Hartstog op see. Malene Breytenbach

wil nie laat wees nie. Hier eet ’n mens stiptelik.”

      Hulle gaan na die offisiersmenasie, ’n vertrek wat veel rustiger is, en nogal luuks binne. Aan tafels wat mooi gedek is met wit linne sit die offisiere in hul deftige uniforms.

      “Sien jy die kontras?” vra dokter Barnard.

      Tot haar vae ontsteltenis vat hy haar arm en lei haar na ’n tafel waar sy die kaptein herken, en die offisiere wat sy op die brug ontmoet het. Haar hart trommel behoorlik van die aanraking, maar sy doen haar komkommerkoel voor.

      “Jammer ons is ’n bietjie laat, ek het gou vir die nuweling die ander menasie gewys,” maak die dokter verskoning.

      Almal staan op.

      “Nee, dis reg. Kom sit, verpleegster,” nooi die kaptein. “Wil jy iets drink?” Hy wink ’n kelner nader.

      “Stil water, asseblief,” vra sy. Sy voel erg bevoorreg om by dié belangrike mense te sit, maar wens eintlik dat sy nie so op haar eerste dag uitgesonder sou word nie.

      “Jy kan jouself by die buffet gaan help,” sê dokter Barnard.

      Sy luister hoe die mans oor skeepsake praat, drink dorstig van die water wat die kelner gebring het en staal haarself dan om kos te gaan skep. Die buffet is soos een in ’n baie goeie restaurant. Hier sal sy werklik moet oppas dat sy haar nie ooreet nie.

      Dokter Barnard volg haar en sy sien dat hy heelwat kos skep. Die eetlus van ’n fikse en besige man, dink sy. Sy skep vir haar net vis en slaai en gaan terug tafel toe.

      Die kaptein kyk glimlaggend na haar bord. “Jy hoef nie soos ’n voëltjie te eet nie, verpleegster. Hier is geen tekorte nie.”

      Sy lag. “As ek alles moes inskep wat lekker lyk, word ek netnou so vet dat ek die skip laat kantel.”

      Die mans lag en tot haar verbasing hoor sy ook dokter Barnard se lag opklink.

      “Ek sou ook daardie mooi figuurtjie oppas as ek jy was,” sê die eerste offisier en grinnik. “Ek vrees die bemanning gaan toustaan en hulle siek hou om die nuwe verpleegster te sien.”

      Het ons ’n wolf hier? wonder Justine. Sy naam is George Klopas, onthou sy. Hy is Grieks en aantreklik, maar sy hou nie van die vonkel in sy oog nie. En hy gaan waarskynlik altyd hier wees wanneer sy kom eet. Lig loop, dink sy.

      “Jy gaan seker ook vandag aan wal, dokter?” vra die kaptein.

      Ruben sluk, vee sy mond met die servet af. “Ja, vanmiddag, sodra dokter Gibson inklok. Ek moet vir my ouers gaan kuier en my seun sien.”

      “Hy woon by jou eks, nè?”

      “Ja. Hy is vanjaar vir die eerste keer hoërskool toe. Bishops. Hy word nou groot. Ek verlang, maar ons gesels darem oor Skype. Hy dink reeds hy wil ook medies gaan swot. Ek hoop hy verander nie van plan nie.”

      Justine luister aandagtig na dié gesprek, wat haar veel meer omtrent Ruben Barnard vertel as wat sy sou durf uitvis.

      “Wat is sy naam?” vra sy hom.

      “Reghardt.”

      Sy glimlag. “Nou toe nou! My broer se naam is ook Reghardt.”

      Hy glimlag terug maar kyk vinnig weg, na die kaptein. “Ek sal terug wees net voordat ons vertrek.”

      “Jy moet jou kort vakansie geniet,” sê die kaptein. “Jy sal jou seun seker darem ook tydens jou verlof ná hierdie vaart sien, nie waar nie?”

      “Ja, dan vlieg ek hiernatoe en kry ’n behoorlike kuier in.”

      Sy weet hy is geskei, en sy weet hy het ’n seun van so dertien of veertien. En sy gaan hom net nog tydens dié bootvaart sien, daarna gaan hy vir twee maande verdwyn. Sy raak sommer benoud by die gedagte dat sy dalk te min tyd gaan hê om hom werklik te leer ken.

      Sy eet stadig, gaan haal selfs vir haar roomys vir nagereg, sodat sy naby hom kan wees totdat hy klaar geëet het. Hulle loop laaste, verby die lawaaierige bemanning wat uit hul menasie uit stroom. Die mans staar behoorlik na haar. Matrose is seker maar so. Natuurlik het sy boonop nuutheidswaarde.

      Terug by die mediese sentrum is sy spyt dat dokter Barnard dadelik weer moet weggaan. ’n Ander man is daar. Dit moet dokter Steve Gibson wees. Hy lyk nogal soos sy haar voorgestel het hy sal, die soort mooi wat tieners sou laat kwyl. Nog in sy twintigs, effens korter as dokter Barnard, maar ook lenig, sy gesig fynbesnee mooi en sy hare donkerblond. ’n Paar groenbruin oë kyk met belangstelling na haar.

      “Hallo, Steve, laat ek ons nuwe verpleegster aan jou voorstel,” sê dokter Barnard. “Justine Steyn, dit is dokter Steve Gibson. Julle twee sal nou die fort moet hou terwyl ons ander kerjakker.”

      Steve, soos dokter Barnard hom noem, kom agter die ontvangstoonbank uit en steek sy hand na Justine uit. “Welkom, verpleegster Steyn. Ek hoop jy sal lekker by ons werk.”

      “Aangename kennis, dokter Gibson. Ja, dankie, ek glo ek sal.”

      Hy los nie haar hand nie en kyk diep in haar oë, sodat sy ’n blos van verleentheid by haar wange voel opkruip. Wat dink dokter Barnard van sy kollega se voorbarigheid en vrypostigheid? En dit nadat hy gesê het hy hoop sy kan mans ferm hanteer?

      Sy trek haar hand met mening weg en kyk die jong dokter kil aan, sodat dokter Barnard dit moet oplet.

      “Nou ja, dan groet ek eers,” sê hy flink. “Sien julle later weer.”

      Justine is diep spyt toe hy by die deur uit verdwyn. Sy voel uitgelewer aan dié jong dokter wat vir haar soos ’n opperste vrouejagter lyk. Kate het haar mos gewaarsku dat die man sy lyf casanova hou. Hy het seker ’n heerlike tyd op die skip. Sy kan haar indink dat die passasiers graag met hom flankeer. Dat álmal met hom sal wil flankeer. Mense raak mos so maklik op dokters verlief.

      “Het jy al by jou kantoor ingetrek?” vra hy.

      “Nee, nog nie.”

      “Kom, ek neem jou soontoe.”

      Op die deur staan “Junior Nurse”. Die kantoor is klein, maar het die nodige, ’n rekenaar, telefoon, lekker groot lessenaar en twee stoele. Dokter Gibson maak ’n kas oop.

      “Hier is basiese medikasie, verbande en so aan, maar ons het natuurlik ’n apteek. Kom ek gaan wys jou.”

      “Dokter Barnard het my reeds die apteek gewys, dankie, dokter Gibson.”

      ’n Vrou steek haar kop by die deur in. “Ek is vroeg terug, dokter … o, jy is seker ons nuwe verpleegster.” Sy kom in, ’n aantreklike vrou met rooibruin hare.

      “Hallo, Sally, kom ek stel jou voor aan verpleegster Justine Steyn. Dit is nou ons senior verpleegster, Sally Williams,” sê hy vir Justine.

      Sy kyk Justine takserend aan terwyl hulle hande skud, van kop tot tone, nie regtig vyandig nie, maar ook nie juis vriendelik nie.

      “Welkom. Ek hoop jy is al tuis.”

      “Dankie, ek is, verpleegster Williams.”

      “Sally. Ek sal jou Justine noem, maar ons noem die dokters ‘dokter’, nie op hulle voornaam nie. In elk geval nie voor die offisiere en passasiers nie. Skeepslui is nogal rangbewus.”

      Al drie stap saam terug na ontvangs, en Sally praat asof sy vooraf ’n toesprakie uitgewerk het. “Ons stel ’n rooster op sodat daar altyd mense hier aan diens is. Ek het jou op om vanaand sesuur na sir Geoffrey Percy te gaan om hom sy insulien te gee. Jy sal dit elke dag moet doen wanneer jy aan diens is. Anders gaan ek. Die man is heeltemal te belangrik om hierheen te kom. Hy is een van die grootste aandeelhouers in die skeepsredery.”

      “Kate het my reeds van hom vertel en my sy kajuit gaan wys.”

      Sally knik goedkeurend. “Uitstekend. Die man het gevorderde diabetes en ons moet hom goed versorg.”

      “Kom ons sit, dat ons haar mooi van sy geval kan vertel,” stel dokter Gibson voor.

      Die