Susanna M Lingua-keur 10. Susanna M. Lingua

De Meyer se humeur af of ek lank hier gaan bly of nie. Want sien, ek is nie bereid om vir ’n ander vrou se sondes te boet nie. Dus sal ek dit baie beslis nie duld dat meneer De Meyer sy wrok teenoor ’n ander vrou op my uithaal nie.”

      “Wat laat jou dink dat meneer De Meyer so iets sal doen, juffrou?” vra die huishoudster versigtig.

      “Ek het uit ’n baie betroubare bron verneem dat meneer De Meyer deesdae nie ’n maklike mens is om mee oor die weg te kom nie, mevrou Hugo,” lig Natasha haar saaklik in. “Sy liefdeslewe is ook geen geheim vir my nie. Trouens, ek is bewus daarvan dat Esna le Clus hom vir ’n ryker man laat staan het. En ek –”

      “Verskoon my, juffrou,” val sy die meisie ontsteld in die rede, “maar meneer De Meyer het ons ten strengste verbied om Esna le Clus se naam ooit in sy huis te noem.”

      “Wel, in daardie geval sal ons maar seker sy wens moet eerbiedig,” laat Natasha met ’n ligte skouerophaling hoor terwyl sy terselfdertyd orent kom. “As mevrou my sal verskoon, sal ek nou graag na my kamer toe wil gaan.’’

      Ook mevrou Hugo staan op en vergesel Natasha na haar slaapkamer op die tweede verdieping. Natasha gaan voor die venster staan om na die uitsig te kyk, maar dan voel sy skielik hoe ’n nare gevoel op haar maag vasskop. Voor haar kamervenster val die aarde weg in ’n duiselingwekkende afgrond.

      Sy draai vinnig van die venster af weg en voel skoon siek van vrees. Sy is egter vaagweg bewus van die huishoudster wat verduidelik waar sy die badkamer sal vind.

      “Ons eet gewoonlik sesuur. Ontbyt is agtuur,” hoor sy mevrou Hugo voorts verduidelik. “Die sitkamertjie hier is vir ons gebruik en daar brand altyd ’n vuur in die kaggel …”

      Natasha is bly toe die huishoudster eindelik die vertrek verlaat. Sy kyk na die venster, en besef dat sy onverwyld aan hierdie gevaarlike huis gewoond sal moet raak. Sy kan met die beste wil ter wêreld nie begryp waarom mense nou juis ’n huis op die rand van ’n afgrond moet bou nie.

      Natasha haal haar wolmus af en bêre dit saam met haar handsak en handskoene. Sy neem een van haar tasse en begin haar klere uitpak. Kort voor aandete is al haar tasse uitgepak en kan sy weer in die knus sitkamertjie voor die vuur gaan sit.

      Natasha is verbaas toe sy hoor dat sy en die huishoudster hul maaltye saam met Dewalt in die eetkamer moet eet. Omdat hulle ’n aparte, kleiner sitkamer gebruik, het sy die indruk gekry dat meneer Dewalt de Meyer te verhewe is om hom met sy werknemers te meng en dat hulle ook in ’n afsonderlike vertrek sal moet eet.

      Die res van die middag sien Natasha haar werkgewer nie met ’n oog nie. Sy wou mevrou Hugo vra wat van die man geword het, maar het wyslik besluit om dit liewer nie te doen nie. Netnou dink sy die nuwe meisie stel ook in die vent belang.

      Dis waar, sy skroom nie om aan haarself te erken dat Dewalt ’n baie aantreklike man is nie, maar sy weier om te glo dat hy haar beïndruk. Hy is na haar sin gans te bot en onvriendelik.

      Natasha het haar net heerlik begin koester in die hitte van die gloeiende vuur toe die etensklokkie lui. Ek hoop die baas van die huis is vanaand in ’n beter luim, dink sy terwyl sy na die eetkamer toe stap.

      “Juffrou Zeltmann,” sê hy duidelik ongeduldig toe sy die eetkamer binnestap, “ek sal dit waardeer as jy in die toekoms betyds is vir ete.”

      “Maar die klokkie het dan nou eers –”

      “Ons eet sesuur; so moet asseblief nie op die klokkie wag nie,” val hy haar in die rede. “Die huishulp is soms geneig om die klokkie laat te lui.”

      “Ek … ek is jammer,” is al wat sy in haar verwardheid kan uitkry, want sy merk dat haar werkgewer ongeduldig wag dat sy moet aansit.

      Hulle eet ’n rukkie in stilte. “Ons begin nege-uur in die oggend werk tot vyfuur in die middag,” sê Dewalt. “Jy kry ’n uur vry vir middagete; en onthou, asseblief, ek verwag stiptheid van jou. As ek sê ons begin nege-uur werk, dan bedoel ek nege-uur en nie vyf oor nege nie.”

      Natasha hou haar blik met groot moeite op haar bord gevestig. Sy is rooi van verontwaardiging oor die man se vermetelheid. Sy is nie ’n onverantwoordelike kind nie. Sy weet as sy haar mond oopmaak, sal sy hom padlangs die waarheid vertel – en dan sal dit ook die einde wees van haar verblyf hier in Die Arendsnes. Daarom swyg sy liewer en bewaar voorlopig die vrede – maar sy weet nie of sy altyd ’n wag voor haar mond sal kan plaas nie.

      Die res van die maaltyd verloop in stilte. Natasha is maar te bly toe Dewalt eindelik van die tafel af opstaan en na sy studeerkamer toe gaan.

      Sy wag totdat Dewalt buite hoorafstand is en vra dan versigtig: “Eet julle altyd in … in so ’n ongemaklike stilte, mevrou Hugo?”

      “Meneer De Meyer is nie die soort man wat baie praat nie,” antwoord sy ontwykend, sonder om na Natasha te kyk.

      Hm, ja, hy is natuurlik die soort man wat net praat wanneer hy iemand uitskel, verkleineer of bevele uitdeel, flits dit deur Natasha se gedagtes. “Dit voel of ek in ’n klooster beland het,” sê sy hardop.

      “Jy sal mettertyd daaraan gewoond raak,” verseker die huishoudster haar plegtig. “Ek het ook die eerste paar weke gevoel of ek in ’n grafkelder beland het, maar die mens beskik oor ’n wonderlike aanpassingsvermoë. In elk geval, ons kan nou maar in ons sitkamertjie voor die vuur gaan ontspan. Die huishulp sal hier kom opruim.”

      Terwyl Natasha later voor die kaggel sit, hoor sy hoe die wind om die hoeke van die huis jaag en deur die sleutelgat fluit. Die gedagte aan die koue, woeste nag buite laat haar merkbaar ril. Sy besef dat sy iets sal moet vind om haar saans besig te hou – boeke, breiwerk of iets.

      Natasha gaan daardie aand vroeg slaap. Iets sê vir haar dat Dewalt ’n veeleisende werkgewer is. Môre wil sy behoorlik uitgerus wees.

      Lank voordat die ontbytklokkie die volgende môre lui, is Natasha al in die eetkamer. Vanmôre wil sy vir Dewalt wys dat sy nie ’n onverantwoordelike kind is nie, maar dat sy stiptelik volgens die horlosie kan lewe as sy moet.

      Sy staan voor die eetkamer se venster en raak so verdiep in die berge, waarvan die klowe in diep voue lê, dat sy nie eens bewus is van Dewalt en mevrou Hugo se binnekoms nie.

      Sy ruk soos sy skrik toe hy skielik van die tafel se kant af praat: “Dit baat nie veel dat jy betyds in die eetkamer is, en dan ons tyd verkwis deur voor die venster te staan en droom nie, juffrou Zeltmann. Kom sit asseblief aan sodat ons met die ete kan begin.”

      Natasha is rooi van ergernis toe sy vir ontbyt aansit. Sy het nog nooit so lus soos nou gevoel om ’n man te verongeluk nie.

      Ellendige mansmens! skel sy hom in haar gedagtes uit. Nou is al haar goeie voornemens vir die dag na die maan. Wel, sy moet sê hy is die mees sarkastiese vent wat sy nog ooit teëgekom het. Maar hy moet haar nie te ver dryf nie, want dan sit hy gou-gou weer sonder ’n assistente …

      Die maaltyd verloop weer eens in stilte. Natasha is egter voor Dewalt klaar en sy kyk na die skilderye teen die mure.

      “Ek verwag jou nege-uur in my studeerkamer, juffrou Zeltmann,” hoor sy hom kortaf sê toe hy van die tafel af opstaan.

      Sy wil nog vir hom sê dat sy nie aan ’n swak geheue ly en dat haar geheue haar ook nog nooit in die steek gelaat het nie, maar hy het reeds deur die eetkamerdeur verdwyn.

      Ondanks Dewalt se sarkasme voor ontbyt verloop die dag vir Natasha sonder haakplekke. Dewalt het nou wel nie haar werk aangeprys nie, maar darem ook geen fout daarmee gevind nie. Sy voel dat sy haar dag se loon in alle eerlikheid verdien het.

      Dis Saterdag en reeds ’n week dat Natasha haar intrek in Die Arendsnes geneem het. Dewalt het al vroeg na Leliesvlei, die naaste dorp, op ’n sakebesoek vertrek. Nou weet Natasha weer nie wat om met haarself aan te vang nie. Sy besluit egter om ’n entjie te gaan ry en die wêreld hierlangs te verken.

      Sy wou net haar motorsleutels gaan haal toe mevrou Hugo haar kom sê dat daar vir haar ’n telefoonoproep van Pretoria af is.

      Sy bedank die ouer vrou en haas