Susanna M Lingua-keur 10. Susanna M. Lingua

kans om ’n woord te sê nie.

      “Kom asseblief na my studeerkamer toe, juffrou Zeltmann,” sê hy onvergenoeg. Sy wonder heimlik wat sy nou weer verbrou het, want die man lyk regtig of hy moord kan pleeg.

      Sy hoor hoe hy die voordeur toemaak en haar na die studeerkamer toe volg. Wat sou sy nou weer gesondig het? Dalk ’n paragraaf of wat uitgelos in die nuwe hoofstuk waaraan hulle vandag gewerk het?

      Maar dit kan nie die werk aan die nuwe hoofstuk wees nie, besluit sy en stap die studeerkamer binne. Ek let noukeurig op my spelling en die gebruik van leestekens. Dit kan ook nie tikfoute wees nie …

      “Sit, asseblief, juffrou,” knip Dewalt haar gedagtegang kort.

      Natasha neem woordeloos op ’n stoel plaas en steek haar koue hande in haar jas se sakke.

      “Waarom het jy nie vanoggend vir my of vir mevrou Hugo gesê dat jy heeldag uithuisig sal wees nie, juffrou Zeltmann?” vra Dewalt onthuts. “Besef jy dat jy my verantwoordelikheid is solank as wat jy onder my dak verkeer?”

      Natasha skud haar kop beslis. “Verskoon my, meneer De Meyer, maar ek is mondig en dus niemand se verantwoordelikheid nie,” weerspreek sy hom. “Die feit dat ek hier inwoon, verander niks aan die saak nie. En in elk geval, ek het vir mevrou Hugo gesê dat ek nie tuis sal wees vir middagete nie. Vra gerus –”

      “Het jy vir haar gesê dat jy amper middernag tuis sal wees?” val hy haar bars in die rede.

      Sy kyk af na haar polshorlosie. “Dit is nou eers agtuur, meneer De Meyer,” antwoord sy bedaard.

      “Agtuur se voet,” weerspreek hy haar vererg. “Jou polshorlosie staan. Dis halfnege.”

      “Wel, halfnege is baie ver van middernag af,” hou sy vol.

      “Kyk, juffrou, of dit ver van middernag is of nie,” spreek hy haar skerp aan, “ek verbied jou om hierdie tyd van die nag hier aangesit te kom – tensy ek weet dat jy laat sal wees. In die toekoms kan jy asseblief vir mevrou Hugo in kennis stel wanneer jy besluit om laat uit te bly.”

      “Is dit al waaroor jy my wou spreek, meneer De Meyer?” vra sy styf en staan terselfdertyd van die stoel af op.

      “Ja, juffrou, dit is al waaroor ek jou wou spreek, en ek hoop dat jy in die toekoms meer bedagsaam teenoor die huismense sal optree. Mevrou Hugo het haar vanaand behoorlik siek oor jou veiligheid bekommer.”

      “Mag ek nou maar gaan?” vra Natasha met ’n onpeilbare uitdrukking in haar oë wat soos twee donker poele lyk.

      “Nee, wag eers, daar is nog iets wat ek met jou wou bespreek,” keer hy, nou ’n bietjie vriendeliker. “My suster en haar vriendin kom môre hierheen vir die dag. Hulle sal stellig môreaand hier slaap en Maandagoggend teruggaan. Nou hoor ek egter van mevrou Hugo dat die huishulp siek is. Ek het gewonder of jy haar nie môre in die kombuis sal bystaan nie.”

      “Dis alles in orde, meneer De Meyer, ek gee nie om om mevrou Hugo môre in die kombuis te help nie. Verskoon my, asseblief, ek sal dit sommer nou met haar gaan bespreek.”

      “Dankie, en … nag, juffrou!”

      Natasha wens hom ook ’n goeie nagrus toe en verlaat die vertrek dadelik. Sy vind die huishoudster in die sitkamertjie. ’n Gesellige vuur brand in die kaggel en dit is baie duidelik dat die ouer vrou verlig is om haar veilig en ongedeerd tuis te sien.

      “Ek het vir jou toebroodjies en vleisrolletjies gemaak – dit sal lekker smaak saam met die tee, juffrou. Jy het seker nog niks vanaand geëet nie,” sê sy.

      Natasha bedank haar vir haar bedagsaamheid. Dan vertel sy haar van haar en Dewalt se gesprek pas in sy studeerkamer.

      Mevrou Hugo sê dat sy Natasha se hulp baie sal waardeer.

      Nadat sy die vleisrolletjies en toebroodjies geëet het, wens sy die ouer vrou ’n rustige nag toe en gaan slaapkamer toe.

      Daardie aand lê Natasha lank oor haar gevoel vir haar werkgewer en tob. Voor haar geestesoog sien sy Dewalt se skraal, aantreklike gesig met die effens hoë wangbene, mooi gevormde neus, ernstige blou oë en karaktervolle mond. Sy besef dat hy nooit haar liefde sal kan beantwoord nie, want Esna sal stellig nog vir baie jare sy hart in die palm van haar hand hou.

      Sy sug. Sy besef dat sy hierdie ongevraagde liefde uit haar gestel sal moet kry omdat sý die een gaan wees wat sal seerkry. Haar gedagtes dwaal nou weer na die gaste wat môre verwag word en sy wonder wie die vriendin is wat Irene saambring. Sy wonder nie te lank nie. Dan raak sy aan die slaap.

      Natasha is die volgende oggend druk besig in die kombuis met boontjies kerf toe Irene se motor voor die deur stilhou. Hiervan is sy salig onbewus. As sy kon sien wie Irene se vriendin is, sou sy die boontjies net so laat lê het om eers vir Rita te gaan groet.

      Die twee meisies is amper verkluim toe hulle die groot sitkamer binnestap en voor die kaggel gaan sit, want hulle is sedert vyfuur al in die pad.

      “Jy sien daar besonder goed uit, my boetie,” kan Irene nie help om te sê nie. “Toe ek jou laas gesien het, het jy nog met ’n begrafnisgesig hier rondgeloop …”

      Hy kyk haar met ’n onheilige frons aan wat haar dadelik laat swyg. “ ’n Begrafnisgesig?”

      “Ja, man, so ’n uitdrukking op jou gesig wat sê die lewe is vrot sonder –”

      “Verskoon my,” val hy haar gesteurd in die rede, “maar ek verstaan glad nie wat jy met só ’n uitdrukking bedoel nie. Trouens, ek het nog nooit iemand met só ’n uitdrukking op sy gesig gesien nie.”

      “Ek ook nie, jy was die enigste,” laat Irene ongeërg hoor. “Maar soos ek reeds gesê het, ek is baie bly om te sien dat jy besig is om oor jou hartseer te kom. Dit lyk my Natasha is goeie medisyne vir jou …”

      “En wie, as ek mag vra, is die voortreflike Natasha, my sussie?” hoor die twee meisies hom kalm en bedaard vra.

      Rita kyk die man sprakeloos aan, dan hoor sy Irene met ’n onderdrukte lag sê: “Berge val op my, heuwels bedek my! Die man weet nie wie Natasha is nie!”

      Dewalt meet sy suster met ’n kwaai blik. “Hou op om so melodramaties te wees, Irene. Ek het jou ’n vraag gevra en ek verwag ’n ordentlike antwoord.”

      “Sy is jou nuwe assistente, Dewalt,” verduidelik Rita bedaard. “Haar naam is Natasha Zeltmann.”

      Dewalt kyk Rita met ’n sweem van ’n glimlaggie aan en sê verleë: “So, dan is dit waarom die naam vir my ietwat bekend geklink het. In elk geval, julle twee verwag tog seker nie dat ek elke liewe assistente se volle naam en geboortedatum moet onthou nie!”

      “Nee, ons het maar net gedink dat jy moontlik Natasha s’n sal –” begin Rita, maar Dewalt gee haar nie kans om meer te sê nie.

      “Goed, gee my een goeie rede waarom ek in juffrou Zeltmann se geval ’n uitsondering moet maak,” laat Dewalt ernstig hoor.

      “Sê my eers, waar is sy op die oomblik?” vra sy hom.

      “Sy help die huishoudster in die kombuis –”

      “Wat, in die kombuis!” val Rita hom geskok in die rede.

      “Ja, ek het haar gevra om mevrou Hugo in die kombuis te help, en ek sien geen rede waarom jy en Irene so geskok moet lyk nie.”

      “En as ek vir jou vertel dat Natasha ’n dametjie is wat in Pretoria se hoogste sosiale kringe beweeg? Sien jy nog geen rede waarom ons so geskok lyk nie, my boetie?” laat Irene nou weer van haar hoor.

      Dewalt kyk die twee meisies ’n oomblik stil aan, en vra dan agterdogtig: “Nou waarom het sy vir my kom werk as sy uit so ’n gesiene familie kom?”

      “Haar pa is twee weke gelede oorlede,” verduidelik Rita, “en haar stiefma het alles geërf. Dit is vir Natasha dus noodsaaklik om te werk en ’n inkomste te hê.”

      “O, so dis hoe die saak staan,” is al wat Dewalt hierop