Sonpad na Zanzibar. Madeleine Malherbe

kry.”

      Maar Isabelle is nie so seker nie. Dit was ’n fout, erken sy teenoor haarself. Sy is nie regtig verlief op Dolf nie, en dit was baie verkeerd om hom aanleiding te gee. Hy is reeds kwesbaar, en moontlik oorgevoelig vir verwerping omdat hy in ’n rolstoel is.

      “Al wat met die affêre – let wel, ek sê affêre en nie affair nie – verkeerd is, is dat dit dom van jou is om uit een verhouding oor te gaan in nog ’n verhouding met ’n gestremde,” voeg Yvette by. “Maar dis darem waar: as die brein helder is, is daar nie soveel sprake van gestremdheid nie. Dan is dit net die liggaam wat sukkel. Maar jy as fisio weet miskien meer as enigiemand anders wat die implikasies dáárvan is.”

      “Die twee gevalle is glad nie eenders nie,” protesteer Isabelle.

      “Aan die ander kant,” gaan Maxie voort, “is jy darem ook, meer as enigiemand anders, daartoe in staat om so ’n persoon by te staan en selfs te versorg.”

      “Maar wil jy nou regtigwaar jou werk daar buite in jou persoonlike lewe ook nog doen?” vra Yvette. “Moet jy nie iewers wegkom van pasiënte en hulle probleme nie? Is dit nie genoeg dat jy agt of meer ure van elke dag rehabilitasiewerk doen nie?”

      “Stop, stop, stop! Dis nie asof ek met die man gaan trou nie.”

      Isabelle is lief vir haar kollegas wat haar en haar situasie so deur en deur ken en haar so wonderlik ondersteun. Maar nou is sy moeg vir al die kommentaar op haar aandjie uit saam met Dolf.

      “Kan ons asseblief vergeet van my dinge en net aangaan met die vergadering? Wie gaan volgende maand die rehab-hospitaal doen as Yvette met verlof is?”