Anna Atoom en die magnetiese meermin. Elizabeth Wasserman

breukdeel van ’n sekonde. Hy trek sy lang gesig nog langer en laat sy skouers hang.

      “Ek stel dit aan u,” sê hy op ’n lae begrafnistoon, “dat ons, om die aandag van die media te vermy …”

      Die noem van die woord “media” laat die direksie ongemaklik op hul stoele rondskuif. GROEN loop dikwels deur onder die skerp penne van joernaliste. Iemand of iets moet geblameer word vir die siklone, aardbewings, droogtes en vloede wat deesdae al hoe meer voorkom. Dit is GROEN se taak om vroegtydig waarskuwings uit te reik rakende sulke gebeure, maar dit keer nie die media om te insinueer dat belastinggeld gemors word indien natuurlike rampe nie totaal voorkom word nie. Soos met die onlangse oorgroeiing van alge wat gedreig het om alle seelewe totaal te vernietig. Op skynbaar onverklaarbare wyse het daardie gevaar verdwyn (lees wat regtig gebeur het in Anna Atoom en die seerower se dolk), maar GROEN het sleg deurgeloop onder kritiek en mediapaniek.

      “Ons het geen ander keuse as om die admiraal uit sy RuimteArk na ’n veiliger plek toe te skuif nie, minstens tot hierdie bohaai oor die alge bedaar het!”

      Omdat die mense om die tafel nie regtig weet hoe om op hierdie voorstel te reageer nie, klap hulle liggies hande. Uranus leun terug in sy stoel. Hy gloei van selftevredenheid. Hy het dit so pas reggekry om die skuld vir die alge-oorgroeiing op die admiraal se skouers af te laai. Aangesien sy briljante brein geen plek vir ’n gewete het nie, pla dit hom nie dat sy ou vriend nooit die ware gebeure oorvertel het aan hul kollegas nie, juis om hom, Uranus, te beskerm. Dit was immers Uranus wat die hele alg-storie veroorsaak het! Hy wou die ekologiese balans so versteur dat miljarde mense sou sterf, en die natuur weer ’n kans sou kry om die planeet terug te win.

      Dit is sekerlik nie verbasend dat so ’n gewetenlose man sy beste vriend beswadder nie. Uranus kan nie toelaat dat die admiraal ooit weer in die toekoms sy planne fnuik nie. Hy moet ontslae raak van hom!

      Meneer Amsterdam, die baas van GROEN, staan op om iets te sê.

      “Dame en here, u het gehoor wat ons gewaardeerde kollega sê. Ons stem almal saam dat ons organisasie te kosbaar is om ’n bedreiging van binne toe te laat. Ons werk is te belangrik: die toekoms van die aarde is in ons hande. Ek is bevrees dat ek doktor Draak moet ondersteun. Ons weet almal dat hy en die admiraal ou vriende is, en ons kan dus aanvaar dat hy hierdie beskuldigings teen Abraham Atoom nie ligtelik maak nie.”

      Uranus sug en laat sy kop dramaties in sy hande sak.

      Wat ’n akteur! dink doktor Migdol skepties.

      “Wat meer is,” gaan meneer Amsterdam voort, “ek is al lank onrustig oor die lojaliteit en betroubaarheid van die admiraal se vrou, professor Sabatina Atoom!”

      Die direksie sit verbaas regop. Professor Sabatina is ’n gewaardeerde kollega. Haar wetenskaplike reputasie is onkreukbaar. Meneer Amsterdam skud sy kop en trek sy bolip nog langer. Die man lyk sowaar verbasend baie na ’n dooie harder! dink doktor Migdol.

      “Ek stel voor ons gaan oor tot ’n stemming. Diegene ten gunste daarvan dat ons die admiraal op ’n plek van veiligheid bewaar, ten minste sodat ons hom ordentlik kan ondervra aangaande sy betrokkenheid by die alge-oorgroeiing, steek op julle hande!”

      Meneer Amsterdam laat dwaal sy waterige ronde ogies stadig oor die uitgelese geselskap om die tafel. Almal sit verstar. Dan steek hy sy eie hand in die lug op en stadig, een vir een, volg die ander sy voorbeeld. Na omtrent drie minute is dit duidelik dat doktor Draak se vurige argument meer as die helfte van GROEN se direkteure oortuig het dat admiraal Atoom ’n gevaar vir die organisasie inhou – dalk selfs ’n gevaar vir die wêreld!

      “Dit is dan so!” roep meneer Amsterdam uit. “Ons sal voortgaan met ons planne om die admiraal van sy RuimteArk te verwyder. Ek voorsien probleme met professor Sabatina Atoom, want die Atoom-familie besit MonPetit-eiland. Soos julle weet, is die AardWag, ons belangrikste observasiestasie, op daardie eiland geleë. Die laboratorium wat die AardWag bevat, tesame met al die ander fasiliteite op die eiland, is gebou met geld wat Sabatina van haar tante geërf het. Selfs al dank ons haar af, kan ons nie beheer oor die AardWag neem nie. Sy werk vir ons, maar die AardWag behoort aan haar!”

      Slanghout en reënwoude

      Van die mooiste houtsoorte is afkomstig van seldsame bome wat in die groot reënwoude van die wêreld gevind word. Hoe harder die hout en hoe fyner die grein, hoe meer gesog is dit vir die maak van meubels. Ongelukkig vat dit baie lank vir hierdie bome om groot te word, en baie van dié boomsoorte word nie weer aangeplant nadat hulle afgekap word nie.

      ’n Organisasie soos GROEN behoort van beter te weet as om ’n konferensietafel in een van hul kantore te hê wat gemaak is uit slanghout, een van die kosbaarste maar ook mees bedreigde houtsoorte.

      Die Latynse naam van die slanghoutboom is Piratinera guianensis. Dit beteken “seerower van Guiana”. Guiana is ’n klein staatjie aan die noordkus van Suid-Amerika, net links van Suriname (’n nog kleiner staatjie in Suid-Amerika as Guiana). Hier vind ons van die wêreld se kosbaarste en mees ongerepte reënwoude.

      Die verwoesting van ons reënwoude is die tweede grootste oorsaak van die stygende CO2-vlakke in ons atmosfeer (motors en ander masjinerie wat organiese brandstof soos petroleum en steenkool verbrand, bly die grootste sondebokke). Dit is ook een van die grootste bydraende faktore in die vinnige veranderinge in die klimaat van ons planeet.

      Die groot reënwoude vorm ’n sirkel wat rondom die ewenaar strek: oor Suid-Amerika, Afrika en Indonesië. Hierdie groot woude werk soos die “longe” van ons planeet: die blare absorbeer CO2 en bind dit saam met water en sonlig om nuwe organiese materiaal te bou en die atmosfeer te verryk met suurstof. Dit is die wonderlike proses van fotosintese. En die wortels van al die bome wat voortdurend water opsuig uit die grond, laat die groot woude werk soos pompe wat die waterkringloop dryf. Water word vanuit die oseane gefiltreer en vloei deur ondergrondse strome. Vog verdamp uit die blare en verottende materiaal in die woude. Sonder die reënwoude sal die atmosferiese drukstelsels wat vogtige lug insuig oor die groot savannes van die vastelande ophou om hul werk te doen, en droogtes sal die lande tref wat tans dien as die broodmandjies van baie nasies.

      As ons die reënwoude vernietig, verloor ons dus veel meer as net die prag van die digte oerwoude met hul bont papegaaie, sluipende jaguars en skaars orgideë. Sonder die reënwoude sal die mensdom stadig vergaan in ’n wurggreep van hongersnood en natuurrampe soos siklone en hittegolwe.

      Uranus Draak snork net. Hy weet dat selfs die mees gesofistikeerde instrumente maar taamlik nutteloos is sonder die netwerk van inligting van GROEN se satelliete en wêreldwye medewerkers. Sonder ondersteuning van die internasionale gemeenskap van wetenskaplikes sal die Atoom-familie magteloos wees, AardWag en al.

      “Maar wat gaan ons met die admiraal maak?” vra doktor Migdol. “Is dit nie waar dat hy sal doodgaan as ons hom terugbring aarde toe nie? Ek het verstaan dat swaartekrag sy atome heeltemal sal laat inmekaarstort …”

      “Sy molekules, nie sy atome nie!” verduidelik doktor Draak kortaf. “Hy bestaan steeds uit dieselfde atome as ek en jy, dit is net die aantrekkingskrag tussen sy molekules wat versteurd geraak het na sy ongeluk. Swaartekrag sal hom letterlik laat platval, soos ’n pannekoek!”

      Die mense om die tafel lyk verskrik.

      “Maar …” wil doktor Migdol nog verder protesteer.

      “Ons is nie moordenaars nie!” brom Uranus. “Ek het reeds ’n oplossing vir die probleem. Soos julle weet, werk ek die afgelope maande aan ’n navorsingstasie op die Noordpool.” Hy kyk uitdagend na die gesigte rondom hom. Niemand het nog ooit van hierdie navorsingstasie gehoor nie, maar almal is te versigtig om dit te erken. Wetenskaplikes is so: hulle is altyd gretig om almal te laat dink dat hulle alles weet en wil nie graag toegee dat daar dinge is waarvan hulle niks weet nie.

      “In daardie navorsingstasie