Tuiskoms. Irma Joubert

al.”

      “Was Oumie ooit verlief, heeltemal verlief, verlore verlief, en toe werk dit nie uit nie?”

      Oumie het lank stilgebly. Toe sy antwoord, het haar stem ’n vreemde klank gehad. “Ja, Eusía, een maal, voor ek vir Oupa ontmoet het.”

      “Wat het dan gebeur, Oumie?”

      “Ons wou trou, maar hy was ’n uitlander, en Rooms daarby. In daardie jare, in die 1950’s, was onse mense baie bang vir die ‘Roomse Gevaar’ gewees. My pa het dit verbied.”

      “Oumie? En toe?”

      “Toe gaan hy weg en ek ontmoet vir Oupa and we lived happily ever after.”

      Sy kon nie bepaal of haar ouma heeltemal ernstig was nie.

      “Het Oumie ooit daarna aan hom gedink?”

      “Ja, soms. Hy was nogal ’n droomman.”

      ’n Week later land die drop dead-aantreklike agterstewe weer op haar lessenaar. “Eusía,” sê hy – hy spreek haar naam op so ’n manier uit dat sy dit glad nie wil verander nie – “ek probeer regtig jou lot verbeter. Maar ek kry nie eens my eie lot verander nie.”

      “Wanneer beplan jou oupa om af te tree?” Sy besef skielik dit kan voorbarig klink. “Ek bedoel eintlik wanneer neem jý die firma oor?” Nee, dit klink ook nie reg nie. “Ek bedoel . . .”

      Hy lag. “Jy bedoel ons moet hom uitwerk en die firma oorneem?” ’n Duisend duiweltjies dans in sy oë.

      “Nee, nee, glad nie. Hoegenaamd nie. Ek dink net hy moet nog iets kry wat sy aandag aflei.”

      “Ja-a. Soos wat? Hy gaan nie bingo wil speel nie,” sê hy en staan op.

      Die telefoon lui. “Ek sal ’n bietjie dink,” belowe sy. “Vittorio en Giovanni Venucci Proku . . .”

      Eusía herken die stem: “Giovanni, asseblief,” sê die blonde bom kortaf.

      “Oumie, die uitlander op wie Oumie verlief was – wat het van hom geword?” vra sy die aand.

      “Hy is getroud en het aangegaan met sy lewe. Ons het nie kontak gehou nie.”

      “Oumie? Het . . .”

      “Los dit nou, Eusía.”

      “Is hy terug na sy eie land?”

      “Nee. Sy ouers het hierheen geëmigreer – dit was tydens die Groot Depressie. Hy is hier gebore. Jy weet nou alles. Tevrede?”

      “Van waar was hulle oorspronklik?”

      Oumie sug. “Italië.” Sy bly lank stil en daar is ’n vreemde uitdrukking op haar gesig. Dan sê sy: “Sy naam was Vitto Venucci. Nou weet jy. En nee, ek wil hom nie weer ontmoet nie. Ek wil my droom hou soos dit vyftig jaar lank was.”

      Sy kan die volgende oggend skaars wag dat die man met die drop dead-aantreklike glimlag om die deur loer. “Ek weet wat jou oupa se aandag kan aflei,” sê sy. “ ’n Vrou!”

      “ ’n Vrou beteken moeilikheid, nie afleiding nie,” sê hy.

      “Die regte vrou beteken liefde en geluk.” Ten spyte van alles bly sy klou aan dié sprokie – seker maar haar romantiese natuur.

      Hy trek sy donker wenkbroue geamuseerd op. “En dis ’n voornemende prokureur wat so praat? Jy sal moet harder word, Eusía, as jy in ons beroep wil oorleef.”

      “Jy’t anderdag gesê ek is sterk,” troef sy.

      “Het ek? Ek was seker dronk.”

      “Nee, man, jy’t gesê . . . toemaar, maak nie nou saak nie. Ek weet van ’n vrou vir jou oupa.”

      Hy lag. “Nee wat, vergeet dit. My ouma was ’n kwaai Italiaanse mama, ek dink nie my oupa sal ooit kans sien vir nog so ’n beproewing nie.”

      “Maar hy was vyftig jaar gelede byna verloof aan hierdie vrou.”

      “Eusía, waarvan praat jy?”

      Toe vertel sy hom alles. Dis baie lekker, want sy drop dead-aantreklike lyf kom in haar kantoortjie in en sy drop dead-aantreklike oë kyk vir haar en hy spits sy drop dead-aantreklike ore.

      Totdat die blonde bom bel en die seepbel laat bars.

      Laatmiddag eers loer hy weer in. “Hoe gaan ons hulle bymekaar kry?”

      “Ek weet nie,” erken sy. “My ouma weet ek werk vir hom, maar sy wil hom nie weer ontmoet nie. Sy wil haar droom hou soos dit vyftig jaar lank was. Dis mooi, nè?”

      Hy kyk na haar met ’n vreemde glimlag. Dan sê hy: “Ons moet hulle maar in ’n lokval lei.”

      “Dit bly vir my vreemd dat ons twee vroumense vanaand uitgaan,” sê Oumie op pad na die restaurant. “Daar gaan net verliefde paartjies wees, so op Valentynsdag.”

      “Ek kon tog nie alleen tuis gesit het op Valentynsdag nie, en dit nogal op ’n Saterdagaand,” sê Eusía. “Ons maak dit ’n interessante aand, Oumie. ’n Aand om te onthou.”

      Oumie lyk vanaand pragtig. Haar silwer hare is sag gekrul om haar kop – Eusía het baie moeite daarmee gedoen. En die blou van haar rok word weerkaats in die blou van haar oë. As Vittorio Venucci nie vanaand in daardie oë verdrink nie, is daar geen salf aan hom te smeer nie.

      Eusía het ook baie moeite met haar eie voorkoms gedoen. Sy het vir haar ’n rooi rokkie gekoop: eenvoudig, met ’n laag gesnyde rugkant, baie treffend. En vrék duur! Dit pas haar perfek – sy hoop maar Italianers hou van ’n bietjie sagtheid op strategiese plekke.

      Ek wéét ek het geen kans teen die blonde bom nie, dink sy, daarom gaan ek hierdie een aand ten volle geniet. Sonder om verlief te raak. Hoewel ek vrees dis reeds te laat.

      “Van der Spek,” sê sy vir die kelner. Sy moet iets omtrent haar van doen. “Ek het bespreek.” Hulle loop agter hom aan.

      Die kelner lei hulle na ’n hoektafeltjie. Giovanni sit met sy gesig na die deur en sien hulle inkom. ’n Stoute glimlag begin oor sy gesig plooi. Toe hulle by die tafeltjie kom, staan hy op. Sy swart leerbaadjie pas breed oor sy skouers.

      Hy buig effens in Oumie se rigting. “Aangenaam,” sê hy. “Ek veronderstel u is mevrou Naudé?”

      Oumie draai effens verward na Eusía, maar dan sien sy vir Vittorio Venucci. Sy verstar.

      Vittorio Venucci kom stadig regop: ’n groot, donker man met donker oë en dik, grys hare. Ongeloof spoel oor sy gesig. “Eufesia?” sê hy.

      Sy kom eerste tot verhaal. Sy glimlag mooi. “Goeie-naand, Vitto.” Sy draai na Eusía. “Ek dog ek het uitdruklik gesê . . .”

      “Eufesia?” sê Vittorio weer. “Jy het waaragtig net so beeldskoon gebly.”

      En toe kry Eufesia ’n effense rooi kleurtjie en sy kyk af – mmm, nie baie sterk nie, dink Eusía.

      Vittorio trek die stoel langs hom uit. “Jammer, ek vergeet my maniere. Kom sit. Dis net . . . jy is so pragtig, soos ’n droom.” Hy praat net met Eufesia. “Of . . . is julle op pad na ’n ander tafel?”

      “Nee, hulle sit by ons,” sê Giovanni.

      Vittorio besef daar is ander mense in die vertrek, op die aardbol. “O,” sê hy, “dis goed. Eufesia, ek kan nie glo dis jy nie.” Dan draai hy weer na Giovanni. “Ek dog dan jy het gesê ek moet jou nuwe vriendin kom ontmoet? Is Eusía . . .”

      “Nee, nee,” keer Giovanni en lag. “Ek wou Oupa maar net hier kry. Eusía, stap saam, ons gaan haal vir ons elkeen ’n drankie.”

      Daardie “nee, nee” en daardie lag laat die samesyn vir Eusía versplinter – hy vind die idee dat sý sy nuwe vriendin kan wees, dus heeltemal belaglik. Sy voel hoe haar rug vanself reguit en sterk word.

      “Kom,” sê hy ferm