Heildronk op 'n gypsyromp. Nadia de Kock

      “Dink jy ek moet ’n besigheidskonsultant of ’n ding gaan sien?”

      “Jy kan, maar dit gaan jou geld kos. Hoekom probeer jy nie self die plan opstel nie? Google net ‘Business plans’.”

      “Sal jy my help?”

      “Dis maklik, tik net www.google –”

      “Billy!” Ek lag. “Los dit maar. Ek soek ’n boekhouer ook. Weet jy waar ek een kan kry?”

      “Ja, gebruik myne; hy is ’n nice ou. Kom ek b-card sy nommer vir jou, voordat ek vergeet.”

      Billy haal sy selfoon uit sy sak, skuif dit oop en begin tik.

      Ek kyk na hom terwyl hy met sy selfoon doenig is. Sy blink, donker hare is lank, langer as wat ek dit al gesien het. Dit raak aan die onderkant van sy hemp se kraag.

      “Laat jy jou hare groei?”

      Billy kyk op. “ ’Skuus?”

      “Laat groei jy jou hare? Dit raak lank.”

      “Seker.” Billy frons eers, duidelik nie heeltemal by nie, maar begin dan glimlag. “Maar nie tot op my boude nie.”

      Ek proes en hy grinnik saam. Vir ’n oomblik sien ek hoe Billy as ’n sesjarige seuntjie moes gelyk het. Die vroue in sy familie het hom seker tot in die afgrond bederf.

      Terwyl hy die b-card stuur, vra hy: “Wat gaan jy oor Diana en haar vierde manuskrip doen?”

      “Onderhandel,” sê ek vaag en kyk na die twee meisies by die tafel langs ons. Hulle kyk na Billy, leun na mekaar en begin ’n fluistergesprek. Billy trek altyd aandag. Ek hoop nie dat hulle nou ’n rits drankies na ons tafel toe gaan stuur nie. Dit het verlede week in Rosebank gebeur en ek het gesien hoe ongemaklik dit Billy gemaak het.

      “Mieke? Aarde na Mieke … kom in.” Billy se oë vonkel.

      “Ja?”

      “Ek het vir jou ’n geskenk.” Hy haal ’n boek uit sy sak. “Ek het dit hier onder by Melville Booksellers raakgeloop.”

      Dís ’n verrassing. Behalwe vir die odd plak sjokolade, dra Billy nie geskenke aan nie. Ek dink hierdie is sy manier om jammer te sê oor wat in Nieu-Bethesda, op pad terug van Meiringspoort af, gebeur het. Hy hoef tog nie jammer te sê nie; dit was niemand se skuld nie. Maar hoe raak ek die kwessie aan? Dalk is die boek net ’n geskenk, niks meer nie en niks minder nie, en stel ek ons albei net in die verleentheid as ek nou iets sê.

      Ek druk my hare weer agter my ore in en vat die boek by hom aan. Ireland, a haunting beauty. Op die voorblad is ’n foto, hoofsaaklik in skakerings van blou en groen, van twee kliphuise, ’n hond en ’n ou man en groen heuwels. Alles onder ’n drukkende grou lug.

      “Dis wonderlik!” sê ek en leun vooroor om hom te piksoen. “Jissie, dankie Billy.”

      Ek draai die boek om en kyk na die klein sproetgesigdogterjie op die agterblad voordat ek dit oopslaan. “Dis … dis vrekmooi. Dit práát met my.”

      “Ek het gedink dit sou.”

      “Kyk, dis al in 1972 uitgegee. Lyk dit nog dieselfde? In Ierland, bedoel ek. So mooi? So … wat is die woord waarna ek soek?”

      “Haunting?” vra Billy.

      “Ja, haunting.”

      Ek blaai ’n paar bladsye tot by ’n swart-en-wit foto van ’n ou man in ’n verslete seemanskeppie. Sy baadjie se kraag is opgeslaan en hy kyk nie na die kamera nie. “The islander can read an outsider’s thoughts with terse accuracy. You know you have it made when they invite you into their kitchen,” lees ek hardop vir Billy.

      “Dit klink soos van die mense wat ek in my paar dae op Inishmor raakgeloop het.” Billy glimlag en skud sy kop. “Ja, daar is nog dele, veral in Donegal, wat presies so lyk.” Hy beduie na die foto op die voorblad. “Ek sal vir jou ’n paar van die foto’s wat ek verlede jaar geneem het, aanstuur. Of het ek al?”

      “Nee. Al wat ek gesien het, was die paar wat in Weg was … en dit was meer van Dublin, dink ek.”

      Billy skud sy kop en kyk by die venster uit Vismark se kant toe. Dit lyk vir my asof hy eerder iets in Ierland onthou.

      “Jy moet probeer gaan; jy sal daarvan hou.”

      Skielik is dit half ongemaklik tussen ons. Ek maak die boek toe en streel eers weer oor die huise en die heuwels op die voorblad voordat ek dit in my sak druk.

      Sesuur is ek nog steeds in Nuno’s, besig met my honderdste Margarita (oukei, vyfde of so iets). Billy is weg; hy en Riëtte, sy jongste meisie, gaan movies toe en Ziggy se skof het vier ure gelede reeds klaargemaak. Sy sit langs my, besig om al haar tips op Margarita’s te blaas.

      “Ek dink Markus is baie sexy,” sê ek. Dit raak al moeiliker om te konsentreer.

      “Wie’s Markus?”

      “Van gisteraand, man. Audrey se seun se vriend, onthou jy?”

      “O ja. Hy is nice, as dit die tipe look is waarvan jy hou. Ek dink Billy is baie nicer.”

      “Jy het so gesê. Ek weet egter nie hoekom jy dit sê nie. Billy is ons vriend.”

      Ek het Billy hier in Nuno’s ontmoet, net voordat ek Vianne begin het. Ons het onmiddellik gekliek. Daai aand het ons sit en gesels totdat Ziggy móés sluit. Billy het ’n manier om my op my gemak te laat voel of iets … ek weet nie eintlik wát nie. Hy is interessant en belese en … Billy. En sedert daardie laatnagkuier is ek, hy en Ziggy beste vriende.

      “Ek kon nog nooit verstaan het hoekom julle nie vir mekaar geval het nie,” sê Ziggy. “Julle is soos brood en botter. Julle lýk selfs goed saam.”

      My selfoon begin lui en ek grawe dit uit my sak. Dis Elaine. “Hallo, Elaine, net ’n oomblik.”

      Ek beduie vir Ziggy dat ek die oproep buite gaan neem.

      “Gisteraand se launch was indrukwekkend,” sis Elaine. Dalk verbeel ek my, dalk het ons net ’n swak selfoonsein. Of dis die Margarita’s. “Ek moet erken, ek voel seergemaak.” Nee, dis nie ’n swak sein nie. Ook nie die Margarita’s nie.

      “Seergemaak?” Ek moet nou baie mooi konsentreer.

      “Ja, seergemaak. Dit voel vir my asof sekere van Vianne se skrywers bevoordeel word. As uitgewer behoort jy neutraal te bly, nie jou gunsteling so oop en bloot voor te trek nie.” Genoeg om my dadelik nugter te maak.

      “Dis nie baie regverdig nie, Elaine. Ek trek niemand voor nie.”

      “Mieke, ek het nog net boek-en-koek-bekendstellings op ’n Saterdagoggend gehad. Gisteraand se bekendstelling moes jou baie geld gekos het. Klink dit vir jou neutraal?”

      “Elaine,” sê ek, en draai my rug op ’n smous wat draadkrokodille onder my neus kom indruk, “dis nie veronderstel om algemene kennis te wees nie, maar hierdie bekendstelling was goedkoper as wat dit gelyk het. Audrey en haar vriendinne het baie van die goed self gemaak, wat baie geld gespaar het.”

      Hemel, dat ek nou so goedkoop voor my voorste skrywer moet klink. Party dae wonder ek.

      “En al daai rose?”

      “Ja, wel –”

      “En die bottels en bottels wyn?”

      “Een van Diana se vriende het ’n hele klomp bottels wyn geskenk. Gun haar dit; sy het dit beskou dit as ’n soort tweede twenty-first –”

      “Derde,” val Elaine my in die rede.

      “Haai, Elaine!”

      “Hoe dit ook al sy, ek voel steeds afgeskeep.”

      “Ek is jammer. Glo my, jy het geen rede om so te voel nie.”

      Hoe moet ek Elaine paai? Dit is tog die waarheid dat die bekendstelling nie duur was nie (behalwe