Sonpad na Zanzibar. Madeleine Malherbe

maak,” vryf sy dit bitsig in.

      “Ja, dit wil ek glo.”

      Hy kyk ongemaklik na haar, na die kaartjie in sy hand, na Piet, na haar motor, na sy eie motor. Dit lyk of hy onseker is oor wat om verder te doen of te sê.

      “As jy seker is ek kan nou met niks help nie, gaan ek maar. Ek sal weer kontak maak.”

      Die man draai om en stap na sy motor. Die skade aan sy voertuig is nie naastenby so erg soos aan hare nie. ’n Bietjie buig aan die buffer en die vervanging van ’n koplig en die Duitse wa sal so goed soos nuut daar uitry, dink sy by haarself.

      Sy draai na Pietman en bars sommer van voor af in trane uit.

      “Dit ook nog! My mooi nuwe motor,” huil sy.

      “Ek weet, ek weet,” troos hy vinnig. “Daar is op die oomblik baie slegte dinge in jou lewe. Maar toemaar, ons sal jou help. Ek vat jou net gou eers werk toe en dan sal ek terugkom en die Yaris laat insleep. Bel my vanmiddag net na werk, sodra jy klaar is, dan kom haal ek jou. Dan kan ons ’n plan maak vir ander wiele tot jou kar weer reg is. Ek het nie my motor nou so nodig nie – jy weet ek staan dag en nag in die lab. Miskien kan ons my wiele deel vir ’n tydjie.”

      “Ek sal jou dit nie aandoen nie. Wat van Yvonne? Jy sal naweke na haar toe wil gaan. Dan maar liewer ’n motor huur. Miskien betaal die versekering dit? Ek het deesdae drie pasiënte by wie ek huisbesoeke moet doen. Maar kom, laat ons ry. Ek is nou klaar laat.”

      “Bel my om te sê hoe laat vanmiddag, dan kom kry ek jou. Ek sal van halfvyf af regstaan om dadelik te kom,” beklemtoon hy toe hy voor haar werkplek stilhou.

      “Ag, dankie, Pietman. Ek weet nie wat ek sonder jou sou gemaak het nie.” Sy blaas ’n soentjie in sy rigting en klim uit.

      Toe sy by die praktyk indraf, maak Louise vir haar grootoë, nie gewoond daaraan dat Isabelle ’n laatkommer is nie. Maxie, die hoofvennoot, kom soms laat as sy en haar man ’n laat nag gehad het. Yvette, wat andersins ’n koel en bedaarde mens is, kom altyd op die allerlaaste nippertjie ingeskarrel nadat sy die kleintjies kos gegee en by die bewaarskool afgelaai het. Maar Isabelle, beroepsvrou in murg en been, is elke oggend mooi betyds by die werk.

      Vandag sit haar eerste pasiënt reeds tien minute en wag. Gelukkig is sy nie vies en ongeduldig nie, maar verdiep in ’n sensasionele Huisgenoot-storie.

      “Ekskuus, mevrou Cronjé, dat ek laat is. Kom deur en trek solank jou skoene uit. Hoe gaan dit met die voet?” vra Isabelle.

      Sy beweeg die vrou se tone op en af om die mate van beweeglikheid vas te stel. “Dit lyk al beter. En kyk hoe mooi begin die letsel nou wegraak. Amper geen merk meer nie. Een van die dae speel jy weer ’n barshou tennis. Jy moet net nie jou oefeninge afskeep nie.”

      Later kom sy en Louise mekaar in die gang teë. “Motorprobleme?” vra Louise.

      “Nee, erger. ’n Sot het op sy selfoon gesit en praat en nie gekyk waar hy ry nie. My motor is skuins van voor ingestamp: die enjin, die een wiel, my deur. Dis groot skade.”

      “Ag, nee, dít ook nog!” skrik Louise. “Eers jou verloofde, toe jou ouers se gedoentes en nou jou splinternuwe motor. Het jy nie al genoeg ellendes gehad die afgelope tyd nie?”

      “Dis erg, nè? Maar gelukkig makeer ek niks.”

      Isabelle neem haar voor om nie weer te huil nie. Jy kan net sóveel huil en die mense by die werk ontstel, en dan nie meer nie. Die werk is beslis nie die plek vir ’n tranedal nie.

      Dis nie regverdig teenoor haar kollegas óf haar pasiënte om hulle op te saal met haar probleme nie. Hulle knieë en rûe en heupe se pyn is al erg genoeg, sonder dat hulle nog haar laste ook moet bykry. Fisieke pyn is net so erg, of erger, as smart in die hart, dink sy soms. As iets aan jou lyf pyn, kan jy nie ook nog ander probleme en slegte ondervindings hanteer nie.

      Sy werk meganies: heeldag, aanhoudend, met net die kortste onderbreking vir ’n vinnige tunaslaaitjie vir middagete. Sy masseer, sy stut, sy demonstreer oefeninge, takseer vordering, moedig aan.

      “Hier was ’n man,” kondig Louise teen middagteetyd aan, haar neus in die afsprakeboek. “ ’n Beeld van ’n man. ’n Skatryk ou, as ek die storie so bekyk: duur klere, pragtige beursie, die allerbeste donkerbril, alles net van die heel beste. Hy wou nie hê ek moet jou pla nie. Het ook nie ’n afspraak kom maak nie. Het net vir jou hierdie briefie gelos. Ek het vir hom gesê ek hoop nie dis moeilikheid nie, jy het genoeg moeilikheid gehad die afgelope tyd.”

      “Louise, Louise, jy praat te veel.”

      Isabelle voel verleë dat sy deur almal bespreek word, maar sy kan ook nie vir Louise kwaad wees nie. Sy is ’n babbelbek gemaak en so laat staan. Sy sal inmeng in ander se sake tot sy die dag te oud is om te praat. Daar is geen salf hoegenaamd aan haar pratery te smeer nie.

      Isabelle kan om die dood nie dink watter pasiënt dit kan wees nie. Die enigste skatryk, pragtige man wat sy ken, is die arme Dolf Dreyer. Dié is geskiet in ’n rooftog en sal miskien nooit weer heeltemal sonder hulp kan loop nie.

      As dit maar hý was wat hier by Louise kon kom staan en briewe aflewer! Dan sou sy nie omgegee het wát Louise met hom staan en ginnegaap nie. Sy sou maar te bly gewees het dat die man op die been is. Sy sou gegil en gejuig het van vreugde. Maar Dolf het nog ’n lang pad om te gaan. Sy een heup en knie begin regkom, maar sy linkerbeen wil nog nie saamwerk nie. En hy het pyn, ondenkbare pyn.

      Die gedagte aan wat Dolf deurmaak, laat haar gestampte motor in elk geval nou na ’n nietigheidjie lyk. Sy neem haar voor om nie eens oor haar motor met hom te praat as sy hom later in die week tuis gaan behandel nie. Positief bly en hom opbeur, neem sy haar voor. Die pyn maak die arme Dolf deesdae moedeloos.

      Sy vou ingedagte die briefie oop.

      Beste mej. Van der Walt

      Hiermee net weer eens my innige spyt oor die skok en ongerief wat die ongeluk jou aangedoen het. Ek sou wat wou gee om alles ongedaan te maak. Laat my asseblief toe om ’n klein bietjie te vergoed. Ek het ’n motortjie wat jy kan gebruik tot tyd en wyl jou motor reggemaak is.

      Ek sal vanmiddag vyfuur die motor vir jou bring, as jy my dalk daarna net eers sal gaan aflaai. Indien die reëling jou nie pas nie, bel maar, dan spreek ons ’n ander tyd af.

      Vriendelike groete en sterkte vir die dag.

      Ernst Joubert

      Isabelle lees die telefoonnommer onderaan en vryf ingedagte oor die mooi wit papier. Dan was dit die Joubert-man wat so ’n indruk op Louise gemaak het …

      Sy staan lank met die briefie in haar hand. Dit klink ewe ordentlik: hulpvaardig en vriendelik en gepas spyt oor sy dade. Dit sal haar ook nie help om die man vir altyd kwalik te neem en te verwyt nie. Sy moet maar vrede maak met wat gebeur het. En desnoods gebruik maak van die man se aanbod om vir haar ’n motor te leen. Hopelik sal hy nooit weer op sy selfoon praat as hy motor bestuur nie.

      Dan maar vir Pietman laat weet sy het reggekom met ’n geleentheid vanmiddag, besluit sy. En selfs beter: dat sy ’n motor aangebied is om solank te gebruik.

      Pietman klink huiwerig toe hy van Ernst Joubert se aanbod hoor, maar laat haar toe om na eie goeddunke te besluit.

      “Bel my enige tyd as die storie nie uitwerk nie. En jy laat nie dat die man jou huurgeld vra vir sy motor nie,” dring hy aan. “En vra of die motor verseker is.”

      Isabelle sê gou totsiens sodat Pietman verder kan werk. Hy is altyd haastig terug na sy proefbuise en sentrifuges toe.

      Toe sy ná vyfuur klaarmaak en haar laaste pasiënt groet met allerlei vermanings oor die oefeninge wat hy moet aanhou doen, hoor sy Louise al weer land en sand voor by die ontvangstoonbank gesels.

      “Ek vertel nou net vir meneer Joubert watter traumas jy onlangs gehad het,” borrel sy toe Isabelle verskyn. “En dat ek vir hom baie kwaad is oor hy vir jou nog meer ellende veroorsaak het.”

      Isabelle skud afkeurend haar kop vir Louise. Het sy dan geen takt