Helene de Kock Omnibus 9. Helene de Kock

loop.

      Eugene skud sy kop.

      “Inteendeel, dit was ’n lekker stappie … maar sy is so veranderlik in die laaste tyd, en so gespanne!”

      “Jy verbeel jou,” antwoord Maryn vinnig, gretig om tog enige misverstand wat daar tussen haar broer en haar goeie vriendin kan wees, uit te wis. “Ons vroumense is maar almal so …”

      “Jy is nie,” sê Eugene reguit, kyk af na die fyn profiel van sy suster hier langs hom in die lig van die groeiende maan.

      “Wat net bewys hoe swak jy my ken,” sê sy, en is self verbaas oor die bitter noot in haar stem.

      “Goed dan, jy wás nooit so nie,” sê hy traag, en toe met die skielike verbetenheid wat so kenmerkend van hom is: “Wat is dit met jou en Marcel Hoffman?”

      Maryn skrik dat sy die klop van haar hart in haar ore voel.

      “Wat bedoel jy?”

      “Waaroor het jy en hy gepraat toe ek en Els so … e … in die donker voor julle uitgeloop het?”

      “Ons het … oor diere gepraat, die beeste en so aan.”

      “En seker ook oor Pote?” Fyn sarkasme, wat haar vir die oomblik ontgaan.

      “Ja, ja, oor Pote …”

      Maryn voel Eugene se oë op haar gesig en weet dat hy weet sy jok. Sy byt op haar onderlip, kyk na die dam vol maanlig sonder om haar oë een keer te knip, totdat hulle traan en sy moet wegkyk.

      “Maryn?”

      “Ja …”

      “Peet is soos my broer. Jy moenie nou lol nie, sussie …”

      Haar weggekeerde gesig vertrek in ’n spasma van kwaad en hartseer en geraaktheid. Niks het nog in haar éie gemoed na die oppervlak gekom nie, sy is maar net bewus van die woeste gemaal diep onder – hoe durf hy sommer dinge kom vooruitloop? Maar van iewers uit haarself haal sy die oerslinksheid te voorskyn van die vrou wat ’n geheim het, en sy keer haar met kalme verbasing na hom.

      “Ek het nie die flouste idee waarvan jy praat nie. Ek is op pad na Peet toe om hom tot middernag geselskap te gaan hou. Ek wil nou juis vir hom gaan koffie maak en…”

      Hy kyk af in haar wye, diep oë, glimlag gerusgestel en soen haar skrams op haar wang.

      “Nag, jong,” sê hy en stap in, draai om om nog iets te sê, maar besluit daarteen, en verdwyn die huis in.

      Maryn draai om en gaan kombuis toe om die fles vol sterk swart koffie te maak. Sy sit dit saam met twee lekker slap stukke melktert en groot bekers in ’n houer en trek die bo- en onderdeur van die kombuis agter haar toe. Dan neem sy die flitslig, wat altyd aan ’n haak net buite die deur hang, en loop vinnig oor die donker werf na die droogoonde aan die ander kant van die populierlaning. Sy loop sonder enige vrees in die bekende donkerte met slegs die skraal straal van die flitslig voor haar uit. Toe sy verby die laning is, skakel sy dit af, want ’n ent voor haar brand die ligte van die skuur en oonde, en die dreuning van die oonde is allesoorheersend. Sy laat die geluid toe om deur haar kop te vibreer en haar los en lig te laat voel.

      In hierdie eienaardige gemoedstoestand waarin sy swewend wil opstyg, maar teruggehou word deur die loodsware ondertoon van haar gesprek met Marcel, loop sy tussen die twee brullende trekkers deur na die skuifdeur wat ingang verleen tot die oonde. Sy sien Peet dadelik waar hy op sy ou plek sit, reg in die middel voor die twee groot silinders, sodat hy sy oog op die temperatuurlesings asook die gastoevoer na die vlamme kan hou. Soos altyd wanneer Peet met iets besig is, is sy volle aandag daarby. Sy lynregop rug waar hy op die stoel sit en sy hande geklem op sy wyd uitgespreide knieë spreek daarvan. Hy sit half skuins met sy rug na haar en sien haar nie inkom nie. Hy hoor haar ook nie bo die lawaai van die trekkers en die loeiende blaasgeluid van die groot waaiers nie. Sy stap tot ’n paar tree van hom af, sit die houer met die drinkgoed neer en steek twee vingers in haar mond. Dan fluit sy skel en deurdringend, en die dun klank dring ’n oomblik deur die dreuning om hulle. Hy kyk vinnig om, lag haar wit toe en beduie met arms in die lug dat hy bly is om haar te sien. Hy staan op, stel aan die gastoevoer wat blykbaar ’n bietjie te vinnig is, en tel toe die drinkgoed weer op, buig af na Maryn toe.

      “Buite!” skreeu hy dig by haar oor.

      Sy trek ’n gesig en plaas haar hande oor haar ore, volg hom by die deur uit. Hulle stap ’n entjie weg van die onmiddellike geraas en gaan sit onder ’n skralerige populier wat soos ’n nagedagte ’n ent weg van die populiere in die laning staan. ’n Flou geel skynsel van die lig wat in die skuur en droogoonde brand, kruip tot waar hulle sit sodat hulle net-net mekaar se gesigte kan uitmaak. Peet sit stip na Maryn en kyk. Sy voel die drang van sy blik en kyk op van haar hande wat met die fles besig is.

      “Ek het melktert ook gebring,” sê sy vinnig en half verbouereerd, en toe in dieselfde asem: “Wat’s dit?”

      Peet blaas sy asem in ’n lag uit.

      “Nee, dit lyk my jy dink verliefdes het meer versterking as koue water nodig, of hoe?”

      Sy benadering is skreiend lomp, en hulle albei weet dit. Maryn raak weer bedrywig met die flesse en skink vir hulle in, gee solank sy stuk melktert aan. Toe kom die woorde by haar op en voordat sy self die betekenis snap, stort sy hulle in een sin uit.

      “As die liefde werklik teenwoordig is, is selfs koue water oorbodig!”

      Peet eet swygend sy melktert klaar en weet nie eens dat hy groot stukke afsluk wat nie gekou is nie. Toe vryf hy sy hande liggies teen mekaar om die krummeltjies af te kry.

      “Maryn,” sê hy, en sy stem is swaar en gewigtig, “sê jy daarmee dat daar geen liefde tussen jou en my is nie?”

      “Nee, nee … Ek … weet nou nie waarom ek so iets gesê het nie.” Haar hande vat-vat ontredderd na haar wange en toe na die koffiebeker om dit vas te klem en in een bedrewe beweging na haar mond te bring.

      Dis te veel vir Peet, en hy staan op, kom na haar toe en neem die beker uit haar stram vingers, sit dit neer. Met ’n baie sagte gebaar trek hy haar tot teenaan hom, rus met sy ken op haar sysagte swart krulle.

      “Ons gún onsself ook geen kans nie, nè? Ek bly so besig hier op Damplaas dat ek jou glad verwaarloos. Ons moet miskien meer tyd maak vir mekaar, Rynatjie …”

      Verliefdes wat genoop voel om maar tyd te máák vir mekaar! dink Maryn met haar gesig teen Peet se bors. Sy voel half meewarig daaroor. Na regte behoort sy nou blindelings te beaam – soos dit ’n opreg verliefde betaam.

      “Ja …” sug sy. Dan benut sy sommer haar eie sware inskiklikheid: “Neem my iewers heen in jou nuwe wa!”

      “Ja …” sug hy. “Goed dan. Ons kan Saterdag, wanneer Eugene hier aan diens is, ’n bietjie oorry na Bernard en Karen toe. Ek het nog nie die veranderings aan Sonder Winter se opstal gesien nie.”

      “Dit behoort ’n romantiese rit te wees,” sê Maryn droog.

      Peet hou haar weg van hom om in haar gesig te kyk en haar ’n geweldige, allesomsluitende antwoord te gee, toe daar luid van die oonde se kant af na hom geroep word. Dis ou Paulus se oudste wat altyd maar in die omgewing is wanneer Peet aan diens is.

      Peet laat Maryn haastig los en skree: “Hierso! Wat is fout, Sagrys?”

      Sagrys kom vinnig tussen die twee trekkers deur aangedraf.

      “Dis die koring,” sê hy uitasem. “Dit draai nie!”

      Peet maak sy mond oop om te knoop, maar besluit daarteen. “Ag tog!” sê hy net.

      “Sirkuleer dit nie?” vra Maryn, wel vermoedend wat dit sal afgee.

      “Nee, dit wil nie draai nie, nonnie,” sê Sagrys moedeloos, en aan Peet: “Ek sal seker my pa moet gaan roep om te kom help?”

      “Nee wat, laat hom maar slaap. Hy werk genoeg vir die nuwe beeste! Kry jou broers, asseblief, Sagrys!”

      Die