! ’n Pa wie se sterk, beskermende arms so gerusstellend om haar kon sluit as sy moeg en ongelukkig is … soos nou.

      “Is dit Kosie?”

      “Nee.”

      Hy moet laag buk om te hoor wat sy sê en word bewus van die fyn geur van rose wat van haar hare en persoon uitgaan.

      “Dis nie Kosie nie. Ek is seker maar moeg en ek is ook so ongelukkig oor die situasie waarin ons beland het. Hoe gaan ek dit regkry?”

      “Waarvoor is jy bang? Vir my?”

      “Nee.” Daar kom ’n fyn glimlaggie om haar mond.

      “Dan is alles reg. Jy sal sien hoe maklik dit sal gaan. Dis maar net die eerste paar dae wat vreemd sal wees, dan sal dit maar vir jou voel asof jy altyd met my getroud was.”

      Hy neem haar hand en kyk na die ring aan haar vinger, die fyn platinumtrouring met diamantjies wat die seël druk op die wilde, onmoontlike avontuur wat vir hulle voorlê. Sy neem haar hand weg en sê: “Dit is asof ek rustig op die wal gestaan het en die sterk vloedwaters van die stroom gesien verbyvloei het. En toe ek my weer kom kry, was ek ook binne-in die stroom en nou word ek ten spyte van al my spartelings saamgesleur.”

      Barry glimlag.

      “’n Uitstekende vergelyking. En jy is natuurlik al weer besig om stroomop te sukkel, en natuurlik is jy uitgeput van spook en veg teen die stroom. Jy is nou eenmaal daarin, Magrieta, moenie verder spook nie. Jy kan tog niks daaraan doen nie. Haal nou maar diep asem en laat die stroom jou voer waar hy wil. Netnou-netnou is die vloedwaters afgeloop en kan jy opstaan en weer jou eie gang gaan. Kom nou, ek het vir jou gesê ek wil hê jy moet kom vlinder speel op Wag ’n Bietjie. Vergeet nou al die kommer en sorge. Ek wil nie ’n vrou hê wat heeldag huil en met ’n lang gesig sit nie. Jy weet, jy het vandag baie mooi gelyk. Piet Scholtz is verlief op jou, Magrieta.”

      “Ja.” Wat help dit tog om te stry.

      “En jy? Nee, sit stil, vanaand tel nie. Jou ouboetie probeer net uitvind of jy nie met die verkeerde man getrou het nie.”

      “Die ouboetie is ’n bietjie laat. Maar jy … jy kan maklik spot, Barry Retief. Jy gaan terug na jou eie huis en wêreld toe. Ek weet niks van jou af nie, behalwe wat ek bloot toevallig van ander mense verneem. Ek weet nie eens of jy nie alreeds ’n vrou op jou plaas het nie.”

      Barry glimlag.

      “Dink jy ek gaan jou maande lank in die solder toesluit? Of sommer so openlik met twee vrouens saamleef? Nee, Magrieta, ek het alreeds vir jou gesê ek bly heeltemal alleen op my plaas.”

      “Wel, verloof dan?” hou sy koppig vol.

      Barry kyk haar stip aan, toe sê hy: “Ek is nie getroud nie en ek is ook nie verloof nie, en daar is niemand wat enige beswaar kan maak teen my huwelik nie. My ouers is al baie lankal dood, my oupa wat my grootgemaak het, is ook vier jaar gelede dood, en my mense het al herhaalde kere vir my gesê dis tyd dat ek nou trou.”

      “Jou mense?” vra sy met groot oë.