Ena Murray Omnibus 34. Ena Murray

ek het haar hierheen gelok as jongste toevoeging tot my harem. Toe sy Anna netnou hoor gil het, was sy oortuig daarvan dat ek eers een van die ander ouer dames in my harem moes vermoor om vir haar plek te maak. Vandaar haar desperate ontsnappingspoging in ’n roeiboot met ’n gat in.”

      Hy begin aanstap.

      “Ek sal Anna sê om jou ’n kamer aan te wys . . . baie ver van my harem af. Ek wil nie hê dat jy my vroue moet ontstig nie. Ek duld nie parmantigheid en teëpratery van hulle nie. Verskoon my. Ek gaan ook eers bad en verklee.”

      Hy verdwyn en Erika het nêrens anders om te kyk as in die vonkelende blou oë van Philippe se neef nie. Sy voel aan sy het op die een of ander manier ’n groot gek van haarself gemaak, maar dis darem ook nie só snaaks nie!

      “Waarvoor lag jy?” vra sy net. “Jou neef het self vertel hier is ’n harem en hy het strome Arabiese bloed in sy are en alle Arabiere het harems. En daarby was Sinbad nog sy oorgrootjie ook. Wat moes ek anders dink . . .?”

      Die jong man se hartlike lag onderbreek haar.

      Die geluid bereik ook twee ander mense se ore. Die donker man stroop die nog klam onderbroek af en stap onder die stort in, glimlaggend. Dis die eerste keer in ses maande dat hy Jean-Paul hardop hoor lag. Vroeër vandag het hy gedink dit was ’n groot flater om ’n onbekende meisietjie sommer te nooi om hier te kom kuier, maar miskien was dit tog nie so ’n slegte idee nie . . .

      Die vrou wat op pad is om die onverwagse gas te gaan haal om haar ’n kamer aan te wys, kom in haar spore tot stilstand. Ook sy hoor Jean-Paul se lag vir die eerste keer in ses maande, en haar wrewel jeens die onbekende vrou wat sommer “haar” huis binnegestorm het, koel sigbaar af. As sy Jean-Paul kan laat lag, is sy darem seker nie een van die soort wat net daarop uit is om die twee De la Buscagne-neefs die strop om die nek te sit nie. Nie dat dit nie gaaf sal wees as hulle die regte vroue kan kry nie, maar om die regte vroue te kry . . .

      “Wil jy stry dat hier ’n harem is?”

      Jean-Paul skud sy kop. “Hier is haremkwartiere, ja, maar dis dolleeg. Die plek het vroeër aan ’n sultan behoort. As dit van Philippe afhang, sal dit ook nooit weer gebruik word nie, want hy staan baie skepties teenoor jou geslag. Ek wonder of hy ooit sal trou.”

      Erika frons. “Hoekom sal hy nie? Skort daar iets met hom?” Sy sien hom weer in sy nat onderbroek. Dit het nie so gelyk nie . . . maar hy kan natuurlik ’n sielkundige probleem hê . . . Vandag se dae kan ’n mens nooit weet nie, maar dit sal darem jammer wees as die man verkeerd-om aanmekaargesit is.

      “Natuurlik nie. Hy geniet dames se geselskap, maar hy laat hom nie ore aansit nie. Hy sê die meeste vroumense is vervelig en baie dom.”

      “O ja? Dit klink my hy is baie vol fiemies . . . en vol van homself.”

      Jean-Paul kyk haar openlik nuuskierig aan. “Maar as julle mekaar reeds ken, behoort jy dit tog te weet. Het hy jou regtig hierheen genooi . . . om hier te kom kuier?”

      “Natuurlik! Dink jy dan ek sal sommer hier aangevlieg kom en sê hier is ek, ek kom kuier vir julle?”

      “Ja, maar . . . van wanneer af ken julle mekaar en waar het julle ontmoet en . . .

      Verlig sien sy ’n middeljarige donker vrou in die deur verskyn en staan op.

      “Vra jou neef. Hy kan jou die hele storie vertel.”

      Sy word aan Anna, die huishoudster, voorgestel en Erika is verlig om te weet daar is darem nog ’n vrou in die huis. Sy glimlag ekstra vriendelik teenoor die huishoudster wat weer op haar beurt in verbasing na die bondel kreukels en deurmekaar voorkoms staar.

      Jean-Paul verduidelik: “Anna se Engels is nie waffers nie, maar sy kan dit heel goed verstaan. Julle sal seker regkom. Wanneer jy gereed is, kan jy by ons op die stoep aansluit. Ons drink gewoonlik saans ’n skemerkelkie daar. Dan is die meer op sy mooiste.”

      Terwyl sy Anna dieper die paleis in volg, kyk sy om haar rond. Niks ontgaan haar oë nie.

      Die binnekant lyk glad nie soos sy haar dit voorgestel het nie.

      Effens skuldig besef sy sy het haar baie dinge voorgestel wat toe op die ou end glad nie so is nie. Toe skud sy die skuldgevoel van haar af. Dis daardie Arabier se skuld dat sy sulke wilde verbeeldingsvlugte gekry het.

      Ook die kamer met sy aangrensende badkamer is baie modern en stylvol gemeubileer, en weer kan sy geld se taal oral sien praat.

      “Solank u bad, sal ek vir u uitpak.” Anna se blik sak na die twee tasse wat baie bedees in die luukse vertrek lyk, en Erika sê vinnig, selfbewus: “Ag, dis nie nodig nie, dankie, mevrou. Ek het maar net ’n paar goedjies. Ek sal dit sommer self gou uitpak wanneer ek klaar gebad het.”

      Anna se blik is deurdringend. Hierdie meisie is so anders as dié waaraan sy gewoond is. Die spul wat al wel in die verlede hier gekom het, moes hand en voet bedien word en het skaars dankie gesê. Sy glimlag skielik en met verligting besef Erika sy het ’n vriendin bygekry.

      “Moenie vir my mevrou sê nie. Almal sê vir my Anna. Juffrou moet net sê as u iets nodig het.”

      “Dankie, Anna. En my naam is Erika.”

      Sy word goedkeurend aangekyk. “Ek is bly jy het kom kuier, Erika. Ná al die baie hartseer was dit goed om Jean-Paul weer te hoor lag. Dit sal ook vir Philippe so baie beteken as Jean-Paul weer sy probleme te bowe kan kom. Nie dat dit ooit regtig sal kan gebeur nie. Daar is dinge waarmee hy, en Philippe, vir die res van hul lewe maar sal moet leer om saam te lewe.”

      Erika kan sterf van nuuskierigheid, maar kry dit reg om haarself in toom te hou. Dis swak maniere om die inwoners van die huis met die huishoudster te bespreek, maar sy wens Anna wil maar uit haar eie voortgaan. Anna onthou egter dat daar werk in die kombuis wag en Erika moet met ’n hele spul nuwe vrae en bedenkinge in die bad klim. Dat alles nie maneskyn en rosegeur op hierdie idilliese eiland en in hierdie sultan se paleis is nie, weet sy nou. En skielik het sy weer so ’n nare voorgevoel: op die een of ander wyse gaan sy betrek word. Weer lê die oortuiging helder in haar dat sy nie om dowe neute hierheen genooi is nie.

      Toe sy haar goedjies later aan die uitpak is – en dit lyk maar power en verskriklik min in die ingeboude kas wat die een hele muur beslaan – trek sy die bottel uit waar dit in haar onderklere toegedraai was. Sy stap na die hangkas, sit dit in die verste hoekie neer.

      “Staan daar. Hoekom ek jou saam gekarwei het, wonder ek self. Vol is jy ’n duiwelskind, en leeg nog altyd vol bose planne. Waarin het jy my laat begewe? Maar ek sê jou, jou planne met my gaan nie uitwerk nie. Wat ook al hier aan die gang is, ek gaan my nie laat betrek nie, verstaan? Ek het kom vakansie hou, net vakansie hou, en onthou jy dit!” Toe klap sy die kasdeur toe.

      Sy besef nie watter prentjie van jeugdige vroulikheid en onskuld sy uitmaak toe sy ’n rukkie later op die stoep uitstap waar die twee mans reeds op haar sit en wag nie. Sy is reeds halfpad na die aangebode stoel toe sy in haar spore tot stilstand kom. ’n Skok trek deur haar en sy kan amper nie glo wat sy sien nie. Netnou, in die sitkamer, het Jean-Paul op ’n gewone stoel gesit. Maar nou is hy in ’n rolstoel. Jean-Paul is verlam, besef sy ontsteld.

      Die jong man sien die ontsteltenis in haar oë en kyk haar eers vraend aan, frons dan. Sy oë verander, word hard en vyandig toe hulle na sy neef keer. “Het jy haar dan nie vooraf gewaarsku nie?”

      “Waaroor?”

      “Dat jy met ’n verlamde neef opgeskeep sit nie.”

      Philippe se stemtoon is baie egalig. “Nee. Ek het nie gedink dis nodig nie.”

      “Of was jy bang dat sy dan nie sou kom kuier het nie?” Daar is ’n bitterheid in sy stem wat Erika aangryp en haar nog ongemakliker laat voel.

      Dis sy wat vinnig antwoord:

      “Hoekom sou dit my beïnvloed het? Daar is baie verlamde mense in die wêreld.”

      Sy sien Philippe skerp frons, maar sy hou die blou oë waarin die emosies rou lê, gevange. “Omdat gebreklike mense ander normale mense