Man van lig en skadu. Schalkie van Wyk

nie. As jy werklik jou sleutels verloor het, sal ek jou met my motor huis toe neem.”

      “Ek het nie my sleutels verloor nie!” skree sy, besef dan dat sy skree en gaan sagter voort: “Luister mooi, Ian: Ek klim nie in jou motor nie. Gee my sleutels. Of so nie, loop ek nou huis toe.”

      “Koppige entjie mens! As jy nie so mooi was nie …”

      Hy sug ergerlik en betrag haar oorwonne. “Goed, jy kan loop en ek sal jou met my motor volg, net om te sorg dat jy veilig is. Of om jou op te laai as jy jou enkel swik.”

      “Kom saam, Petri. Ek sal jou huis toe neem,” sê Hougaard se bekende, donker stem vlak langs haar. ’n Groot hand skuif onder haar voorarm in en hou haar liggies vas.

      Haar hart ruk met ’n ongekende blydskap in haar bors, maar sy antwoord beheers: “Baie dankie.”

      Sy werp Ian ’n ysige blik toe en gaan kil voort: “Nag, Ian. Parkeer asseblief my motor in Jan-Hendrik se erf en bring my motorsleutels môre werk toe.”

      “Ek het nie jou verduiwelse sleutels nie!” grom Ian verwoed. Hy swaai om en loop met lang hale weg.

      “Is jy bang om na my te kyk, Petri?” vra Hougaard terwyl hulle die straat oorsteek om sy motor te bereik.

      “Ek weet hoe jy lyk,” antwoord sy. Besef dan dat sy aan ’n wilgeboom dink en kyk met ’n selfbewuste glimlaggie op na hom toe hy die passasiersdeur van sy motor oopsluit en die deur vir haar oophou.

      Donker hare en oë, sy sterk gelaatstrekke vlakke van lig en skadu in die sagte gloed van die straatlamp, neem sy vinnig waar voordat sy in die motor klim. Hy lyk nie oud nie – ouer as sy, maar beslis nie so oud soos Jan-Hendrik nie. Maar hy is ’n vreemdeling, nie een van Nicolette se bekende vriende nie. Was sy dom om in ’n wildvreemde man se motor te klim? wonder sy en ervaar ’n prikkie vrees in haar binneste.

      Hy skuif agter die stuurwiel in, skakel sy motor aan en bring dit in beweging. “My tant Irma vertel my gereeld my aristokratiese neus en my groot mond is die rede waarom mooi meisies wegkyk wanneer ek na hulle kyk. Is ek lelik, Petri?”

      “Ek kyk nog,” antwoord sy.

      Sy sien ’n glimlag aan sy mondhoeke pluk en weet dat sy bloos. “Ek sal liewer wegkyk en my verbeel jy is nog my boom. Dit voel net … e …”

      “Veiliger?” vra hy met skielike begrip.

      “Ja … Veiliger, en meer bekend. Ek bedoel, ek het van my boomvriend gehou, want ek het intuïtief geweet ek kan hom vertrou,” verduidelik sy en voel dan soos ’n yslike gek.

      Sy kyk vlugtig na sy profiel, maar hy konsentreer op die pad. “Jy moet regs draai by die tweede verkeerslig en dan –”

      “Ek weet. Ek het kort gelede vir Jan-Hendrik gesê my tant Irma het ’n klompie foto’s vir tant Frieda en tant Felona Aucamp gestuur, maar ek het ongelukkig hulle adres verloor. Hy was so gretig om my te help dat hy selfs ’n straatkaart opgediep het.”

      “Ken jou tant Irma my groottantes?” vra sy verras.

      ’n Glimlag pluk weer aan sy mondhoeke. “Nee, maar Jan-Hendrik glo hulle ken mekaar. Jan-Hendrik glo graag wat hy wil glo. Hy glo selfs ek weet nie dat tant Frieda en tant Felona se kleinniggie vanaand op sy partytjie was nie. Die arme Jan-Hendrik het my spesiaal na sy partytjie uitgenooi sodat ek sy kosbare Nicolette kon ontmoet – en toe verander ek in ’n boom.”

      “Arme jy. Gebeur dit elke keer as jy hoop om ’n beeldskone meisie te ontmoet?” vra Petri met oordrewe simpatie.

      Hy kyk na haar en sê onthuts: “Besef jou groottantes jy is ’n astrante snip?”

      “Ek dink so, maar hulle woordkeuse is net hofliker: hulle sê ek is ’n uitgesproke jong dame. Maar jy was nog besig om my te vertel: Hoekom het jy in ’n boom verander?”

      “Omdat ek net soos jy ’n wegkruipplek gesoek het. Ek het laat by die partytjie opgedaag en saam met Jan-Hendrik en sy vriende in sy studeerkamer gekuier, totdat hy my aan sy voortreflike dogter voorgestel het. Ek en Nicolette het ’n halfuur lank gedans en gesels en toe het sy besluit dat ek saam met haar en haar luidrugtige jong vriende in die swembad moet baljaar. Ek is na die verkleehokkie en daarna was dit maklik om ongemerk weg te glip en agter die wilgeboom skuiling te soek.”

      “Hou jy nie van partytjies nie?”

      “Ek verkies gesellige kuiertjies saam met goeie vriende, maar dalk hou ek meer van perde,” korswel hy.

      “Ek ook. Ek gesels net so lekker met ’n perd soos met ’n boom,” antwoord sy sonder om te dink.

      “Dankie. Jy is die ene komplimente,” sê hy droog.

      “Dit wás ’n kompliment, want ek is dol op my perde,” verseker sy hom.

      Sy wonder of hy sal aflei sy is ook dol op hom en verduidelik vinnig: “Ek praat met bome, maar … e … ek weet jy is nie ’n boom nie.”

      “Wat ’n verligting! Dit moet my aristokratiese neus en my groot mond wees wat jou laat besef het ek lyk effens anders as ’n boom,” skerts hy. “Hou jy ’n ryperd in julle motorhuis aan?”

      “Nee, by ’n perdryskool buitekant die stad. En op Diphoofolo, my pa se wildplaas,” antwoord sy en vervolg skuldig: “Ek is jammer ek het jou aand saam met Nicolette bederf, Hougaard.”

      “Jy het nie. Jan-Hendrik het my vertel sy ontroue vrou het meer as twintig jaar gelede saam met sy beste vriend en vennoot weggeloop en die hulpelose klein Nicolette in sy sorg gelaat. Hy het manalleen daarin geslaag om van Nicolette ’n bedorwe, egoïstiese meisie te maak, maar hy is te trots op sy vaderskap om dit te besef.”

      “Nicolette is … e … is net Nicolette,” sê Petri en byt spytig op haar onderlip. “Ek wens net Ian het nie saam met haar geknoei nie. Ek het van hom gehou voordat hy ontken het dat hy my motorsleutels het.”

      “In daardie geval … Ék het geknoei, nie Ian nie. Ek loop al ’n paar uur lank met jou motorsleutels in my broeksak rond. Hou jy nou minder van jou boomvriend, Petri?” vra hy en bring sy motor tot stilstand.

      2

      Sy behoort briesend kwaad en verontwaardig te wees oor Hougaard se bedrog, dink Petri, maar sy is nie. Of dalk behoort sy Hougaard van allerlei duister motiewe te verdink, histeries te begin gil en haastig uit sy motor te spring. Maar sy wil nie, besef sy.

      Sy staar swygend na sy profiel in die sagte, geel lig van die straatlamp. Sy hou van haar boomvriend, voel vreemd aangetrokke tot hierdie man met wie sy kon gesels asof hulle die enigste twee mense in die wêreld is.

      Hy draai sy kop stadig na haar en vra met hoorbare verwondering in sy stem: “Het my bedrog jou tot stilte geskok, Petri? Of is jy so bang vir my dat jy dit nie durf waag om jou mond oop te maak nie?”

      “Nee. Ek is nie kwaad of bang nie, net nuuskierig. Hoekom het jy my motorsleutels gesteel?” vra sy en wens sy kan sy gelaatstrekke duideliker sien.

      “Ek het nie. Nicolette het vroeër vanaand jou sleutels vir my gegee.”

      Teleurstelling skeur ’n winkelhaak in haar herinneringe aan haar gesiglose boomvriend.

      “Hoekom sou sy so iets gedoen het? Jy het gesê Jan-Hendrik het jou spesiaal uitgenooi na sy partytjie sodat hy Nicolette aan jou kon voorstel. As jy ’n lid van Nicolette se bewonderaarsklub is, sal sy jou beslis nie met my wil deel nie. Om watter rede knoei jy saam met Nicolette, Hougaard?” vra sy agterdogtig.

      “Ek knoei saam met niemand nie. Ek het nie geweet dis jou sleutels nie, want Nicolette het my net gevra om die sleutels vir Ian Olivier te gee. Ek het aanvaar dis sý sleutels.”

      “As jou storie waar is, hoekom het jy my sleutels nie vir Ian gegee nie?” vra sy wantrouig.

      “Moontlik het Nicolette nie besef jou sleutelhouer het ’n naamplaatjie met jou selfoonnommer nie. Ek het met jou bossie sleutels gespeel