Dokter Dierbaar. Anita du Preez

      “Hoe de hel het jy dít reggekry?” vra Doll.

      “Maklik,” sê Vicky en vat ’n sluk tee. “Nie gekyk waar ek ry nie.”

      “Jong, dis hoekom ek nog nooit allie jare gebodder het om ’n licence te kry nie,” sê Doll en suig trots deur haar vals tande asof haar gebrek aan hierdie spesifieke vaardigheid eintlik ’n prestasie is. “Vat liewer ’n taxi. Dan kom ek ok waar ek wil wees.”

      Die foon lui. Vicky duik omtrent om dit te beantwoord. Dis Renier en nie Fresh Faces nie. Hy wil weet of hulle mekaar later gaan sien.

      Dis ’n taai toffie. Soos baie ander goed wat sy van Renier af weghou, mag hy nie weet dat sy nie oorval word met modelkontrakte nie. Baie beslis ook nie dat sy van vanaand af haar lyf hostess sal moet hou by ’n plek soos The Club nie.

      Sy dink vinnig, maar lieg sleg.

      “Ek voel nie lekker nie,” sê sy by gebrek aan iets minder voorspelbaar.

      Doll kyk haar skeef aan. Gelukkig lui die deurklok. Doll is mal daaroor om Vicky se deur oop te maak vir haar gaste. Sy druk haar afgetjipte rooi toontjies voor jy kan sê mes in haar sloffies.

      Sy pluk die deur oop met ’n heupswaai sonder om eers behoorlik te kyk wie dit is. “Step into maai parlor, sêd de spaaider toe de flaai,” sê sy ewe kontant.

      Vicky probeer om die hoek sien wie Doll so verwelkom, maar die gelieg vir Renier kom nie maklik nie en sy is nou al besig om te borduur op die eeue oue ek-moet-my-hare-was-tema.

      “O koek! Sorrie!” hoor sy Doll sê.

      Toe weet Vicky die tribulasies waarna haar oorlede groottante Nonnie altyd verwys het, is vir dié dag nog lank nie verby nie.

      “Ek bel jou terug, Renier, hoor!” sê sy so lief as wat sy kan en draf deur toe.

      “Juffrou Serfontein?” sê die man op haar drumpel.

      Vicky kyk twee keer. Wat de joos soek hý hier? wonder sy, want voor haar staan dokter Venter. Hy lyk heel anders as vroeër in ’n kakiekortbroek met baie sakke en ’n wit T-hemp wat hom jare jonger en nog heelwat sexier laat vertoon.

      “Dokter Venter?” gaap sy in haar beste guppie-karaktervertolking tot op hede.

      “Juffrou Victoria Serfontein?” herhaal hy.

      “Ja?” sê sy.

      Sy gee ’n treetjie agtertoe. Hy gee ’n treetjie binnetoe.

      Toe die lig mooi op sy gesig val, sien Vicky iets is nie lekker nie. Die man lyk allesbehalwe soos een wat vriendelik na haar welstand kom verneem het. Daar is ’n yslike plooi tussen sy oë. Om die waarheid te sê, hy lyk hoogs die duiwel in.

      “As dit oor u rekening is –” begin sy, maar hy val haar bars in die rede.

      “Dis in verband met my mótor, juffrou Serfontein,” sê hy.

      “U motor… ooo…” sê sy en haar woorde raak heserig weg soos die Mazda se wispelturige toeter.

      Die Lamborghini. Hoe anders? Hoe tipies.

      Hoe dom kan ’n mens wees? Natuurlik behoort die ou dêm kar aan hom.

      “Ja, juffrou Serfontein, my kar,” sê hy met klem op elke lettergreep.

      “Maar ek het mos ’n briefie gelos,” sê sy verdedigend.

      “Baie dierbaar van u, juffrou, maar briefies maak nie motors heel nie, verstaan?” sê hy druppend sarkasties. “U het ook nagelaat om ’n telefoonnommer te los, dus was ek genoodsaak om al die pad tot hier te kom.”

      Sy stem sny gate deur alle moontlike redelike verskonings.

      “Big deal,” glip dit skielik by Vicky se mond uit.

      “As dít u houding is, juffrou, het ons seker nie verder iets vir mekaar te sê nie.”

      Sy oë flikker vir ’n sekonde oor haar en haar woonplekkie.

      “Ek hoef seker nie eens te vra of u enige versekering het nie,” sê hy smalend.

      Hy swaai netjies op sy hakke om en begin wegstap. “U sal spoedig van my prokureur hoor,” sê hy oor sy skouer.

      Al wat Vicky sien toe sy om die deur loer, is twee perfek gevormde, gespierde kuite en ’n eksklusiewe paar tekkies wat by die trappe af verdwyn. Sy is skielik pynlik bewus van haar knap, uitgerafelde denimkortbroekie, haar kaal voete en die heerlike vars, sensuele naskeermiddel wat sy vaagweg kan ruik waar hy so pas gestaan het.

      “Juslaaik,” sê Doll met wydgerekte oë toe Vicky die deur stadig agter haar toetrek.

      Hulle sak saam ewe verslae op die blou bank neer. Doll skud iewers ’n pakkie tien Royals uit. Sy werk een met geoefende lippe los, steek dit op en blaas die rook fronsend boontoe.

      “Tja,” sê sy.

      “Dit kan jy weer sê,” sê Vicky beswaard.

      Doll hou die pakkie woordeloos na haar uit. Sy skud haar kop. By geleentheid vat sy enetjie, maar nie nou nie, sy is naar genoeg.

      “Nou sê my,” begin Doll fronsend. “Hierie gorgeous stuk vleis wat nou hier by jou deur was en jou vark plastic surgeon en die ryk ou wie se kar jy amper getotal het, is een ennie selle mens?”

      “Lyk my so,” sê Vicky sugtend.

      “Juslaaik,” sê Doll weer en suig diep aan die sigaret.

      Dis lank stil tussen hulle.

      “Ek moet klaarmaak,” sê Vicky toe sy haar eindelik oplig en badkamer toe mik.

      Sy verskyn na ’n ruk toegerol in ’n handdoek. Sy trek die swart broek en top aan wat sy vroeër uitgekies het en druk haar smal voete in ’n paar plat kuitlengte leerstewels. Met ’n vaardige hand grimeer sy vinnig. Doll sit soos altyd oopmond en kyk, om “tips” te vang.

      Vicky bondel haar hare op haar kop vas. Sy buk effens om die effek te sien in die gespikkelde spieël in haar hangkas se deur. Haar dowwe weerkaatsing kyk meewarig met skuins gemmerkleurige oë na haar.

      “Nee,” sê sy hardop. “Af is beter.”

      Sy borsel die swart massa driftig los om haar kop en vat die handspieël om te sien watter styl haar neus minder beklemtoon.

      “Los,” sê Doll, wat weet sy gaan enige oomblik in elk geval gevra word.

      “Seker?” vra Vicky.

      “Los, vas, whatever. Jy lyk in elk geval stunning,” brom Doll.

      “Genuine?” vra Vicky.

      “Ja, queen Victoria. As ék so gelyk het, was ek lankal stinkryk,” is Doll se uitspraak.

      “En die broek?” wil Vicky weet.

      “Like a glove, liefie, like a glove.” Doll skud haar kop. “Jinne, met daai lyf? Jy vra nog.”

      Vicky wonder of sy nog oor die toppie ook kan vra, maar Doll is oud waar die hond haar gebyt het.

      “En daai kaalmaag-toppie is perfect op jou.” Doll kyk vieserig na haar eie middellyf. “Maar vat ’n warm ietsie vir bo-oor. Jy loop nie so in die strate nie.”

      “Ja, Ma,” sê Vicky met haar eerste regte glimlag van die dag en draai uiteindelik tevrede voor die kas weg.

      “Dan loop ek maar.” Doll hys haar steunend op uit die ingesakte bank.

      Vicky trek die voordeur agter hulle toe.

      Onder in die straat loop sy ’n slag om die Mazda. Daar is nêrens eens ’n nuwe merkie te bespeur nie.

      “Wys jou net,” brom sy en streel liefdevol oor die verslete bakwerk van haar ou ryding. “Die fancy ingevoerde goed is tien teen een pure visblik.”

      2