Helene de Kock Omnibus 9. Helene de Kock

beweeg asof hulle ’n verlengstuk van haar eie liggaam is. Sy sien hoe Pote aan die bewe gaan toe die tastende hande nader aan die af been kom, en sy krimp vir die dier se onthalwe ineen. Eindelik kyk Marcel oor sy skouer en sê:

      “Ek sal hom moet dorp toe neem. Dis ’n lelike breuk, en ek het nie die fasiliteite hier nie. Ek sal maar vir Hennie Smit vra om my te help met hom …”

      “Goed,” antwoord Maryn, nou heeltemal kalm. “Wil jy hê ek moet saamry?”

      Marcel staan op uit sy hurkende posisie oor die hond en plaas sy hande nadenkend op sy heupe; die groenerige oë kyk ver verby die bakkie.

      “Dit sal gaaf wees. Maar ek verwag dit hoegenaamd nie van jou nie.”

      Sy kyk na sy geslote gesig, voel sy subtiele onttrekking aan.

      “Is jy dan nog kwaad vir my?” vra sy sag, pleitend.

      Hy bly net staan waar hy is, maar kyk haar darem direk aan.

      “Ek was nog nooit vir jou kwaad nie, Maryn. Buitendien, my gesindhede en gevoelens behoort nie vir jou van belang te wees nie. Ek het maar net bedoel dat jy dalk ander verpligtinge mag hê.”

      “Nee, ek het nie,” sê Maryn hard en duidelik.

      “Slegs weens buitengewone omstandighede het jy nie,” antwoord hy kort en klaar, draai om en buk om Pote met die grootste versigtigheid, sigbaar in die bewing van die rugspiere onder sy hemp, uit die stowwerige lang gras op te tel. Met ’n paar afgemete treë is hy langs die bakkie, en buk oor en lê die hond langs Maryn neer, sy kop op haar skoot. Sy begin hom dadelik gerusstellend agter die ore streel en buig effens vooroor en praat saggies en mooi met hom. Sy sien nie die radelose uitdrukking op Marcel se gesig, toe hy ’n oomblik huiwer voordat hy inklim en stadig wegtrek nie.

      Dwarsdeur die stamperige rit dorp toe gesels Maryn met Pote, vertel hom dinge wat sy tot op hierdie dag self nie geweet het nie – en versoek hom om dit tog dig te hou.

      Toe sy haar weer kom kry, hou hulle voor dr. Smit se moderne spreekkamers stil. Nog voordat die bakkie behoorlik afgeskakel is, spring Marcel uit en kom dadelik om Pote te vat. Net voordat hy met hom na binne gaan, draai hy skuins om en sê: “Ek sal dit baie waardeer as jy net jou pa sal bel en sê waar jy is.”

      “Ek doen dit dadelik.”

      “Gaaf. Kom sit dan maar vir my en wag hier in die wagkamer, as jy nie wil hê Peet of iemand moet jou kom haal nie.”

      “Ek sal wag,” sê sy, en kyk hoe hy sonder ’n woord omdraai en die dierehospitaal binnegaan. Sy spring met ’n grasieuse sprongetjie van die bakkie af en gaan ook na binne. Aan die ontvangsdame, wat sy ken, vra sy of sy maar Damplaas toe mag bel. Die meisie stem vriendelik in, skakel sommer die sentrale vir haar en vra vir een-twee, die Damplaasnommer sedert ou oom Sterk Freek Basson se dae. Toe daar antwoord is, gee sy die gehoorbuis aan Maryn.

      Dis Selina, en sy is net omgekrap toe sy besef dis al laatskemer en Maryn is nog nie tuis nie. Maryn stel haar gerus, vertel wat gebeur het, en vra dat sy asseblief haar pa moet sê om hom nie te bekommer nie, sy sal aanstons terug wees. Waarop die ou bediende net sê sy sal die oubaas sê wanneer hy wakker word, want hy sit en slaap al weer in die groot stoel.

      Dis met ’n bekommerde frons dat Maryn eenkant op ’n bank gaan sit. Sit en slaap in ’n stoel – dáárvan hou sy nie. Sy het ook die laaste paar dae opgemerk dat haar pa sommerso, terwyl hy nog half in die geselskap moes wees, ’n vermoeide sug uiter en kopknikkend begin dut. Eers het sy ook maar gedink dat hy hom net ’n bietjie ooreis het, maar sedert die aand van die vleisbraaiery toe hy eintlik bleekmoeg was, pla dit haar. Moegheid gaan tog oor …?

      Sy plaas haar hande oorkruis op haar skouers, vryf vinnig oor haar boarms. Dis ál asof sy koud kry, en sy het opeens moeite om haar tande nie te laat klapper nie.

      Een van die middeldeure gaan oop en Marcel loer uit.

      “Dit sal ’n rukkie duur,” sê hy. “Dis gelukkig nie nodig om ’n pen in te sit nie, maar die breuk is nie juis skoon nie, en ons gaan sukkel.”

      “G-goed,” sê Maryn. “Ek gee regtig nie om om te wag nie.”

      Hy bly skuins by die deur uithang, bekyk haar met ’n frons. Toe verdwyn hy, om oomblikke later terug te kom met ’n glasie water in die een hand en ’n klein wit pilletjie in die ander. Hy hou dit na haar uit.

      “Dit lyk asof jy aan skok ly,” sê hy, en voel aan haar yskoue hande, klik besorg met sy tong. “Toe, drink nou dié!”

      Sy gehoorsaam, maar die koue water laat haar opnuut aan die bibber gaan.

      “My liewe land tog,” sê Marcel, en vra toe die ontvangsdametjie om vir Maryn ’n koppie warm tee te bring. Hy hurk by Maryn, neem albei haar hande op die groot palm van sy linkerhand en vryf hulle vinnig met sy regterhand. “Beter?” vra hy ná ’n rukkie sonder om na haar op te kyk.

      “Ja,” sê sy saggies.

      “Waarom het jy nou eintlik so verskriklik geskrik?” vra hy, lig sy oë totdat hulle mekaar vol aankyk.

      “Omdat dit jóú hond is,” antwoord sy sonder enige aarseling.

      Toe Marcel weer weg is, sit Maryn nog ’n ruk regop, maar die pilletjie doen sy werk en spoedig is sy so lomerig dat sy omkantel op die bank en aan die slaap raak. So kry Marcel haar toe hy en Hennie Smit meer as ’n uur later klaar is met Pote.

      “’n Oulike kind,” sê Hennie gedemp terwyl hy en Marcel op haar staan en afkyk, onseker of hulle haar moet wakker maak.

      “Hm,” is Marcel se niksseggende kommentaar, sy gesig net so onleesbaar. “Wel, ek is bevrees ek sal haar maar móét steur. Ek wil haar nie veel langer van die huis af weghou nie.” Daarmee buk hy by haar, raak met ’n huiwerige hand versigtig aan haar kop. “Maryn?” Sy roer net effens, maar maak tog haar oë stadig oop, duidelik nog ver van hier.

      “Kom,” sê Marcel hard, “ons moet nou ry.”

      “Ek is verskriklik vaak,” sê sy lui, en wend geen poging aan om regop te sit nie.

      “Dis die pil,” sê Hennie met ’n glimlag. “Wag, ek gee vir jou ’n kombers. Ek slaap soms hier as ek ’n groot operasie gedoen het.”

      Hy is gou terug daarmee en gooi dit oor Maryn. Marcel steek sy hande onder haar in en tel haar op, toe stap hy met haar uit buitetoe waar die aandster reeds laag in die swartpers lug hang. Die straatgeluide in die klein dorpie het lankal verstil, en toe hy Maryn inlaai, self inklim en die bakkie se masjien aanskakel, klink dit luid in die kleindorpstilte. Hy lig ’n hand om Hennie te groet, en bedank hom vir sy moeite met die hond. Hulle het besluit dat Pote maar voorlopig in die kliniek moet bly. Marcel kan hom oor ’n dag of wat kom haal, maar hy moet hom maar ’n ruk lank gedra, en alle jag- en jaagtogte is verbode vir die huidige!

      Dis eers toe hulle aan die beweeg is en die bakkie oorskakel na tweede rat, dat Maryn sommige van haar gedagtes bymekaarkry. Sy besef nie eens dat hy haar na die bakkie toe gedra het nie.

      “Pote?” vra sy.

      “Gepleister en geplak en weer vierbenig,” sê Marcel. “Niks om jou oor te bekommer nie!”

      “Ek is so bly,” sug sy, en toe weer tranerig: “Ek is regtig darem so jammer oor alles.”

      Marcel wag tot hulle uit die dorp is en hy ’n konstante, bedaarde spoed handhaaf voordat hy haar antwoord. Hy swaai sy regterhand oor en druk haar kop tot teenaan sy skouer, sodat sy gemaklik kan sit en nog ’n bietjie dut. Toe sê hy: “Ek weet. En dis onnodig dat ons ooit weer daaroor praat. Dit was buitendien nie jou skuld nie. Honde spring maar voor motors in sedert die wiel uitgevind is.”

      Dit laat Maryn glimlag, maar selfs in haar lome toestand is daar iets in sy stemtoon wat aan haar krap. Dis asof hy doelbewus tegelyk droog en paaiend is, asof hy haar wil troos, maar ook op ’n veilige afstand wil hou. Hierdie ligte stuwing van frustrasie, tesame met die saligheid van sy skouer hier by haar kop, hou haar wakker, maak haar dringend lus om hom op die een of