Czerwona kraina. Joe Abercrombie

długa i ciężka, zaostrzona po jednej stronie.

      – Ktoś za nami jedzie! – rzekł Leef, sięgając po łuk.

      – Odłóż to! Przy takim świetle prędzej sam się postrzelisz. Albo, co gorsza, mnie.

      Usłyszała dźwięk kopyt oraz skrzypienie wozu na szlaku za nimi i dostrzegła migotanie pochodni między pniami drzew. Czyżby ścigali ich ludzie z Averstock? Może karczmarz przywiązywał większą wagę do sprawiedliwości niż się wydawało? Chwyciła rogową rękojeść i dobyła krótkiego miecza, który zalśnił w ostatnich czerwonych promieniach wieczornego słońca. Nie miała pojęcia, czego jeszcze może się spodziewać. Nawet gdyby sam Juvens wybiegł z ciemności i życzył im dobrego wieczoru, tylko wzruszyłaby ramionami i spytała, dokąd zmierza.

      – Zaczekajcie! – rozległ się najniższy i najbardziej szorstki głos, jaki Płoszka kiedykolwiek słyszała. Nie był to Juvens, tylko mężczyzna w futrze. Pojawił się w ich polu widzenia, jadąc konno z pochodnią w dłoni. – Jestem przyjacielem! – dodał, zwalniając do stępa.

      – Nie jesteś moim przyjacielem – odparła.

      – Więc wykonajmy pierwszy krok. – Sięgnął do torby przy siodle i rzucił Płoszce w połowie wypełnioną butelkę.

      Nadjechał wóz ciągnięty przez dwa konie, którego lejce trzymała staruszka z ludu Duchów. Jej pomarszczona twarz była równie pozbawiona wyrazu jak w karczmie. W zębach trzymała starą osmaloną fajeczkę z czaggą, ale jej nie paliła, tylko żuła cybuch.

      Przez chwilę siedzieli nieruchomo w ciemności.

      – Czego chcecie? – spytał w końcu Owca.

      Nieznajomy powoli uniósł rękę i zsunął kapelusz na tył głowy.

      – Nie ma potrzeby, żeby dziś wieczorem rozlewać więcej krwi, wielkoludzie, nie jesteśmy waszymi wrogami. A gdybyśmy byli, to zapewne poważnie byśmy to przemyśleli. Chcemy tylko porozmawiać. Złożyć propozycję, która może się okazać korzystna dla nas wszystkich.

      – Zatem mów, co masz do powiedzenia – odrzekła Płoszka, odkorkowując zębami butelkę i cały czas trzymając miecz w pogotowiu.

      – Tak zrobię. Nazywam się Dab Słodki.

      – Co takiego? – zdziwił się Leef. – Jak ten zwiadowca, o którym krąży tyle opowieści?

      – Właśnie tak. To ja.

      Płoszka na chwilę oderwała się od butelki.

      – Jesteś Dab Słodki? Ten sam, który jako pierwszy zobaczył Czarne Góry? – Podała trunek Owcy, a ten od razu przekazał go Leefowi, który pociągnął łyk i zakaszlał.

      Słodki zachichotał.

      – Myślę, że to góry zobaczyły mnie pierwsze. Zresztą, Duchy żyją tam od kilkuset lat, Imperialni zapewne byli tam przed nimi, a któż może wiedzieć, kto mieszkał w tamtych okolicach przed Dawnymi Czasami? Trudno powiedzieć, kto ma pierwszeństwo do czegokolwiek w tej krainie.

      – Ale to prawda, że zabiłeś tamtego olbrzymiego rudego niedźwiedzia przy źródłach Sokwayi, i to gołymi rękami? – spytał Leef, oddając butelkę Płoszce.

      – Owszem, wielokrotnie byłem u źródeł Sokwayi, ale ta opowieść mi ubliża. – Słodki się uśmiechnął, a zmarszczki rozprzestrzeniły się po jego ogorzałej twarzy. – Walka gołymi rękami z nawet najmniejszym niedźwiedziem nie wydaje się zbyt mądra. Jeśli chodzi o niedźwiedzie, a także inne niebezpieczeństwa, zdecydowanie wolę trzymać się od nich z daleka. Jednak przez lata wydarzyło się wiele dziwnych rzeczy, a muszę przyznać, że pamięć już nie służy mi tak dobrze jak kiedyś.

      – Więc może źle zapamiętałeś swoje imię – odparła Płoszka i pociągnęła kolejny łyk. Dręczyło ją piekielne pragnienie.

      – Kobieto, mógłbym w to uwierzyć, gdybym nie miał go wytłoczonego na siodle. – Po przyjacielsku poklepał zniszczoną skórę. – Dab Słodki.

      – Po tym, co o tobie słyszałam, byłam pewna, że jesteś wyższy.

      – Na podstawie opowieści powinienem mieć pół mili wzrostu. Ludzie lubią gadać. A kiedy już zaczną, nie mam wpływu na to, jak bardzo urosnę, czyż nie?

      – Kim jest dla ciebie ten stary Duch? – spytała Płoszka.

      Staruszka odezwała się tak powolnym i uroczystym głosem, jakby wygłaszała mowę pogrzebową.

      – On jest moją żoną.

      Słodki ponownie chrapliwie się roześmiał.

      – Przyznaję, że czasami tak się czuję. Przedstawiam wam Płaczącą Skałę. Razem przemierzyliśmy każdy zakątek Dalekiej i Bliskiej Krainy oraz wiele miejsc, które nie mają nazw. Obecnie pełnimy rolę zwiadowców, myśliwych i pilotów w Drużynie poszukiwaczy, którą prowadzimy przez równiny do Fałdy.

      Płoszka zmrużyła oczy.

      – Naprawdę?

      – Z tego, co usłyszałem w karczmie, wy również zmierzacie w tamtym kierunku. Sami nie znajdziecie łodzi, a przynajmniej żadna się nie zatrzyma, żeby was zabrać, co oznacza konieczność samotnej podróży konno, wozem albo pieszo. Będziecie potrzebowali towarzystwa, zwłaszcza że w okolicy grasują Duchy.

      – Waszego towarzystwa, jak mniemam.

      – Może nie duszę niedźwiedzi gołymi rękami, ale jak nikt znam Daleką Krainę. Jeśli ktoś może was doprowadzić do Fałdy z uszami na miejscu, to z pewnością jestem to ja.

      Płacząca Skała odchrząknęła, przesuwając językiem wygasłą fajkę z jednej strony ust na drugą.

      – Ja i Płacząca Skała.

      – A dlaczego mielibyście wyświadczyć nam taką przysługę? – spytała Płoszka. Zwłaszcza po tym, co niedawno widzieli.

      Słodki podrapał się po zarośniętej szczęce.

      – Nasza ekspedycja wyruszyła, zanim na równinach zaczęło być niespokojnie, i uczestniczą w niej różni ludzie. Kilkoro ma broń, ale za mało doświadczenia i zbyt wiele bagaży. – Zmierzył Owcę wzrokiem, tak jak Clay mógłby patrzeć na kupione ziarno. – Teraz, kiedy w Dalekiej Krainie panują niepokoje, przydałby się nam jeszcze jeden człowiek, któremu nie robi się słabo na widok krwi. – Przeniósł wzrok na Płoszkę. – Zresztą mam wrażenie, że ty także potrafisz władać ostrzem, kiedy to konieczne.

      Zważyła miecz w dłoni.

      – Jakoś udaje mi się go nie upuścić. Co proponujecie?

      – Zazwyczaj ludzie oferują drużynie swoje umiejętności albo się wkupują. Potem wszyscy dzielą się zapasami i pomagają sobie w miarę możliwości. Wasz wielkolud...

      – Owca.

      Słodki uniósł brew.

      – Naprawdę?

      – Imię jak każde inne – odparł Owca.

      – Nie będę się spierał. Możesz do nas dołączyć za darmo. Widziałem na własne oczy, co potrafisz. Ty możesz zapłacić połowę stawki, kobieto, a chłopak musi wnieść pełną opłatę, co razem daje... – Słodki zmarszczył czoło, rachując w myślach.

      Co prawda, Płoszka tego wieczoru widziała śmierć dwóch ludzi i ocaliła trzeciego, wciąż miała mdłości i zawroty głowy, ale nie zamierzała pozwolić, by dobry interes przeszedł jej koło nosa.

      – Wszyscy pojedziemy za darmo.

      – Co takiego?

      – Leef to