Die engele staar. Marie Reyneke

toe. Kom ons gaan.”

      Hy stap voor haar uit. Sy volg hom met die nou paadjie langs tussen die bome deur. Op die rivierwal maak die bome oop. Voor hulle vaar bote van alle groottes en vorms op die stil water van die Zambezi.

      “Kyk net hoe kom die bote terug,” beduie hy openlik geïrriteerd. “Die toeriste neem alles oor. Hulle kyk hoeveel hulle kan eet en drink en jol, en mis die hele idee van ’n Afrika-ondervinding.”

      Die jetty is ’n enkele plankdek wat oor die water strek, met net een boot by die vasmeerplek.

      “Dis Ranger, die lodge se jet boat,” verduidelik Gunther. “Dis die enigste plesierboot in die omgewing wat tot teenaan die eilande kan vaar.”

      Hy sal dus heel gemaklik op enige eiland in die rivier kan kom, neem die speurder in haar oor. En die eilande en rivieroewer is juis die blyplek en broeiplek van verskeie eksotiese voëls.

      “Gaan die boot snags ook na die eilande?” vra sy so normaal moontlik.

      “Bote word nie ná sononder sonder ’n permit op die rivier toegelaat nie.”

      Verbeel sy haar of is hy weer afsydig? Hierdie man verwar haar. Op die oog af is hy – behalwe vir sy duidelike ongeduld en handomkeer-gemoedstoestande – iemand met ’n sensitiewe gees, die teenpool van ’n roekelose stroper. Hoe versoen ’n mens dit?

      Philip het gesê die Zambiese owerhede het moed opgegee om hom te probeer vastrek, want hy is net eenvoudig te glibberig vir hulle manne. Is sy sogenaamde aanvoeling vir die natuur deel van ’n slim spel?

      Hulle vermoed natuurlik ook dat van hulle eie manne met hom saamwerk, daarom dat hulle ’n buitestander wou kry. Sy kan nie help om wrang te glimlag nie. Dit was nogal skerp van hulle om dadelik die geleentheid te sien toe dit bekend word dat Gunther op die uitkyk is vir hulp by die lodge.

      Sy besluit om dit vir eers daar te laat. Om net vir hierdie een aand haar te verbeel sy is ’n doodgewone mens soos al die ander toeriste. Nie iemand met ’n verskuilde agenda nie. Sy gaan sit op die plankdek en skop haar skoen uit. Voel die water met haar voet.

      Hy kom sit langs haar sonder om iets te sê. Onder hulle maak die brandertjies wat deur die bote opgewek is gedempte klotsgeluide teen die wal. Die son is besig om onder te gaan en verf die water met ’n kleurpalet van brons en oker en rooi.

      “Dis ongelooflik mooi,” kan sy nie anders as om oor te borrel nie. “Hier behoort ’n mens gelukkig te kan wees.”

      “Elke paradys het maar sy slang.”

      Sy verbeel haar nie: daardie stem het die klank gedra van iemand wat hartseer ken.

      Hy staan skielik op. “Kom ons gaan terug. Amos het seker al ons ete gereed.”

      Dis met ’n onverklaarbare weemoed in haar binneste dat sy in stilte saam met hom terugstap. Dit moet seker oor Ron wees. ’n Droommooi sonsondergang is bedoel om romanties ervaar te word. Veral op ’n houtdek langs die Zambezi in Midde-Afrika.

      By die lodge wag Gogo hulle vir ete in. Met ’n duidelik ingebore sjarme verwelkom die lang skraal vrou hulle met ’n buiging en vergesel hulle na hul tafel.

      Nina verkyk haar aan die ouer vrou se kunstig gedrapeerde gewaad van kleurvolle lappe. Gogo sou ’n mannekyn kon wees, dink sy. Of ’n koningin met daardie oordadige hooftooisel wat sy soos ’n kroon op haar kop dra.

      “Gaan jou vrou nie saam met ons eet nie, Gunther?” kan sy die vraag wat nog heeltyd by haar spook nie langer inhou nie.

      Sy gesig verander van bleek na rooi en toe na pers. “Wat laat jou dink ek het ’n vrou?”

      “Ek… ek het net so aangeneem,” probeer sy nonchalant walgooi.

      “Mense wat aannames maak, begaan dikwels foute.”

      Hy hou die spyskaart na haar uit. “Wat sal jy eet? Ek kan die fisant met groente aanbeveel.”

      “Maar eers moet die madam ons gebraaide capentas vir voorgereg probeer,” praat Gogo langs haar, en Nina kan nie help om te wonder hoeveel van die gesprek sy dalk onderskep het nie. Gunther moet net nie dink hy kan haar voor die personeel verkleineer nie.

      Maar Gogo gaan ongesteurd voort: “Amos maak dit baie lekker gaar. In diepvet gebraai, met ’n degie om. Anders as ons mense, wat dit in ’n bredie saam met pap as stapelvoedsel eet.”

      “Dankie, Gogo,” knip Gunther haar vinnig maar beslis kort. “Kry maar vir ons albei daarvan. Ek is seker madam Nina sal dit wil proe.”

      Toe die vrou wegstap, laat hy sy stem sak. “Sy kan nogal knaend wees as jy toelaat dat sy oorneem.”

      “Nee wat, sy pla my nie. Ek hou van iemand met goeie maniere.”

      Hy antwoord haar nie dadelik nie. Kry net weer daardie onleesbare uitdrukking agter sy baard.

      “Sal ek vir ons wyn bestel?” vra hy dan. “Om jou koms te vier?”

      “Ek hoop dit bly iets om te vier…”

      Nina wil haar tong afbyt toe sy besef wat sy eintlik sê. Al het sy dit glad nie so bedoel nie.

      Gunther sê niks. Eers toe hy hul glase vol skink, gee hy ’n laggie. “As jy maar weet hoe verlig ek is dat hier iemand is om te help met die werk.”

      Geleidelik raak hul geselskap gemakliker, al gaan dit hoofsaaklik oor die werk.

      Nina komplimenteer hom met die smaaklike kos. “Ek sal nooit elke dag só kan eet nie,” keer sy toe die nagereg van piesanggevulde pannekoek met roomys aangebied word.

      “Geniet dit maar wanneer jy kan. Daar sal baie dae kom wanneer daar vir kos eenvoudig net nie tyd is nie.”

      Ná die ete is Gunther haastig. “Ek het nog baie om af te handel. Gaan slaap maar vroeg en laai jou batterye. Môre begin jy volstoom werk.”

      Maar die eerste nag in Nina se nuwe woonkwartiere verloop bra slapeloos. Behalwe dat sy eers ’n grillerige skurwe gekko uit die vertrek moes help, is dit nogal ’n stryd om die muskiete wat by die gate in haar muskietnet inkruip weer uit te kry.

      Eindelik haal sy haar naaldwerkstelletjie uit en sit die gate een vir een en toeryg. Malaria is nou die een ding waarvoor sy nie met die intrapslag al tender nie.

      Daar is nie sprake van slaap toe sy eindelik die bruin kombers op die nou ysterbedjie tot teen haar ken optrek nie. Die gebeure van die dag bly soos ’n rolprent voor haar afspeel. Danksy haar jare in die speurdiens, waar een van ’n mens se prioriteite was om te kan fokus, sif sy metodies deur die indrukke van die dag. Maar iets bly haar ontwyk.

      Net soos die ware karakter van Gunther Becker met haar wegkruipertjie speel. Die een oomblik die befoeterdheid self, dan skielik heel gaaf en aanvaarbaar. En hy bly wegkruip agter dubbelsinnige antwoorde.

      Wel, nie ’n dag later as môre nie vind sy ten minste oor sy vrou uit. Dalk kan Amos ’n bruikbare bondgenoot wees. Of as dit nie anders kan nie, selfs Douw Jonck of Jack Miller. Dié twee lyk albei of hulle maklik sal praat.

      Toe ’n lomerigheid haar eindelik oorval, verbeel sy haar sy hoor Falcon Eye van die parkeerplek af wegtrek. Sou dit die Duitser wees? Waarheen gaan hy hierdie tyd van die nag?

      Dis dinge wat ek gaan uitvind, en sommer gou ook, belowe sy haarself, voordat die slaap haar inhaal.