Dokter Dierbaar. Anita du Preez

en -pierings met ’n teepot wat amper daarby pas. Laastens vier ligroos gekerfde langsteelglase en ’n bottel sjerrie.

      “So ja,” sê sy hygend op haar hurke, “omtrent tyd dat dié goed gebruik word.”

      Sy wikkel versigtig die koerantpapier om die teepot se dekseltjie los. “Was my ma s’n. Nog nooit uitgepak nie. Ek is mos nie een vir sulke fieterjasies nie.”

      “Ek kan mos nie…” keer Vicky.

      “Of course kan jy,” sê Doll. “Ek hou niks van hierdie soort goed nie, maar dit suit soort van die nuwe look van jou flat. Of wil jy hê ek moet dit by die Salvation Army gaan afgee? Toe, loop bad vir jou,” beveel sy. “Jy lyk terrible.”

      Toe Vicky uit die bad kom, sit Doll gesellig op die bank en suig aan ’n sjerrie, haar voetjies op die kis. Sy wys na Vicky se glas wat staan en wag. Die teestel is netjies gerangskik op die kaggelrak.

      Vicky rol haar toe in haar pienk kombers en gaan vestig haar oorkant Doll om haar handewerk te bewonder.

      “Al wat ons kort, is ’n teevee,” sê Doll tevrede. “Nou sê my, vrou: wat het hierdie skropstorm van jou aangebring?”

      “Ek het tydelike werk gekry,” sê Vicky lomerig, “by die dokter wie se kar ek gestamp het.”

      “Was hy hier?” vra Doll.

      “Uhu,” antwoord Vicky met ’n lang gaap.

      “Well, bless my soul,” sê Doll. “Dis nogal dierbaar van hom, dink jy nie?”

      “Dierbaar!” sê Vicky en druk haarself regop. “Dis nie ’n woord wat ek in dieselfde sin as dokter Paul Venter se naam sou gebruik nie. Die man het ’n verskuilde motief, Doll. Hy gee net vir my werk sodat hy kan weet ek sal sy kar se regmaak betaal.”

      “Nogtans,” hou Doll koppig vol. “Wanneer begin jy?”

      “Sal môre gaan hoor,” is al wat sy verder uit Vicky kry.