Ena Murray Omnibus 21. Ena Murray

se soen het al só ’n uitwerking op haar gehad nie. Daarom was dit noodsaaklik om dit baie duidelik by hom tuis te bring: Dit mag nooit weer gebeur nie!

      Sy voel haar hart ruk as sy net daaraan dink. En sy voel heeltemal verward oor die reaksie wat dit in haar ontketen het. Gits, ’n soen is mos maar net ’n soen. Maar vanaand s’n was giftig. Dis natuurlik hoe ou Bonito die vroue aan boord gekry het. Hulle eers bedwelm gesoen en hulle toe soos domsiek skape aan boord gelei. Maar as hierdie seerower darem dink hy gaan haar só om die bos lei . . .

      Dis nie die eerste keer dat Andrea half sku vir die ontbyttafel voel nie. Maar sy weet daar sal gou genoeg navraag gedoen word indien sy nie haar opwagting maak nie.

      Die kille uitdrukking in ’n sekere señor se blik toe sy dit uiteindelik moedig ontmoet, vertel haar dat ook hý gisteraand se spektakel onthou. Sy voel ’n rooierigheid onder haar vel opklim en wend haar oë vinnig af. ’n Dooie boomstomp – nogal. Sy frons liggies. Natuurlik was hy weer aan die oordryf! Sy was glad nie dooierig nie! Sy was maar net onkant betrap, dis al. Volgende keer sal sy hom terugsoen dat hy hik! Maar daar sal nie ’n volgende keer wees nie . . .

      “Pla iets, Andrea?”

      Sy kyk vinnig op. “Nee. Glad nie. Wat laat jou so dink?”

      “Jy lyk nie so gelukkig vanoggend nie. ’n Slegte nagrus gehad?”

      “Ek het geslaap soos ’n klip.” Wat nou wel nie die hele waarheid is nie . . .

      Sy mondhoeke trek. “Die slaap van die onskuldige . . . en onkundige.”

      Haar kop ruk op. “Liewer so as dat ’n mens se gewete jou kwel.” Sy staan op. “Ek kort oefening. Ek gaan ’n bietjie draf. Kom jy saam, Juan?”

      Hulle verlaat die vertrek onder don Alonso se strak blik.

      Buite gekom, kyk Juan haar skuins aan. “Dink jy dis wys dat ons saam gaan draf?”

      “Hoekom?”

      “Ek dink don Alonso is jaloers,” antwoord hy reguit.

      Sy glimlag meewarig, maar speel saam. “Dit sal hom goed doen.”

      Hy kyk haar belangstellend aan. “Het julle rusie gehad? Ek moet sê, toe ek julle gisteraand gesien het, het julle baie verlief gelyk.”

      “O, maar ons is!” Só verlief dat hulle albei gesweer het die een sal die ander nooit weer soen nie! Wat ’n klug! “Vergeet van Alonso en vertel my van Miranda. Hoe goed ken jy haar?”

      “E . . . redelik.”

      “Wel, vertel my. Watter soort mens is sy regtig?”

      Hulle kom tot stilstand en gaan op ’n rots sit.

      “Jy voel onseker oor haar, nè? Is jy bang sy sal Alonso weer terugwen?” vra Juan reguit.

      Andrea omseil ’n direkte antwoord. “Dink jy sy sal wil? Is sy regtig verlief op Alonso?”

      “Nee, sy is nie.”

      “Hoe kan jy so seker weet?”

      Stilte. “Ek weet net.”

      Andrea kyk hom fronsend aan. Hier is ’n slang in die gras. “Is daar ’n ander man?” vra sy reguit.

      Hy skud sy kop. “Ek het so gedink. Nou is ek nie meer so seker nie . . .” Hy sug sag en kyk voor hom uit. “Andrea, ek voel ek moet jou waarsku. Jy moenie jou hart heeltemal op Alonso verloor nie.”

      “O? Hoekom nie?”

      Hy lyk selfbewus . . . en ongelukkig. “Nie dat ek twyfel aan sy liefde vir jou nie, maar dit verg veel meer as liefde om ’n huwelik te laat slaag.”

      Sy wil amper glimlag vir die groot wyshede uit die jong Juan se mond, maar hy lyk en klink so ongelukkig op hierdie oomblik dat sy nie kan lag nie. “Was dit jou eie ervaring?”

      “Ja.”

      “Met Miranda?”

      Hy kyk vinnig op, dan weer weg. “Miranda was nog altyd vir Alonso bedoel. Dit weet die hele wêreld. Ek wil jou nie seermaak nie en ek wil jou nie ontstel nie, maar dis wat op die ou einde gaan gebeur. Alonso en Miranda sal trou.”

      Andrea sit nou ook fronsend voor haar en uitkyk. Dis wat sy ook weet, en tog krap dit haar skielik om. “Maar as Miranda ’n ander man liefhet . . . Wil jy my sê sy sal dan nog aandring om met Alonso te trou? Dit maak nie sin nie.”

      Sy stem klink effens bitter. “By mense soos die De Vitorias en spesifiek by Miranda is daar dinge wat sterker weeg as die liefde. Soos aardse besittings. Sy kan nie met ’n gewone man trou nie, al is sy ook hoe lief vir hom, want sy ken nie swaarkry of gebrek nie. Dis net Alonso wat haar kan gee waaraan sy gewoond is. Toe sy pa destyds met Miranda se ma getroud is, was sy skaars drie jaar oud. Sy het in dié soort milieu grootgeword en sal nooit kan aanpas by ’n alledaagse lewenswyse en standaarde nie.”

      Andrea sê sag: “Jy is baie lief vir haar, nè?”

      Die kort stilte word deur ’n sug verbreek. “Ja, ek is.” Hy kyk op en sy sien die seer in sy oë. “Moet my nie te veel bejammer nie, pequena, want ons twee is in dieselfde bootjie. Donna Teresa gaan op die ou end haar sin kry. Ek weet dit. Die twee wat gaan seerkry, is ek en jy.”

      Haar blik dwaal weg van syne oor die see.

      Nee, Juan, dink sy, dis net jý wat gaan seerkry. Hoekom sal ek seerkry as don Alonso met die klein geldwolf trou?

      7

      __

      Sy kry die jong man innig jammer. Sy hou van Juan. Don Alonso wou wel voorgee dat hy ’n klein losbol is, veral wat vroumense betref, maar sy is oortuig daarvan dat sy gevoel vir Miranda opreg is. Die seerkry in sy oë is te eg om vals te wees.

      “Juan, het jy al met Miranda gepraat oor jou gevoel? Hoe weet jy sy beantwoord dit nie miskien nie?”

      Hy lag humorloos. “Ons storie loop al lank, Andrea. Dis nie van gister af dat ek dol is op daardie meisiekind nie. Ons ontmoet mekaar gereeld êrens in Europa en ons het al baie wonderlike tye saam beleef. Wanneer ons bymekaar is, is sy seker dat ons vir mekaar bedoel is. Maar sodra ons geskei is, pak die twyfel haar beet. Sy twyfel nie oor haar gevoel vir my nie, maar oor die wenslikheid van daardie gevoel. Ek is ’n arm man in vergelyking met Alonso. Ons finansiële posisie is nie eens vergelykbaar nie. Ek kan wel in duisende praat, maar Alonso praat net in miljoene.” Hy glimlag wrang. “’n Mens durf Miranda seker nie kwalik neem dat sy met haar verstand dink nie.”

      “Twak, Juan! Waar kan geld liefde koop? Liefde het nie ’n prys nie!”

      Hy kyk haar dankbaar aan, en sê met deernis terwyl hy sag oor haar hare en wang streel: “Jy kan dit sê, want jy is ’n doodgewone mens soos ek. Miranda kan jou nie napraat nie, want sy ken nie swaarkry nie, wat nog te sê baklei vir wat jy in die lewe wil hê. Dis ook nie haar skuld nie; die De Vitorias het haar so grootgemaak. Maar dis ’n feit wat ek onder oë moet sien: liefde alleen gaan Miranda nie gelukkig hou nie. Daar moet meer as genoeg geld by wees, anders gaan daardie liefde rampspoedig eindig.”

      Andrea frons en sê dan op haar reguit manier: “Ek dink nie ek hou veel van hierdie Miranda van jou en Alonso nie. Ek dink nie sy is jou liefde waardig nie, Juan. Is jy seker jy het haar opreg lief? Is dit nie dalk ’n geval van iets begeer wat jy goed weet jy nie kan kry nie?”

      “As dit maar so was! Ek het my bes probeer om los te kom. Daar was ’n tyd toe ek elke vroumens wat voorkom, uitgeneem en getrakteer het in die hoop dat ek van Miranda sal genees. Ek het daardeur nogal ’n reputasie opgebou, hoor ek.”

      “Hm. Nou verstaan ek hoekom ek so teen jou gewaarsku is.”

      “Gewaarsku?”

      “Ja. Don Alonso het my vertel jy het ’n oog vir ’n mooi dame en dat ek moet wegbly van jou af!”

      Hy skud sy kop en glimlag.

      “Wat