Rabbedoe se temmer. Elza Rademeyer

grootgeword. My oorlede vader het met volstruise geboer.” En sommerso in dieselfde asem: “Ek is honger. Ek was maande laas in die eetkamer.”

      “Toe maar, u gaan nou lekker eet. Kyk hoe baie bakke is hier op die tafel.”

      Tot Vicky se verbasing is net die kinders in die eetkamer. Sy help ouma Jennifer om langs die tafel plaas te neem, en toe gaan sy eers kombuis toe om by tannie Miems te verneem of hulle vir Wouter en Pierre moet wag voordat hulle eet.

      “Nee, julle kan maar eet,” sê tannie Miems. “Wouter loop seker nog rond, en van Pierre se kom en gaan weet ’n mens nooit. Ek bêre maar sy kos in die louoond as hy nie opdaag nie.”

      “Pierre was so twee uur gelede hier.”

      “O?”

      “Ja, maar hy’t weer gery. Hy was gou daar by sy studeerkamer in. Miskien het hy net iets kom haal.”

      “Hy’t seker weer iets vergeet. Soms is hy net so kort van gedagte soos ouma Jennifer.”

      Vicky glimlag. “Ja, sy sê netnou vir my sy het maande laas geëet.”

      “Ek hoop jy kan haar reg hanteer. Juffrou Jones het nie die slag gehad om met haar te werk nie. Sy was te ongeduldig; sy kon nie verstaan dat ouma Jennifer se verstand nie meer normaal werk nie.”

      “Ás ek hier gaan wees om na haar om te sien.”

      “Hoe meen jy nou?” vra tannie Miems.

      “Wel, Pierre het nie ingenome gelyk met my teenwoordigheid toe ek hom vanmiddag in die gang raakgeloop het nie. Hy’t my baie duidelik laat verstaan dat Wouter nie by magte was om my aan te stel nie.”

      “Ek weet nou nie eintlik wat ek jou daarop moet antwoord nie. As jy middeljarig of lelik was, sou dit seker nie ’n probleem gewees het nie.”

      “Wat bedoel tannie daarmee?”

      “Nee, ek dink sommer aan Pierre se meisie. Reinette duld nie kompetisie nie. As sy moet sien hoe mooi en jonk jy is … Ag, maar sy’s oorsee en kom darem eers oor drie weke terug. Pierre sal jou nie sommer verjaag nie. Hy’t ’n sagte hart vir mense sonder ’n heenkome.”

      “O, hier is jy!” word hul geselsie deur Wouter vanuit die middeldeur onderbreek. “Ek het gewonder wat van jou geword het toe ek sien dis net Ouma en die kinders wat daar langs die tafel sit.”

      “Ek het by tannie Miems kom hoor waar jy en Pierre dan is.”

      “Ek weet nie waar Pierre is nie, maar hier is ek. Kom ons gaan eet.”

      Ouma Jennifer hou dadelik haar bord na Vicky uit toe hulle die eetkamer binnegaan. “Skep vir my van alles in. Ek is honger.”

      Sy is nog daarmee besig toe Pierre die eetkamer binnekom. Hy neem die stoel by die kop van die tafel in en staar vir ’n oomblik stip na ouma Jennifer voordat hy hom tot Vicky wend. “Wat maak mevrou Uys hier aan die tafel?”

      Vicky kyk verbaas na hom. “Sy’t kom eet. Hoekom vra u?”

      Sy kop draai na Wouter. “Het jy nie die huisreëls aan juffrou Webster uitgespel nie?”

      “Nog nie kans gehad nie, ou broer,” sê Wouter ongeërg. “Ek het ander dinge te doen gehad. Maar wat maak dit saak as Ouma vanaand saam met ons eet? Reinette is mos nie hier om weer naar te raak as Ouma per ongeluk haar kunstande oor die kosbakke uitnies nie.”

      Vicky voel hoe sy op haar stoel rys van onthutsing. Dog, tot haar verbasing is daar geen uitbarsting van Pierre se kant nie. Hy gluur net in Wouter se rigting voordat hy sy eetgerei optel.

      Die ete verloop in stilte. Net Wouter en ouma Jennifer lyk op hul gemak. Dit lyk of die kinders te bang is om te praat. So anders as wat sy grootgeword het, dink Vicky by haarself. Want etenstyd was altyd hul geselstyd. En ten minste het haar pa haar gegroet wanneer hy vir die hele dag uithuisig was. Nie soos Pierre wat geen notisie van sy kinders neem nie.

      “Calitzdorp, sny vir my die vleis,” sê ouma Jennifer skielik. “Ek kry dit nie geëet nie.”

      Nadat Vicky die vleis gesny het, kom sy agter Pierre kyk na haar.

      “Hoekom noem mevrou Uys u Calitzdorp?” wil hy weet.

      “Ek het haar vertel ek kom daarvandaan, nou verwar sy my naam met dié van die dorp.”

      “Woon u ouers daar?”

      “Nee, my ouers is oorlede. My ma so vyf jaar gelede, en my pa vier maande gelede.”

      “Het u enige ander familie daar?”

      “Nee, meneer Hoyt,” jok sy seepglad, gedagtig aan Wouter en tannie Miems se woorde oor sy sagte hart vir mense sonder ’n heenkome.

      “Waar woon u naaste familie?”

      “Ek het nie familie nie. Ek was my ouers se enigste kind. My pa was ook ’n enigste kind, en my ma het net een ongetroude suster gehad.”

      “Het u enige vorige werkondervinding?”

      “Ek het my ma se ongetroude suster opgepas. Sy was sewentig en kinds as gevolg van verkalkte are.”

      “Is sy oorlede?”

      Vicky knik haar kop en hoop dié leuen sal haar vergewe word. Tant Ellie sal gewis ’n oorval kry as sy moet verneem sy is dood. Boonop is sy die laaste mens wat opgepas hoef te word. Gelukkig vra Pierre nie verder uit nie.

      Maar hy is voor die ander klaar en toe hy opstaan, wend hy hom tot Wouter. “Ek wil jou en juffrou Webster om agtuur in my studeerkamer spreek.”

      “Goed, ons maak so,” sê Wouter met dieselfde ongeërgdheid van vroeër. En nadat Pierre uitgeloop het: “Kom ons om, so kom ons om.”

      “Jy moenie nog grappies maak nie. My senuwees is gedaan! Jou broer is glad nie te vinde daarvoor dat ek hier werk nie.”

      “Ag, as hy vol nonsens is, sal ek hom op sy plek sit. Gaan versorg jy gou vir Ouma. Onthou om haar pille te gee. Dis in die kas aan die bopunt van die gang van jul kamers. Die aanwysings is op die botteltjies. Ek sal na die kinders omsien. Toe, moenie so beangs lyk nie. Dit kan nie erger as kopaf nie.”

      “Ek sal verkies om my kop te behou.”

      Vicky kry nie tyd vir tob oor wat Pierre te sê gaan hê nie, want om ouma Jennifer in die bed te kry is nie so maklik nie. Dit gee ’n hele soektog af om die ouer vrou se nagklere op te spoor en haar sover te kry om in die bed te klim.

      Toe Vicky eindelik met haar klaar is, merk sy daar is darem nog twee minute oor. Maar toe val dit haar by van die pille. Sy pluk die deur oop en storm uit in die gang, vas teen Pierre, wat juis op daardie oomblik verbyloop.

      “Jammer,” mompel sy haastig ’n verskoning. En te bang om na sy gesig te kyk, trippel sy vinnig in die gang af om by die kas te kom waar die pille gebêre word. Eers toe sy daar kom, loer sy terug en sien dat hy besig is om sy klere reg te trek. Nog iets wat teen haar gaan tel, flits dit deur haar gedagtes.

      Tog draal sy opsetlik voor die kas totdat sy die deur van die studeerkamer hoor toegaan.