Rabbedoe se temmer. Elza Rademeyer

met baie kaste en ’n eie badkamer. Sy loop tot by die venster en sien dat die kamer uitkyk op die voorkant van die erf, oor die tuin en bome – ’n pragtige prentjie.

      “Dit lyk goed. Ek sal lekker hier bly, as ek mag.”

      “Jy mag. Ons kan netnou jou bagasie gaan haal. Kom ons gaan kyk eers waarmee die tweeling besig is.”

      Sy beloer hom ongemerk toe hulle verder stap. Wat ’n beeld van ’n man! Dis nogal snaaks, dié dat hy bruin oë het. Blondekopmense het mos gewoonlik blou of groen oë.

      Toe hy skielik na haar kyk, vra sy vinnig: “Hoe oud is jou ouma?” Hy moet liewer nie agterkom wat in haar gedagtes aangaan nie.

      “Sewentig.”

      Toe draai hy ’n deur oop en neem haar ’n kamer binne waar die tweeling met inkleurboeke op die mat lê. Hulle is duidelik verveeld, kyk skaars op. Maar toe Wouter vir hulle sê Vicky is die nuwe meisie in juffrou Jones se plek, daag daar belangstelling op die gesiggies.

      “Die dogtertjie se naam is Carla en die seuntjie is Bennie,” sê Wouter vir haar. “En hierdie mooi tannie se naam is Vicky.”

      “Is sy soos juffrou Jones?” vra die seuntjie. “Gaan sy ook so baie met ons raas?”

      “Dit gaan afhang van hoe soet of stout julle is,” sê Wouter.

      Die dogtertjie betrag Vicky nuuskierig. “Sal jy met ons speel?”

      “Ja, sy sal met julle speel,” gee Wouter antwoord. “Maar nie nou dadelik nie. Vicky moet eers haar tasse gaan uitpak.”

      “En die kinders se ma?” sê-vra Vicky toe hulle weer in die gang kom. “Is sy oorlede?”

      “Ja. Het ek jou nie gesê nie? Sy’s twee jaar gelede oorlede. Haar familie wou nie die kinders hê nie, toe het Pierre besluit hulle moet dan maar hier bly.”

      Genade ons, watse soort pa is Pierre dan, wonder Vicky by haarself. Dat hy die kinders vir sy oorlede vrou se familie wou gee! ’n Mens gee mos nie jou kinders weg soos hondjies nie! Dis geen wonder Wouter praat so half neerhalend van sy broer nie. Dis dan sulke mooi kinders. Al is hulle ook hóé stout, sou sy dit nooit oor haar hart kon kry om hulle weg te gee as hulle háár kinders was nie.

      Aan die bopunt van die trappe kom hulle ’n vrou teë. Sy betrag Vicky fronsend toe Wouter vir haar sê Vicky is die nuwe dame wat na ouma Jennifer gaan omsien.

      “Ek het dan gedink meneer Pierre het gesê hy soek ’n middeljarige –”

      “Dis nie Pierre wat die aanstelling gedoen het nie, Johanna. Dis ek,” knip Wouter haar kort. “Pierre is nie die enigste persoon wat seggenskap het in hierdie huis nie.”

      Johanna se blik rus so kil op Vicky dat sy bly is hulle verspeel nie tyd in die ouer vrou se teenwoordigheid nie. Sy verbeel haar sy kan die vrou se donker oë in haar rug voel boor toe hulle wegstap.

      “Johanna is die skoonmaker,” lig Wouter haar in. “As dit van my moes afhang, het ek haar lankal die trekpas gegee. Maar Pierre se meisie het gesorg dat sy die werk hier kry, so teen wil en dank moet ons haar verduur. Jy is seker dors. Kom ons gaan eers kombuis toe voordat ons jou tasse gaan haal, dan stel ek jou aan tannie Miems voor. Sy is ons kok en sy mág maar kos maak. Jy sal vanaand proe wanneer jy by die etenstafel kom.”

      Vicky voel dadelik aangetrokke tot die kort, mollige vroutjie met die goedige gesig. Sy word dan ook goedkeurend betrag en hartlik welkom geheet.

      “Dis tog goed Pierre het sy gedagte van ’n middeljarige vrou as oppasser vir ouma Jennifer en die kinders laat vaar,” sê sy vir Wouter. “Veral wat die kinders betref. Middeljarige mense weet nie hoe ’n kind se kop werk nie, en het ook nie lus vir hulle nie. Bennie en Carla is oulike kinders. Hierdie ding dat hulle heeldag in die huis moet bly, is nie goed vir hulle nie. Kinders moet buite ook speel.”

      “Dit was nie Pierre se idee om Vicky aan te stel nie, dit was myne,” sê Wouter.

      “O? En wat het Pierre te sê gehad?”

      Wouter lig sy skouers. “Hy’t my netnou gebel, toe het ek hom vertel Vicky is hier. Hy’s mos nie die enigste mens wat besluite kan neem nie. Dis tog my huis ook.”

      “Ja, maar …” Tannie Miems bly stil en kyk hom vir ’n wyle onseker aan. Toe wend sy haar tot Vicky en glimlag. “Wat van ’n koppie tee?”

      “Dit sal lekker wees,” antwoord Wouter namens Vicky. “Hierdie meisie het ver gery en is seker net so dors soos ek.”

      “Moet ek dit vir julle sitkamer toe bring?”

      “Nee wat, ons drink dit sommer hier in die kombuis by tannie. Vicky sal nie omgee nie.”

      “Goed, kry dan vir julle stoele en sit. Ek skakel dadelik die ketel aan.”

      En nadat Wouter haar ingelig het oor sy kennismaking met Vicky: “Nou toe nou, wat ’n toevalligheid. Ek het al begin bekommerd raak oor Pierre se advertensie nog niks opgelewer het nie. Maar dis ook nie vreemd nie, want dis nie enigeen wat bereid is om na ou mense wat nie meer reg wys is om te sien nie. Waar het jy ondervinding opgedoen oor dié soort werk, Vicky?”

      Tannie Miems se vraag neem die wind totaal uit Vicky se seile.

      “Wel, ek het vir ’n tydjie by ’n tante van my gebly wat nie so gesond was nie,” antwoord sy aarselend, onwillig om te erken sy het geen ondervinding van so iets nie. “Ek het haar opgepas en versorg.”

      “En wat het toe van die tante van jou geword?”

      “Sy’s dood.”

      Gelukkig vra tannie Miems nie verder uit nie. Iets waaroor Vicky bly is, want sy wil nie graag verdere leuens vertel nie.

      “Moet ek na die kinders ook omsien?” vra Vicky vir Wouter toe hulle ’n rukkie later die kombuis verlaat.

      “Ja, maar hulle is nie moeilik nie. Jy moet net sorg dat hulle nie baklei nie, betyds in die eet-kamer opdaag, en nie later as sewe-uur saans in die bed kom nie.”

      En toe uit die bloute: “Kan jy swem?”

      “Ja. Hoekom vra jy?”

      “Kom ons gaan haal gou jou tasse, dan gaan swem ons. Hier is ’n swembad aan die agterkant van die huis. Dit sal mos lekker wees om ’n bietjie af te koel, of hoe?”

      “Dit sal heerlik wees.”

      “Wat op aarde is in al hierdie tasse?” wil Wouter weet toe hulle dit begin uitlaai.

      “Klere.”

      “Sjoe, Reinette gaan jaloers raak as sy moet weet jy besit só baie klere.”

      “Reinette? Wie is dit?”

      “Pierre se meisie. Daar is niks waarop sy nie jaloers is nie. Verbeel haar mos niks en niemand is mooier of beter as sy nie. Maar gelukkig is sy in London en kom eers oor drie weke terug.” Hy bly stil en betrag haar ineens aandagtig. “Hoe oud is jy, Vicky?”

      “Twee en twintig. Hoekom vra jy?”

      “Hm, ek dink ons moet jou so ’n bietjie jonger maak en vir Pierre sê jy’s agtien. Jy lyk in elk geval nie ’n dag ouer as agtien nie.”

      “Hoekom moet ons vir hom jok?” vra Vicky verbaas.

      “Omdat jy so mooi is. Reinette gaan vrek jaloers wees op jou. Sy weet egter Pierre glo ’n man wat met ’n vrou trou wat vyf jaar jonger as hyself is, moet sy kop laat lees, en sy stem natuurlik volmondig saam met hom. So as daar ’n groot genoeg gaping tussen jou en Pierre se ouderdomme is, sal sy veiliger voel.”

      “Hoe oud is jou broer dan?”

      “Nege-en-twintig.”

      “Maar die verskil in ons ouderdomme is mos in elk geval sewe jaar. Dis meer as vyf jaar.”

      “Hoe groter die gaping, hoe beter.”

      “Ek