Die engele staar. Marie Reyneke

haar natuurlike bates: haar lang wimpers met die effense opwaartse kurwe, haar groot, amandelvormige groen oë en haar goed gedefinieerde liplyn. ’n Byna kleurlose lipstiffie is al wat sy nog nodig het. Die wit bloes en denimlangbroek wat goed genoeg was vir die reis, moet maar die ding verder doen.

      Sy laat gly haar vingers ingedagte oor die spieël se raam en kan nie help om die glimmende donker hout met die wit vlekke daarin te bewonder nie. Seker mukwa, die mees gesogte hout uit hierdie land. Sy streel oor die uitgekerfde patroon aan die bo- en onderkant van die spieël, en meteens voel sy beter.

      As Ron nou hier was, sou hy haar weer geterg het. “Die vreeslose polisievrou wat emosieloos ’n moordtoneel ondersoek, maar wat huilend by ’n dooie voëltjie kan sit. Vir wie ’n veldblommetjie meer beteken as ’n ruiker blomme uit die winkel.”

      Maar hy het nie altyd geterg nie. Al meer het hy begin beklemtoon: “Jy sal moet onthou dat in my posisie, en in die kringe waarin ek beweeg, moet die beeld wat mense uitdra perfek wees.”

      Sy besef nou duideliker as ooit dat haar onopgesmuktheid hom ook moes gepla het.

      Sy gooi haar kop uitdagend agteroor. Ja, Ron Visagie, ek het ’n bietjie laat uitgevind dat jy ’n vrou soek soos een van jou vintage-karre: blink gepoleer en vreeslik uniek. Vereistes waaraan ek natuurlik nog minder voldoen het ná die hofsaak! Hoe opwindend kon ’n uitgeskopte speurder, wat maar ’n nederige pos by ’n toeristeoord moes vat net om ’n werk te hê, nou as verloofde wees? In elk geval vir meneer Ron Visagie!

      En nou moet ek ’n arrogante blonde reus trotseer – erger nog, ek moet hom probeer vastrek. En my nuwe blyplek is skaars meer as ’n arbeidershuis. Maar as ek die dag terugkom in Suid-Afrika, sal meer mense as Ron Visagie kennis geneem het van Nina Joubert.

      Sy trek die deur agter haar toe en kry koers na waar Gunther beduie het die kantoor is.

      2

      Op pad na die kantoor verken haar blik oudergewoonte die omgewing. Die hele terrein is boom- en bosryk. Alles natuurlike plantegroei. Daar is nie veel moeite gedoen om tuin te maak nie. Maar die geheel is een van rustige ongereptheid.

      Laat ons dan maar die amptelike deel so gou moontlik agter die rug kry, dink Nina terwyl sy aanstap. Laat ek gaan hoor wat van my verwag word.

      Links van die kring chalets, omtrent in lyn met haar eie blyplek, staan ’n netjiese grasdakhuis. Nie buitengewoon groot nie, maar tog lyk dit knus, en dit smelt mooi saam met die res van die geboue.

      Sy wonder weer oor Gunther se vrou. Dis tog jammer dat sy haar daarvan sal moet weerhou om regtig vriende met die vrou te word. Sy het nog altyd van mense gehou, en dit kan seker maar alleen raak in so ’n vreemde omgewing. Maar sy sal nie familiêr kan word nie, anders kan die uiteinde baie ongemaklik wees.

      Die kantoor is nie ver van haar blyplek nie. Die deur staan oop, maar daar is niemand binne nie. Gunther het tog gesê sy moet hom hier kry, dink sy vies. Blykbaar is die man nie te gesteld op afsprake nie.

      Sy bekyk die kantoor. Dis goed ingerig met ’n rekenaar, faksmasjien, brandkluis en alles wat jy in ’n normale kantoor sou verwag. Behalwe dat die lessenaar oorloop van papiere en die vloer besaai is met lêers.

      Jis, tussen so ’n warboel kan g’n mens mos werk nie. Hier sal moet orde kom! Per slot van rekening is sy aangestel om hier te werk, en dis net eenvoudig in haar aard om dit ordentlik te doen.

      Sy wonder hoe hulle die kombuis hanteer as dit hier só lyk. Miskien is Gunther se vrou daar in beheer en weet sy wat sy doen.

      Nina brand om ’n bietjie te snuffel, maar sy weet hy kan enige oomblik opdaag. Sy oorweeg om te gaan kyk of hy in die hoofgebou is, maar onthou sy vermaning van vroeër: dat mens in Afrika moet leer om te wag.

      Toe sien sy hom. Of liewers, sy hoor hom eerste waar hy armswaaiend by die hoofgebou uitstorm. Langs hom is ’n bedremmelde klein mannetjie wat ’n yslike gasbottel sleepdra.

      “Hoeveel keer moet ek nog vir julle sê om gas te bestel voordat die bottel leeg is?” hoor sy hom op Engels uitvaar. “En elke keer gebeur dieselfde ding weer…” Sy arms woer-woer by die beteuterde mannetjie se kop verby. “Minder as ’n uur, dan kom eet die eerste gaste! En julle sit sonder gas!”

      Dit lyk of die ontstoke Duitser elke woord saam met sy haastige treë op die grond uitstamp. Nina hou haar lyf skraal in die kantoor totdat die gasbottel op die viertrek gelaai is en die voertuig in ’n stofstreep met die rooi grondpaadjie langs verdwyn.

      Toe stap sy vinnig nader. Sy kom gelyktydig met die ontvanger van Gunther se toorn by die hoofgebou aan.

      “Probleme?” vra sy so vriendelik moontlik.

      Die Zambiër glimlag verleë. “Die musungu is kwaai,” beduie hy kopskuddend. Hy staan opsy sodat sy eerste tussen twee ruwe pale deur onder die grasdak kan instap.

      Die L-vormige gebou sonder mure skep ’n aangename gevoel van ruimte, omdat ’n mens dwarsdeur kan kyk tot waar die swembad koel en blou tussen groen grasperke lê. Reg voor haar is ’n keurig gemeubileerde sitkamer met gemaklike leunstoele in beige en bruin. Dieper in is daar ’n knus klein eetkamer met verskeie gedekte tafeltjies.

      Die kort been van die L-vorm huisves die ontvangstoonbank – wat op die oomblik onbeman is – en ’n kroeg waarby twee mans op hoë houtstoele sit en bier drink.

      “Ek is Nina Joubert, die nuwe assistent,” stel sy haarself voor aan die Zambiër, wat lyk of hy nie seker is wat om met haar te doen nie. “Werk jy in die kombuis?”

      Hy glimlag van oor tot oor, sy wit tande skitterblink teen sy donker vel.

      “Madam Nina, ons het gehoor jy kom. Sjoe, jy’s nodig! Ek is Amos! Die kok.” Net vir ’n oomblik trek die verleë laggie van netnou weer oor sy gesig. “Die een wat nie agtergekom het dat die gas opraak nie.”

      Hy praat goeie Engels, met ’n effense aksent. Nina gryp sy hand dankbaar vas. Oplaas iemand wat haar tuis laat voel en wat ’n sin vir humor het!

      “Hallo, Amos! Miskien kan ons iets probeer uitwerk sodat dit nie weer gebeur nie.”

      “Kom ek gaan wys jou die kombuis,” sê die klein mannetjie met die wye glimlag. Hy hou die swaaideur tussen die kombuis en die eetkamer oop sodat sy kan instap.

      Een blik na die vertrek en Nina weet dat sy nie vir Amos op sy gestalte moet takseer nie. Dis duidelik dat hy kan raak vat. In elk geval as sy moet oordeel aan die skitterblink kombuis met elke ding op sy plek.

      “Hier het al baie kos uit hierdie kombuis geloop,” beduie Amos laggend. “Partykeer so tussen die troubles deur, maar op die ou end kry almal geëet. Ek hoop jy gaan die voorrade vir ons bestel. Herr Gunther kom nie altyd by alles uit nie.”

      “Nou wat maak julle as die mense moet eet en iets kom kort?”

      “Ag,” haal hy sy skouers met ’n beskeie gebaar op. “Daar het al raapblare in plaas van spinasie in die quiche gegaan – en almal het hulle vingers afgeëet. En as die brood op is, bak ons vetkoek of plaatkoekies. Daar is altyd ’n plan.”

      Ek en hierdie man sal goed klaarkom, dink Nina. Ek hou van iemand wat sê daar is altyd ’n plan.

      Sy besluit om solank die wêreld buite ’n bietjie te verken, sodat sy kan sien wanneer haar werkgewer terugkom en sy vir hom in die kantoor kan gaan wag. Sodat Herr Gunther nie weer ’n oorval kry omdat sy nie is waar hy haar bestel het nie!

      “Ek is bly ons het ontmoet, Amos. Ons sal mekaar weer sien,” groet sy voor sy uitstap.

      Miskien kan sy tog gou gaan kyk hoe die chalets verskil van haar karige woonkwartiere. Daar kom juis nou twee werkers met beddegoed by nommer 7 uit. Wat seker beteken dat dit op die oomblik leeg is.

      Sy is aangenaam verras met wat sy binne die chalet aantref. Die grasdak verskaf ’n koel koepel in die ruim vertrek met die leiklipvloer en los grasmatjies. Dieselfde aardse kleure van die sitkamer word in die kamers herhaal. Daar is maskers en Afrika-kuns teen die mure, geweefde