Ena Murray Omnibus 34. Ena Murray

      “Erika!”

      Philippe se stem sny soos ’n mes, maar Erika draai na hom en kyk kalm in die streng donker oë terug. “Dit was sy woordkeuse, nie myne nie.”

      Diep kepe ontsier skielik die blonde man se aantreklike gesig.

      “Wat maak dit saak met watter woorde jy dit tooi? Feit bly dat ek nooit weer sal kan loop nie en . . . ek weet nie of ek die res van my lewe daarmee sal kan saamlewe nie.”

      Sy keer simpatieke oë na hom en hy lees hulle reg, sodat die woorde bars onbeskof oor sy lippe knal: “En moet tog nou net nie sê jy is jammer om dit te hoor nie. Ek is siek en sat van daardie woorde. Ek wil nie jou of enigiemand anders se bejammering hê nie, verstaan jy? Bejammering sal niks aan my lam bene verander nie.”

      “Nee. Ek is nie van plan om jou te bejammer nie, want ek sien jy het meer as voldoende selfbejammering. Jy het regtig nie nog ander se jammerte ook nodig nie.”

      “Erika!” ’n Paar harde vingers kry haar aan haar boarm beet. “Is jy van jou sinne beroof?”

      “Nee. Maar ek dink Jean-Paul is . . . om alles wat hy oorgehou het, sommer nou net so te wil weggooi net omdat hy nie kan loop nie.”

      “Jy verstaan nie!”

      Die gesig is vertrek en Erika skrik self nou ’n bietjie. Miskien het sy te ver gegaan. Maar die woorde het sommer spontaan na haar lippe gekom, gebore uit ’n diepe ontsteltenis om te sien dat so ’n mooi jong man wat seker nie ouer as vyf-en-twintig kan wees nie, hom so algeheel oorgegee het aan sy omstandighede. Die grootste gedeelte van sy lewe lê nog voor. Anna het gesê hy het ses maande laas gelag. Wat gaan hy met die res van die lang jare vorentoe doen? Hy sal homself van sy kop af dryf.

      Die skielike rou snik wat amper soos ’n roggel klink, skok haar tot swye. Sy sien hoe die rolstoel omgeswaai word en blindelings in die rigting van die voordeur gestuur word. Daar is ’n instinktiewe beweging by haar om hom te volg, maar die vingers wat nog steeds haar boarm knel, span stywer.

      “Nee! Los hom. Hy moet liefs alleen gelaat word. Daar is Anna nou. Sy sal verder na hom omsien. Niemand sal nou iets met hom uitgerig kry nie.”

      “Maar . . .”

      Die stem sis amper. “Jy het genoeg kwaad vir een dag gedoen. Sit!”

      Sy gehoorsaam werktuiglik, wens die stoep wil onder haar oopgaan en haar insluk. In haar hart stem sy saam met haar gasheer. Sy het vir een dag regtig genoeg dwaashede kwytgeraak. Eers beskuldig sy hom daarvan dat hy ’n harem aanhou en haar vir daardie doel hierheen gelok het. En vanmiddag val sy ’n verlamde man aan in woorde wat werklik onvergeeflik is. Sy weet self nie wat met haar aan die gang is nie. Hierdie tropiese lug, so swaar belaai met tropiese geure, tas haar verstand aan, maak sy haarself wys. Sy moet liewer teruggaan huis toe . . . maar waar huis presies is, sal sy ook nie op hierdie oomblik kan sê nie.

      Daar word ’n glas voor haar neergesit.

      “Dit is ’n ligte mengeldrankie.”

      Hy self neem sommer dadelik ’n groot sluk van syne en is duidelik te rusteloos en nog te ontstig om ’n stoel te soek. Hy gaan staan half skuins na haar gekeer teen een van die pilare, sy oë strak op die meer onder hulle gerig, sy gesig ewe strak.

      Sy neem eers ’n slukkie voordat sy dit waag om te sê: “Ek is jammer.”

      Dis so lank stil dat sy wonder of hy haar gedempte woorde gehoor het, maar toe sê hy: “Jammer. Dis die woordjie wat in enige taal seker die meeste gebruik én die meeste misbruik word. Jy kan doen wat jy wil, solank jy net agterna sê jy is jammer. Jou gewete is dan rein, en dis die ander man wat alles dan maar vir lief moet neem en sien kom klaar.”

      Sy aarsel, sluk, sluk, sluk weer. Hou jou mond toe, bottoe, Erika Hough, spreek sy haarself aan. Jy gaan nog voor hierdie dag om is jou eie tong afbyt van spyt. Laat hom kwytraak net wat hy wil. Wat maak dit saak? Jy het jou voorgeneem jy gaan nie betrokke raak nie, en hier het jy al klaar jou neus ingesteek waar dit nie hoort nie. Wat maak dit aan jou saak as ’n wildvreemde jong man êrens op ’n tropiese eiland homself in selfbejammering wil verswelg?

      “Dan ook is baie mense geneig om die splinter in ’n ander se oog raak te sien en blind te wees vir die balk in die eie oog,” gaan hy voort en Erika sluk weer, maar voel haar nekhare begin rys. Kyk, as die man met Bybelse aanhalings met haar wil begin sukkel, het sy klompe wat sy op hom van toepassing kan maak.

      Sy besluit sy het genoeg gesluk. “Ja, net so waar is die woord wat sê niemand is so blind soos hy wat nie wil sien nie.”

      Hy draai stadig na haar om, vou sy arms oor sy bors en kyk op haar af. “Bedoelende?”

      “Bedoelende dat enige aap kan sien Jean-Paul is besig om in selfbejammering te verstik, en as hy so voortgaan, sal hy homself tot binne-in ’n malhuis bejammer, maar jy sien dit nie raak nie, wil dit nie raaksien nie, want jy kyk, nes hy, teen sy lam bene vas. En wat bedoel jy met balke en splinters in die oë?”

      “As ek reg onthou, het jy self tot baie kort gelede aan dieselfde siekte van selfbejammering gely . . . en ook in ’n hoë graad. In so ’n mate dat jy al op ’n keer sommer net die see wou instap en aanhou stap . . . onthou jy?”

      Nie vir die eerste keer nie verwens Erika daardie brief. Dit gee hom ’n onregverdige voorsprong bo haar. En hy gaan die voorsprong elke keer benut, dit weet sy sommer.

      Sy frons kwaai, maar moet erken:

      “Ja, goed. Ek wou doodgaan van selfbejammering omdat Japie Basson my drie weke voor ons troue net so in die vlug gelos het, maar . . .”

      “Maar wat?”

      “Maar ek dink nou dit was baie belaglik om so te voel. Ek besef nou geen man is dit werd nie,” en sy kyk hom vas in die oë.

      Daar is ’n flikkering van ’n ooglid. “Mooi. Baie mooi. Jy begin jou verstand kry. Ek begin hoop kry vir jou.”

      “Dankie.” Sy hoop haar sarkasme stroom soos ’n omgekeerde pot dik, taai gouestroop oor hom en verstik hom, maar hy lyk heel ongedeerd toe hy daardie klein glimlaggie – wat sy begin verpes – gee en rustig laat hoor:

      “Maar daar lê nog vir jou ’n lang pad voor, en daarom het ek jou hierheen genooi.”

      Sy sit regop. Daar! Nes sy vermoed het! Sou hy haar wou vergesel op die lang pad, wonder sy. Haar stem murmel: “Ek het geweet dis te goed om waar te wees.”

      Weer die klein glimlaggie. “Natuurlik. Enige mens met ’n bietjie verstand sou dit besef het. Ja. Ek het gedink miskien kan jy en Jean-Paul mekaar help om oor jul teleurstellings te kom.”

      Hulle kyk mekaar vas in die oë en Erika se ooglede sak. Weer flits van die inhoud van haar brief voor haar verby, en sy skaam haar skielik vir haarself. Sy onthou hoe sy vir ’n vlugtige oomblik aan die versoeking toegegee het om sommer net die see in te stap, en dit oor ’n ontroue mansmens!

      Sy knik: “Ja. Ek verstaan, Jean-Paul het baie meer verloor as ek. In vergelyking met hom het ek eintlik niks verloor nie. Ek verloor liewer ’n bruidegom as die gebruik van my bene.”

      Die oë op haar is stip. “Ja. Maar behalwe die gebruik van sy bene, het hy ook ’n bruid weens die ongeluk verloor.”

      Haar oë ruk op na syne in ontsteltenis. “Ag nee! Wat . . . het gebeur? Is sy dood in die ongeluk?”

      “Nee. Sy het nie eens ’n skrapie opgedoen nie. Maar om een oomblik op trou te staan met ’n viriele jong man wat die siel van elke partytjie is, en om die volgende oomblik met ’n verlamde aanstaande te sit, kan ’n te groot skok vir party mense wees . . . en moeilik om te verwerk.”

      Erika kyk hom geskok aan. “Sy het hom in die steek gelaat?”

      “Blatant gestel, ja, maar moenie te gou oordeel nie. As dit nog altyd in die lewe net met jou goed gegaan het, is dit moeilik om sonder meer terugslae te aanvaar, veral van dié kaliber. Dit verg tyd om oor die skok te kom, die onveranderbare te aanvaar en ’n