Czerwona kraina. Joe Abercrombie

o jakiej słyszała, i że chciałaby jakoś pomóc Płoszce. Zapewne by ją przytuliła, gdyby ta nie siedziała na koniu. Potem dała jej trochę ciasta i spytała, czy rozmawiała z Hedgesem.

      Hedges okazał się przebiegłym typkiem, który jechał na wymizerowanym mule, miał za mało sprzętu oraz nieprzyjemny zwyczaj patrzenia na Płoszkę od szyi w dół podczas rozmowy. Nigdy nie słyszał o Gredze Cantlissie, ale pokazał swoją niesprawną nogę, którą podobno zranił, dowodząc szarżą podczas Bitwy o Osrung. Płoszka wątpiła w prawdziwość tej opowieści. Jednakże matka zawsze jej powtarzała, że „warto szukać w ludziach tego, co najlepsze”, co stanowiło dobrą radę, nawet jeśli matka sama nigdy z niej nie korzystała. Dlatego Płoszka poczęstowała Hedgesa ciastem Luline Buckhorm, a on w końcu popatrzył jej w oczy i rzekł:

      – Jesteś w porządku.

      – Niech ciasto cię nie zwiedzie – odparła, ale kiedy odjeżdżała, Hedges nadal wpatrywał się w brudną dłoń, w której je trzymał, jakby znaczyło dla niego tak wiele, że nie mógł się zdobyć na zjedzenie go.

      Płoszka krążyła wśród ludzi, dopóki nie zachrypła od dzielenia się swoimi kłopotami i nie rozbolały jej uszy od wysłuchiwania cudzych marzeń. Uznała, że Drużyna w większości składa się z pogodnych i szczodrych ludzi. Niektórzy byli nieco surowi, dziwaczni albo głupi, ale wszyscy pragnęli znaleźć lepsze jutro. Nawet Płoszka to czuła, pomimo twardego pancerza, jakim okryły ją czas i przeciwności losu, umęczenia pracą i niesprzyjającą pogodą, a także troski o przyszłość Pestki i Ro oraz przeszłość Owcy. Świeży wiatr wiejący jej w twarz oraz świeże nadzieje rozbrzmiewające jej w uszach sprawiły, że krążyła między wozami z głupkowatym uśmiechem, kłaniając się ludziom, których nie znała, i klepiąc po plecach tych, których dopiero co spotkała. Co jakiś czas przypominała sobie, co tutaj robi, a wtedy uśmiech znikał z jej twarzy, ale po chwili powracał, jak gołębie przeganiane ze świeżo obsianego pola.

      Wkrótce przestała się tym przejmować. Gołębie mogą zrujnować uprawy, ale co złego jest w uśmiechu?

      Dlatego postanowiła z nim nie walczyć. Tak czuła się lepiej.

      – Mnóstwo współczucia – stwierdziła, kiedy już porozmawiała prawie ze wszystkimi, a słońce zmniejszyło się do złocistego paska przed nimi i Drużyna zaczęła rozpalać pochodnie, by pokonać kolejną milę przed rozbiciem obozu. – Mnóstwo współczucia, ale niewiele pomocy.

      – Myślę, że współczucie to też coś – odparł Owca. Czekała na dalszy ciąg, ale on tylko siedział przygarbiony, kiwając głową w rytm powolnych kroków wierzchowca.

      – Wydaje się, że większość z nich jest w porządku. – Paplała, żeby wypełnić pustkę, i irytowało ją, że musi to robić. – Nie wiem, jak sobie poradzą, jeśli pojawią się Duchy i dojdzie do najgorszego, ale nic do nich nie mam.

      – Myślę, że nigdy nie wiadomo, jak ludzie sobie poradzą w trudnej sytuacji.

      Zerknęła na niego.

      – Tu się z tobą zgodzę.

      Przez chwilę patrzył jej w oczy, po czym ze wstydem odwrócił wzrok. Otworzyła usta, ale zanim zdążyła powiedzieć coś więcej, głęboki głos Słodkiego odbił się echem w zapadającej ciemności, oznajmiając koniec dnia.