Margot en die meerman. Anita du Preez

dik spul hare onder haar wit pet in en trek dit laag oor haar oë. Toe wikkel sy haar gerieflik in op haar maag met haar boek en haar groot nuwe sonbril.

      Toe sy dink haar een kant het genoeg gebraai, rol sy sweterig om op haar rug en druk haar regop op haar elmboë. Sy verkyk haar aan die see. Dit strek tot waar sy nie meer kan sien nie. Ver na agter kan sy die driehoekige seil van ’n dau uitmaak. Twee klein vissersbootjies dryf regs daarvan. Links van haar is plat rotsriwwe duidelik sigbaar onder die ongelooflike helder groen water.

      Sy dink sommer aan sorgelose kindervakansies en kaalvoetavonture met nette agter vissies aan toe hulle nog ’n familie was. Doer in die plat see is nog ’n swart spikkel. Sy lig haar sonbril op en sit regop. Dit lyk na ’n stukkie seebamboes wat strand toe dryf, die soort wat met hoogwater uitspoel. As kinders het sy en Lourens by Houtbaai met souterige lippe en bolkieste daarop geblaas om hees trompetgeluide te maak.

      Sy kan nie regtig besluit wat dit is nie en trek haar oë op skrefies. Soos wat dit nader kom, maak sy iets uit wat lyk na ’n mens se kop. Hoe nader dit aan die vlak water kom, hoe meer van die persoon se lyf word sigbaar. Toe dit net ’n klompie meter van haar is, sien sy dis beslis ’n man. ’n Duikerman, soos wat Lourens destyds sy plastiekheld, ’n badspeelding met duiktoerusting, genoem het.

      Die water glim oor sy gladde nek en goue, gespierde skouers. Dit stroom oor die perfek gebeitelde riwwe van sy maagspiere, oor sy klein swart swembroekie wat laag op sy smal heupe blink soos ’n nat rob se vel. Margot staar nou openlik. Iets so manjifiek het sy lanklaas gesien.

      Toe sy onderlyf verder uit die water verskyn, is sy byna verbaas. Sy het eerder dié van ’n vis verwag. ’n Meerman. Maar dis twee sterk, atletiese bene waarmee hy met kragtige hale uit die water geloop kom. Tot reg voor haar. Hy skud die water uit sy donker hare wat swartnat om sy kop klou.

      “Hallo,” groet hy vriendelik. Die soutwater drup uit sy neus. Hy smyt sy snorkel, duikbril en paddavoete op die sand en plak hom langs haar neer.

      “Is juffrou Smit vandag nog so kwaai?” Hy kyk na haar met potblou oë onder wimpers wat in nat klossies aan mekaar klou.

      Margot maak haar mond toe en laat sak haar bril vinnig. Sy het hom nie herken nie. “Het … het jy nie ’n handdoek nie?” is al waaraan sy kan dink om te sê.

      Hy wys oor sy skouer iewers in die rigting van die hotel en nies skielik. Die volgende oomblik spring hy rats op en begin daarheen draf. Sy kan nie help om hom agterna te kyk nie. Die wit sand kleef aan die kontoere van sy goedgevormde, bruingebrande bene. Laag in die holte van sy rug is ’n fyn, krullerige embleem getatoeëer.

      Hy kyk in die hardloop om en roep ewe plesierig: “Bly net daar, ek’s nou terug, juffrou Lombard!”

      Margot bly sit roerloos op haar handdoek. Haar kop maal om hierdie besigheid uit te klaar. Het sy hom ooit reg gehoor? Het hy haar regte naam gesê? Het die man ooit regtig nou net hier voor haar oë soos Neptunus uit die water verrys, of het haar ryke, hormoongedrewe verbeelding hom opgetower? Dis nie asof enigeen van dié twee moontlikhede iets goeds inhou nie.

      Wat sou hier aan die gang wees? Vandat sy eergister hier aangekom het, het sy nog nie met ’n dooie siel gepraat behalwe enkele woorde met die hotelpersoneel nie. Hoe sou hy haar naam kon uitvind? Iets klink nie reg nie.

      Haar kopvel kriewel by die gedagte dat sy te doene het met ’n maniak soos die soort wat gewoonlik rolprentsterre agtervolg. Of iemand wat gehuur is om haar dop te hou. Of van die gras af te maak! Ag nee, dis nou vergesog. Nou is sy regtig laf. Dis hierdie eksotiese omgewing en die tropiese klimaat wat haar sinne so beduiwel.

      Sy is sommer ergerlik dat die eerste bietjie genot van haar vakansie wat sy vanoggend ervaar het, ook nou daarmee heen is. Sy prop liewer haar goedjies deurmekaar in haar drasak. Dit sal beter wees as sy so vinnig as wat sy kan terug na haar kamer vlug.

      Om veilig te wees is dit seker ook raadsaam om die deur agter haar te sluit, dink sy benoud toe sy uitasem in haar kamer staan. Sy draai die slot en wikkel die handvatsel om seker te maak. Wie of wat die man ook al is, sy vertrou hom of sy motiewe g’n stuk nie.

      Hoekom sou hy háár nou juis uitsonder om geselsies mee te kom maak? Sy is tog nie die enigste wat rok dra hier rond nie. Hoekom hy nou juis met haar wil lol, sal sy nie weet nie. Boonop mag hy dalk Afrikaans praat, maar hy lyk beslis nie soos ’n doodgewone Boerseun nie. Daarvoor is sy voorkoms te smeulend, te donker en Latyns. Dis nou behalwe vir die helderblou oë. Nee, iets klop beslis nie volgens haar boekie nie. Dalk lyk sy vir hom na die mees naïewe teiken vir een of ander kriminele plan, of vreeslik ooglopend beskikbaar of iets.

      Nee, kyk, vir drama is sy niks lus nie. ’n Plek soos dié is mos die ideale jagveld vir skurke wat paspoorte vervals of pakkies dwelms in jou bagasie wil inglip. Omtrent almal wat gehoor het van haar beplande vakansie hiernatoe het die een of ander grilverhaal in volkleur opgedis wat met iemand se neef of tante of buurman se kind gebeur het om haar te waarsku. Sy het gedink hulle is bloot afgunstig, maar noudat sy stokalleen hier is, lyk die grustories skielik nie meer heeltemal so vergesog nie.

      Haar nuuskierigheid kry egter gou die oorhand. Sy sal net versigtig gaan loer. Sy loop net so in haar swart baaikostuum uit op die balkon. Dalk kom hy terug om haar te soek. Hier kan sy mos die hele strand veilig dophou. Net toe haar oë gewoond is aan die skerp son, maak sy ’n figuur uit.

      Hy staan net daar waar sy gesit het. Dit lýk in elk geval soos hy, al het hy nou ander klere aan. Sy vermomming pas hom goed. Nee, dalk is sy nou sommer weer verspot. Hy dra ’n ligblou langpyp-swembroek met ’n wit T-hemp en ’n sonbril. Oor sy breë skouers is ’n helder gestreepte handdoek gedrapeer. Daar is iets in sy hande. Hy kyk om hom rond. Daar draai hy jou waarlik om en kyk soekend in die rigting van die hotel. Sy hand is beskermend teen die son bokant sy oë. Genade tog! Daar lig hy die hand en wuif plesierig in haar rigting.

      Margot retireer verskrik terug tot in die kamer en gaan sit lammerig op die puntjie van die bed. Sy is nie juis baie goed met hierdie speletjie nie. Sy voel skoon verleë. Sy kon mos gedink het hy sou haar gewaar as sy oop en bloot daar staan! Toe sy afkyk na haar kaal bene, is hulle rooi gebrand. Dalk is dit tog goed dat sy betyds uit die son gevlug het. Stort is miskien ’n goeie idee op hierdie stadium.

      Teen etenstyd is Margot goed kriewelrig. ’n Mens kan tog nie die hele vakansie benoud en op ’n knop in jou kamer sit en wag vir ’n klop aan jou deur nie. Buitendien is sy honger.

      Sy bind haar hare vas. Dan gooi sy ’n sagte syserp om sodat haar kaal skouers in haar geblomde sonrok nie verder brand of die eiland se streng dragkode oortree nie, en kies koers die dorpie in. Sy is lus om te verken. Iewers sal daar wel ’n plekkie wees waar sy ongesteurd iets kan kry om te eet. Haar hotelpakket sluit net ontbyt in.

      Onder ’n palmboom gewaar sy ’n informele stalletjie met houers vol speserye. Die geur van naeltjies, neut en kaneel hang in die lug. Pragtige raffia-items lê opgestapel. Oral hang lieflike groot batikversierde syserpe oopgesprei soos vlae in die son. Sy kies een uit en betaal daarvoor. Katie sal mal wees daaroor.

      Sy dwaal ’n rukkie rond op soek na nog iets om te koop. Daar is heelwat toeriste om haar. Tog pla iets haar. Sy voel heeltyd of haar rug kriewel. Sal dit iemand wees wat haar dophou, of is sy nou weer laf?

      Toe sy omswaai, sien sy hom. Hy beur doelbewus met lang treë oor die pad na haar toe. Margot se keel trek toe. Sy het mos heeltyd geweet daar is iets vreemds aan die man. Sy duik weg agter ’n wapperende lap so groot soos ’n tafeldoek en retireer vinnig by die naaste deuropening in.

      Toe sy om haar kyk, is sy in ’n stowwerige boekwinkeltjie. Agter die naaste rak neem sy stelling in en soek kamtig deur die rye verslete boeke terwyl sy tussendeur die ingang dophou. Toe die string klokkies aan die swaar gekerfde ou deur klingel, verstyf haar hele lyf. Hy staan ’n oomblik soekend rond. Sy oë skreef teen die skielike skemerte. Margot maak haarself klein, maar hy het haar gewaar. Sy tree oorgehaal uit agter die rak. Dis nou genoeg kat-en-muis gespeel.

      “Hoekom agtervolg jy my, meneer Smit?”

      “Waarom hardloop jy vir my weg, juffrou Smit?” wil hy net so kwaai weet. Sy blou oë blits soos saffiere.

      “Moenie