Bambi en die boef. Anita du Preez

lag Harold terwyl hy oudergewoonte die inhoud van Bambi se yskas inspekteer.

      “Hier kom net mooi niks nie,” sê Bambi, “ek kan julle verseker ons het die laaste van meneer Voor-op-die-wa van Breda gesien, oukei? Ek het hom goed die waarheid vertel.”

      “So tussen die lekker burgers deur?” vra Margaret ongelowig.

      “Ek was toevallig honger.”

      “Toe eet jy eers sy kos en vreet hom daarna van ’n kant af uit?” vra Harold kamstig geskok.

      “Min of meer.”

      Harold skud sy kop en kyk hulpsoekend na die enigste ander man in die vertrek. “Ja, Napoleon, dit ondersteun ten volle my teorie dat vroue, asook sekere wyfiespinnekoppe –”

      “Sien jy iemand hier wat in die minste belang stel in jou ewige teorieë, Harold?” vra Bambi.

      “Ek sê maar net,” brom hy en lig die houer duur Häagen-Dazs-roomys triomfantelik uit die vrieskas.

      “Roomys, enigiemand?” vra hy plesierig.

      “En wat nou van Mauritius?” wil Margaret weet. “Harold, jy was gister nog siek tot die dood, hou jou in, man!”

      “Vergeet van Mauritius,” sê Bambi, “daar is nie ’n kans dat ek hom sal vra of ons twee kan gaan nie. En al was dit my laaste kans op aarde, ek sit ook nie my groottoon op dieselfde strand as daardie lummel nie. So ek is jammer, Margaret, nie een van ons gaan nie. Hoe hy dit reggekry het om die prys te ontvang sonder my daar, sou ek graag wou weet.”

      “Ag, seker omkoopgeld of iets.” Harold swaai die roomysbak deur die lug om sy woorde gewig te gee. “Dié soort ouens het mos almal friends in high places.”

      “There goes that idea,” sug Margaret, “en ek het al gesien hoe ons heeldag soos twee nimfe in die vlak watertjies rondlê.”

      “Toemaar, my vrou,” troos Harold, “as ek hierdie jaar my bonus kry, vat ek jou self, hoor?”

      “Sal julle twee nou ophou karring, asseblief? Ek voel sleg genoeg oor die hele besigheid. En dit is nie asof ek nie probeer het nie. Hoe moes ek nou geweet het daar gaan ’n gewetenlose skurk in gedrang kom?”

      “Ag, toemaar wat,” sê Margaret, “ek maak vir ons lekker rooibostee.”

      “Koffie vir my, asseblief,” sê Harold en gaan sit genoeglik by die kombuistafel met die houer roomys en ’n eetlepel.

      3

      Bambi slaap die nag sleg. Sy glo dis omdat sy nog nie op datum is met haar lesingvoorbereiding nie. Dít verklaar egter nie die vreemde droom wat haar sweterig laat rondrol nie. Teen voordag gee sy moed op en gaan sit met tee op haar balkonnetjie wat op Tafelberg uitkyk.

      Tot haar intense ergernis en verleentheid het sy heelnag iemand wat ontstellend baie soos Louis verdomde van Breda lyk, toegelaat om ongelooflike dinge met haar lyf aan te vang. Sy het kort-kort loom en welgeluksalig half wakker geword uit die fantasie, met wat selfs vir háár gevoel het soos ’n idiotiese glimlag op haar gesig, en dan bloot weer daarin weggeraak. Einde ten laaste het haar wil haar onderbewuste so sterk aangespreek dat sy glad nie weer kon slaap nie.

      Sy vat ’n groot sluk van haar tee. Dankie tog, dit was blote onsin, en niemand sal ooit daarvan weet nie.

      Wat sy nodig het, is werk. Van sit en staan kom niks gedaan, sê haar ma graag. Ook dat ledigheid die duiwel se oorkussing is. En sy is reg. Bambi kort fisieke arbeid om die bog in haar kop te verdryf.

      Sy sluk haar beker tee leeg en gaan trek haar rubberhandskoene aan. Gelukkig is daar genoeg rommel en skottelgoed in die kombuis om haar besig te hou, dink sy terwyl sy die oorskiet van die vent se kamstige soenoffer in die vullisdrom uitkrap asof haar lewe daarvan afhang. Daarna takel sy alles wat naastenby vuilerig lyk.

      Dit is eers toe sy agterkom dat sy op haar knieë besig is om die toilet te skrop dat sy haar vir haarself vervies en gaan stort. Sy werk die res van die dag aan haar beplanning vir die nuwe semester. Toe haar oë nie meer in die rekenaarskerm wil vaskyk nie, gaan draf sy ’n ent. Sy kies die mees moordende roete en dryf haarself asof sy idees koester om binnekort die Comrades aan te pak.

      Sy tree amper bo-oor die dik roomkleurige koevert toe sy natgesweet by die huis kom. Iemand moet dit onder haar voordeur ingestoot het. Toe sy effens bewerig op die bank neersak, klop haar hart nog so woes dat sy eers ’n rukkie met die koevert in haar hand sit voordat sy sover kom om dit oop te skeur.

      Twee koepons vir vliegtuigkaartjies val eerste daaruit. Toe gelukwensings, inligtingstukke en kontaknommers van borge. Laastens ’n opgevoude, handgeskrewe briefie.

      Hiermee doen ek met plesier afstand van my aandeel in die prys. Ek het reeds die organiseerders in kennis gestel en hulle het nie ’n probleem daarmee nie. Neem iemand saam vir wie jy omgee.

      Louis van Breda

      Sy sit sprakeloos. Hoe het sy dit dan nou? Sou die man dan tog ’n hart in sy borskas wegsteek? Het sy hom heeltemal verkeerd opgesom? Bambi voel verskriklik skuldig en gemeen. Het sy hom dalk sonder verhoor skuldig bevind?

      As sy mooi daaroor dink, het hy haar nie werklik enigiets so onvergeefliks aangedoen nie. Sy is ook nie een wat haar gewoonlik aan skinderstories steur nie. Haar reël is tog om enigiemand ’n kans te gee en slegs ’n opinie oor mense te vorm op grond van hul optrede, nie op grond van hoorsê nie. Waarom was sy dan so vinnig om ander se opinies omtrent Louis goedsmoeds en heelhuids te aanvaar? Soos Harold se vae praatjies oor misdade, en die twee floozies in die badkamer se insinuasies.

      Die kil gevoel dat sy dalk ’n groot fout gemaak het, neem van haar besit. Sy ril en gaan staan ’n lang ruk onder ’n warm stort.

      Toe sy uit die stort klim, weet sy wat om te doen. Sy gaan die vakansie vir die twee mense gee wat dit in die eerste plek moes gekry het: Margaret en Harold. Hopelik sal die organiseerders nie ’n probleem daarmee hê nie, veral as sy hulle die hele storie vertel. Hoe meer sy daaraan dink, hoe beter klink die idee vir haar. So sou daar darem ’n mate van reg en geregtigheid geskied.

      Teen die tyd dat sy skoon klere aanhet, erken sy egter aan haarself dat daar nog iets is wat sy sal moet regstel, al is sy hóé min lus daarvoor. Humble pie is nie juis haar geliefkoosde gereg nie, maar sy sal op die een of ander manier moet dankie sê. Dit was op slot van sake ’n betreklik groot gebaar om afstand te doen van so ’n prys.

      Hoe de joos sy hom in die hande gaan kry, is nou weer ’n ander saak. Sy gaan haal die telefoonboek. Daar is hordes Van Breda’s, maar nie een met die voorletter L nie.

      Dis eers teen die aand se kant dat sy onthou van sy SMS wat sekerlik nog in haar selfoon se geheue moet wees. Sy kyk, en inderdaad – dis daar, tot haar spyt. Nou het sy geen verskoning nie. Sy sit lank met die foon en speel, gaan maak naderhand eers vir haar tee. Toe sy uiteindelik haar vinger verskuif van “inbox” na “options”, laat sy dit huiwer by “delete”, maar sy spreek haar streng aan, haal diep asem en druk “call back”.

      Teen die tyd dat dit anderkant begin lui, is haar keel kurkdroog. Toe sy amper moed wil verloor, antwoord ’n vrouestem.

      “Louis se foun, Vera wat praat.”

      Bambi vries. Daar kom geen klank uit haar keel nie.

      “Halloooo!” sê die vroumens vieserig.

      “Louis,” hoor Bambi haar roep, “is jy nog innie stort? Hie’ is foun vi’ jou en die mens willie met my praat nie.”

      Skielik kry Bambi lewe en sy druk die verbinding dood. Sy is onmiddellik smoorkwaad vir haarself. Sy het haar pas presies soos ’n veertien jaar oue bakvissie gedra. Hoe kon sy so simpel wees? Sy kon mos net gevra het om met hom te praat! Hy kan mos net soveel vroumense aanhou om sy foon te beantwoord as wat hy wil. Dit is immers geen misdaad nie en het absoluut niks met haar te doen nie. Boonop sal hy en sy vriendin nou albei kan sien van wie die oproep gekom het en heerlik daaroor lag.

      Vaderland, gaan die nadraai van die