Heildronk op 'n gypsyromp. Nadia de Kock

aandag: 2008, die langste jaar. Seker al weer die ewige Wêreldwye Ekonomiese Krisis waarna hulle verwys. Met een oog op die pad begin ek in die paneelkissie krap op soek na my Parlotones-CD. Ek wonder hoe gaan dit met Pa; hy is in die thick of things daar in New York. Dit klink darem asof hy hierdie soort ding kan hanteer. Ná twintig jaar as ’n beleggingsbankier is hy waarskynlik al gewoond aan ekonomiese markte wat op en af bons.

      Net voor die brandweerstasie kry ek die CD raakgevat. Ek moet onthou … ag flippit, daar flits die spoedkamera al weer. Hoeveel keer gaan dit my nog vang?

      Melville se Sewende Straat lyk meer na Adderleystraat wanneer die suidoostewind besluit om sy stem dik te maak as Adderleystraat self. By De La Crème is die kelners besig om wapperende wit tafeldoeke van die tafels op die sypaadjie op te tel en twee meisies, rompe fladderend om hul bobene, hardloop oor die straat en glip by Ratz in.

      Ek ry stadig, soek eers aan hierdie kant van die straat na parkering, dan aan die oorkant. Kort-kort kyk ek in my truspieëltjie of daar nie dalk ’n parkeerplek agter my oopgegaan het nie. Dit lyk of die hele Jo’burg in Melville kuier en daar is nie plek vir ’n muis (of sy kar) in Sewende Straat nie. En dit nogal op ’n Donderdag. Dan sien ek hoe Veronica, die karwag, hoër op in die straat staan en beduie. Die wind skep haar lang hare en sy gryp dit met een hand vas terwyl sy met die ander een vir my wys dat daar plek oorkant die Tattoo Parlour oopgegaan het.

      Ek het skaars uitgeklim en Veronica gegroet wanneer ’n smous wat draaddiertjies en -bome verkoop sy opwagting by my kar maak.

      “Look, madam. Look at my design.”

      Aan elke tak van die silwer draadboom hang ’n klompie turkooiskleurige stene. Dit lyk soos ’n Afrika-kersboom.

      “Very nice.”

      Ek is glad nie van plan om vandag enigiets by hulle te koop nie. My een laai kan nie meer toe nie van al die draadgoetertjies wat ek al só versamel het. Ek hou nie eens van die goed nie, maar die mense is kunstenaars. Hulle moet ondersteun word.

      “It’s new on the market,” sê die smous met trots.

      Ek vat aan een van die turkooisstene.

      “It’s a very good design, but I can’t buy one today.” Ek glimlag vir die smous. “Very good design.”

      “Thank you. Maybe next time?”

      “Yes, maybe.”

      Voor Nuno’s stop ’n tweede smous my. Hy het ’n klomp oorgroot rooi draadkewers in die hand.

      “No, thank you,” sê ek (redelik kortaf teen hierdie tyd) en stap by Nuno’s in.

      Ek druk my windverwaaide hare plat; ek kan sommer voel hoe regop dit staan. Dis great. Behalwe dat ek Botox nodig het, is my hare ook ’n gemors.

      Billy is reeds hier. Hy sit in die hoekie by die kroegtoonbank en staan op wanneer hy my sien. “Hi!” Hy soen my op die wang en trek vir ’n my stoel uit. “Ek sien die wind het jou ook beetgekry.”

      “Woeste winde wat waai,” sê ek en druk die krulle wat uit my poniestert losgekom het agter my ore in. Ek kan net dínk hoe hierdie boskasie van my nou vir Billy moet lyk. ’n Ontploffing in ’n matrasfabriek. Ek behoort dit te sny. Kort, in ’n pixiestyl. Behalwe dat dit dan éérs sal krul. Ek sal soos Saartjie lyk – net in rooi.

      Ziggy sien my en kom agter die kroegtoonbank uit.

      “Hi!”

      “Hi, Ziegs. Ek was by die bank; bring asseblief dringend ’n Margarita!”

      “Seker, señorita.”

      “Wanneer maak jy klaar?” vra Billy vir haar.

      Ziggy kyk op haar horlosie. “Nog so ’n uur.”

      Sy stap na die kroeg toe en begin my Margarita maak.

      “Gisteraand se launch was ’n sukses, nè,” sê Billy nadat ons gaan sit het.

      “Ja, ek dink dit het goed gegaan. Audrey sê ons het al driehonderd boeke verkoop.”

      “Dis uitstekend!”

      “Jip. Dis die meeste wat ons nóg by ’n boekbekendstelling verkoop het.” Ek sug.

      “Jy klink nie baie gelukkig nie. Wat gaan dan aan? ”

      “Diana is besig met ’n vierde manuskrip. Gerrit Vollenhoven het my daarvan gesê.”

      “Dis nie goed nie.”

      “Nee, glad nie. Ek sal haar seker een of ander tyd daarna moet vra.”

      “Jy sal moet. O ja” sê hy en maak sy seilsak oop, “hier is die Meiringspoortfoto’s.”

      Hy haal ’n pak foto’s uit en gee dit vir my. Billy het vir my foto’s geneem wat saam met my artikel vir Ver paaie gebruik kan word. Ek moet die artikel nou dringend klaarmaak. En Elaine se proewe wag vir my.

      “Ek sal Diana se foto’s vanmiddag aflaai en dit oor die naweek by jou kom afgee.”

      “Dankie, Billy.”

      Ek vat die foto’s by hom aan en begin daarna kyk. Dit is besonders, soos al sy foto’s. “Dis pragtig.” Dit gaan stunning lyk saam met die artikel.

      “Ek dink darem Ver paaie sal dit kan gebruik. Ek het vir jou ’n CD gemaak wat jy vir hulle kan stuur. Jy kan daardie maar hou.”

      “Thanks. Dis nice van jou.”

      “Wanneer moet jou artikel klaar wees?”

      “Einde volgende week.”

      Ziggy sit my Margarita voor my neer en trek vir haar ’n stoel uit.

      Ek lig my glas na hulle. “Cheers.” Ek vat ’n groot sluk van die koue genot en sit my glas neer.

      “Ek het ’n nuwe huismaat. Helga.”

      “Wat?” vra hulle gelyktydig.

      “Sy is ’n projekbestuurder en kom nou net van die UK af.”

      “Ek het nie eens geweet jy soek nie? Wanneer het dit gebeur?” vra Ziggy.

      “Drie weke gelede.” Ek kyk vir Billy. “Net voor ons Meiringspoort toe is.”

      “En, hoe lyk sy?” vra Billy.

      Ek dink aan Helga se swart power suit. “Scary.”

      “Helga die Verskriklike,” sê Ziggy en lag.

      “Staal jouself,” sê ek vir haar en kyk na Billy, “jy’t geen idee hoe formidabel sy lyk nie. En sy dink fiksie is ’n mors van tyd.”

      “Uh-oh. Ek voorspel intense debatte by die kombuistafel. Hoekom het jy op haar besluit as sy so erg is?”

      “Sy was die enigste girl wat op my ad in die Melville Times reageer het.” Ek vat nog ’n sluk van die koue Margarita. Hemels. “Jy wil mos nie permanent intrek nie, Ziggy.”

      “Nee, ek wil nie. Ek het al te veel gesien hoe vriende house-mates word en dan vyande.”

      Ziggy trek haar skouers op en staan op wanneer kliënte by die deur inkom.

      “In elk geval, Billy,” sê ek en kyk na die borreltjies in sy bier, “ek was vanoggend by die bank vir ’n termynlening. Daar is ’n paar goed wat moet gebeur voordat November aanbreek en ek het ’n tydelike kontantvloeiprobleem. Nie erg nie, maar darem.”

      “Is jy oukei?”

      “Ja.” Ek sit terug. “Maar die bank soek ’n besigheidsplan. Nodeloos om te sê, ek het nie tyd gehad om ’n behoorlike plan op te stel nie. Ek veronderstel ek kan dit tussen een en twee in die môre doen.” Ek glimlag.

      Sy wenkbroue lig effens.

      “Mieke, mens stel nie ’n besigheidsplan binne ’n uur op nie!”

      Sy oë lyk amper swart in die skemerte