Margot en die meerman. Anita du Preez

      

      Margot en die meerman

      Anita du Preez

      Satyn

      1

      Margot lig die glasie koue vonkelwyn vir haar beeld in die spieël agter die kroegtoonbank. “Bottoms up,” sê sy taamlik iesegrimmig vir niemand in die besonder nie.

      Sy gooi haar kop agteroor, sluk die inhoud vieserig af en plak die glas op die toonbank neer. Die geluid eggo skerp deur die leë plek. Daar was niemand behalwe die kroegman toe sy netnou hier ingestap het nie. Skynbaar geniet die ganse bevolking van die eiland Zanzibar ’n laatmiddagslapie in die versengende hitte.

      “What are we celebrating?” vra die man agter die toonbank. Hy kyk vraend na haar met ’n spierwit glimlag en hervul haar glas met ’n geoefende beweging uit die oulike mini-botteltjie vir een.

      “Ek is nie eintlik seker nie,” sê sy.

      Nou hoekom praat sy tog nou Afrikaans met hom? Hy verstaan mos nie ’n snars van haar taal nie. Die mag van die gewoonte seker maar. Sy bly maar ’n beteuterde ou gewoontediertjie.

      Wel, sy het dit alles alleen gedoen, dus is dit seker net gepas dat sy dit op haar eie vier ook. Die moeilikheid is: sy is nie juis een wat drink nie. Of, om die waarheid te sê, ooit in kroeë kom nie. Selfs hierdie tweede glas vonkelwyn raak haar al klaar baas.

      Sy is eintlik mos maar ’n eenkant soort mens. Mense het haar al agter haar rug ’n bloukous genoem. By geleentheid ook ’n snob. By die werk het sy allerhande bibberende byname, sy weet. Onder andere Snow Queen, Vrieskas, Yskas, Koue Vis, noem maar op. Die blote feit dat sy hier sit, is al klaar kilometers buite haar sogenaamde comfort zone.

      Vanmiddag is ’n uitsondering. Sy was lus om haarself te beloon. Nee, as sy eerlik met haarself moet wees, eintlik te bejammer, en sy wou dit ordentlik doen. Soos alles wat sy doen. Sy moes tog iéts doen. Die hotelkamer het haar vasgedruk.

      Die dik brief is hier in haar handsak. Gelukkig kon die universiteit dit darem ná ellelange verduidelikings hier na haar hotel aanstuur. Anders moes sy by haar huis daarvoor sit en wag het, en daarvoor het sy nie kans gesien nie.

      Sy haal die koevert uit wat die klerk by ontvangs vanoggend vir haar gegee het en staar nog ’n slag na die inhoud. Daar staan dit in akademiese jargon: sy het haar meestersgraad in musikologie cum laude geslaag. Of dit iets is om te vier is nou besonder twyfelagtig. Snaaks dat sy toe sy daaraan gewerk het, haarself so aangespoor het met visioene van al die begeerlike goed wat sy gaan doen as dit eendag klaar is. Nou ís sy hier op haar lank beloofde idilliese vakansie en nou voel dit na net mooi niks.

      Selfs die verduiwelse ou skootrekenaar se bot oog het haar net meewarig aangestaar toe sy die ding netnou oopgevou het. Sy kon nie eens aan iemand dink vir wie sy ’n e-pos wou stuur nie. Haar studiejare was te lank, en die slagoffers van haar onwrikbare dissipline, of noem dit dan haar ambisie, lê gestrooi langs die pad. En noudat die oorlog verby is, staan sy stokalleen tussen die ongevalle op die slagveld. Nie ’n enkele siel het oorgebly om saam met haar die oorwinning te vier nie.

      Natuurlik het sy net haarself te blameer. Hoekom sou Wikus hiervan wou hoor as dit die ding is wat hul spartelende huwelik finaal gekelder het? Buitendien sal die liewe Veronica heel moontlik eerste op haar e-pos afkom, en Margot sien geen sin daarin om nou branders te maak in Wikus se nuwe lewe nie. Of nee, wag, Veronique is mos wat sy haarself deesdae noem. Dalk moes Margot ook skielik Marguerite of iets geword het, dan het sy miskien darem nog vir Wikus gehad.

      Die probleem is: sy weet nie meer of sy hom nog in haar lewe sou wou hê nie. Sy het hom nie nodig nie en Veronica wel – dis wat hy gesê het daardie laaste dag. Dalk was hy reg. Sy het geen man nodig om vir haar te sorg nie. Sy is nou eenmaal nie die onderdanige klimplantjie-tipe wat mans sterk en belangrik laat voel nie. Daarvoor is sy hopeloos te selfstandig en onafhanklik. “Verdomp heeltemal te hardkoppig en eiewys,” is hoe Wikus dit gestel het. Miskien is sy eenvoudig net nie troumateriaal nie.

      Sy draai die denkbeeldige ring aan haar ringvinger om en om. Sy moet erken sy mis dit tog. Die feit dat sy ’n ring gedra het, het haar soort van ’n lisensie gegee om meer op haar gemak te voel. Dit het vir die wêreld vertel sy soek nie man nie, dankie, sy het een. Sy voel kaal en uitgelewer daarsonder in die openbaar. Veral in ’n plek soos dié.

      Hier voel sy soos een van dáárdie vrouens. Die soort wat jy op weeksdae ná vyf in hierdie tipe plekke kry, met klein swart toppies wat skielik verskyn onder hul korporatiewe pakkies sodat hulle gillend tequilas vir mekaar kan koop. Of wat by braaivleise opdaag met stywe hare en jeans uit die 1980’s en ’n swaar hand op die lipliner.

      Die geskeide soort met een of twee vreeslik beskadigde kindertjies en ’n joppie in korttermynversekering wat nie heeltemal haar begroting of haar maandelikse afsprakie by Dream Nails dek nie. Soos Veronica. “Desperate worsies,” het sy en Maxi hulle genoem. Skielik verlang Margot erg na haar vriendin.

      Maar nou ja, selfs Maxi het lankal ergerlik gedreig om die foon in haar oor neer te gooi as sy nog één keer oor haar studies praat. Dis nie almal wat kan saamleef met ’n ander ou se obsessies nie. Hul jare lange vriendskap sukkel lankal net nog hinkepink voort. Geen wonder dit het nou heeltemal weggekwyn soos haar verdroogde potplante wat die laaste ruk ook maar nie meer gereeld water gekry het nie. Margot trek ingedagte patroontjies in die vog wat opdam op die toonbank om haar glas se steel.

      Lourens? Wie weet waar broer Lourens hom in die wêreld bevind? Sy het nie eens ’n adres vir hom nie. Dalk het hy die regte idee gehad: doen jou ding en mik noord. Sy sluk half ergerlik haar glas leeg. Skud haar kop toe die kroegman vraend na nog ’n botteltjie op die rak beduie.

      Net Petrus het getrou gebly deur die lang nagte. Arme ou ding. Selfs hy moes soms bo-op die rekenaar kom spring met ’n patetiese miaaugeluidjie en beskuldigend na haar sit en staar met sy groen katoë voordat sy van hom onthou het.

      Ma? Nee wat, dié het tog geen geheim daarvan gemaak dat sy “hierdie onnodige leerdery” as die oorsaak van Margot se mislukte huwelik sien nie. Dit was omtrent die enigste ding waaroor Pa en Ma saamgestem het. Margot vermoed dat hy tog heimlik trots sal wees op haar. Iets om oor te spog op die koöperasie se stoep, dis al. Pa lees buitendien nie e-posse nie, want hy vertrou nie rekenaars nie. Hy sal wel later van haar sogenaamde prestasie hoor.

      Al wou haar hande netnou opsluit aan die werk spring op die oop sleutelbord, het haar kop haar vertel alles is klaar. Selfs haar koffer was netjies uitgepak en alles in die kas uitgestal en weer ’n slag reg gerangskik. Toe sy haar skoene wéér begin rondskuif onder in die kas, het sy besef sy het dalk hulp nodig. Die feit dat daar nie een enkele dringende iets is vir haar om te doen nie, het haar soos ’n gek laat voel. Selfs toe sy die rekenaar besluiteloos toevou, was dit asof die sagte klikgeluid finaal ’n hoofstuk van haar lewe afgesluit het. Sy moes uit.

      Nou sit sy hier en dis nie veel beter nie. Eintlik pateties, besluit sy. Sy lek afgetrokke die laaste vrankerige vog wat oor die glas se rand gedrup het van haar vingers af. Dit proe nie juis na die soet smaak van sukses nie. Sy haal haar beursie uit en sit van die vreemde geld op die ruwe houtblad neer.

      Net toe sy van die hoë stoeltjie wil afgly om te loop, raak sy bewus van die teenwoordigheid van iemand aan haar linkerkant.

      “Wat op aarde maak ’n dame soos jy in ’n plek soos dié?” vra ’n diep manstem met ’n vae ondertoon van ’n vreemde aksent langs haar.

      Daar het jy dit nou, Margot Lombard. As jy jou tussen die semels wil ingooi, kan jy seker verwag dat een of ander vark met ’n geykte pickup line vir jou sal lus kry. Sy vat haar drasak raak en hys dit oor haar skouer.

      “Wag!” sê hy. “Ek kom in vrede, ek belowe.”

      Sy draai haar kop. Sy sal hom met een kyk reduseer tot die tipe luis wat sy vermoed hy is. Een van daardie Neanderthals wat dink hy kan vreemde vrouens in hotelkroeë optel en aan die hare wegsleep vir ’n vinnige ietsie.

      Sy lig ’n wenkbrou met moeite. “Jammer vir jou, meneer, maar dan is jy by die verkeerde adres. Vrede is presies waarvan ek vandag wil wegkom. Vir my moet jy liewer uitlos. Ek is op die oorlogspad.”

      Hy