Opiłki i okruszki. Tomasz Jastrun

tak myślisz, to tym bardziej powinniśmy coś z tym zrobić.

      – Coś z tym zrobić, ładne określenie, jak z walizką czy z niepotrzebnym meblem w domu, najlepiej wyrzucić na śmietnik. I z głowy.

      – Ja wiem, że to straszne, ale nie ma chyba wyjścia. Zapłacę za wszystko, zorganizuję, to jasne. Nie ma wyjścia.

      – Tak myślisz? – Popatrzyła mu w oczy. Wytrzymał to spojrzenie.

      Poczuł, że trwoga ustępuje złości. Co ona sobie wyobraża, chce go wrobić na całe życie. Może to zrobiła specjalnie. Wrabia go, kobiety, nawet te uczciwe, bywają w takich sprawach podstępne.

      – Czego ty ode mnie oczekujesz, takimi decyzjami nie może rządzić przypadek! – wykrzyknął.

      – Jakby wszystkim nie rządził przypadek. Przypadkiem spotykają się nasi rodzice, wszystko to przypadek – odparła.

      Nigdy nie filozofowała, pomyślał, to coś nowego i bardzo niepokojącego. Znowu milczeli. Kawiarnia zaczynała się zapełniać. Czuł się nagi i jak na patelni, zdawało mu się, że wszyscy widzą jego dramat i gapią się. Próbował sobie wyobrazić konsekwencje, ale nie starczało mu wyobraźni. Ona mnie załatwi na amen. Z zimną krwią, kobiety takie są.

      Próbował zmienić temat.

      – Jak się czuje twoja siostra?

      – Jak się ma czuć po chemioterapii?

      Nie wiedział, co powiedzieć, więc zapytał:

      – Ale wyjdzie z tego?

      – Nie wiem, wiem, że nie powinno się to zdarzyć, ale zdarzyło się.

      Nie był pewien, czy mówi o siostrze, czy o nich i wolał tego nie dociekać.

      Znowu milczeli. Podeszła kelnerka i poprosił o jeszcze jedno piwo.

      – Chcesz coś, może ciastko?

      – Nie, mam nudności… Muszę iść do toalety.

      Patrzył w ślad za nią. Idąc, nie kołysała się jak zwykle, już nie wabiła. Miał ochotę uciec z tej kawiarni. Wróciła po kilku minutach.

      – Jak się czujesz?

      – Źle – odparła.

      Chciał nią potrząsnąć, ale wiedział, że to tylko pogorszy sytuację.

      – Muszę iść – powiedziała. – Wyszłam z pracy na chwilę.

      Zapłacił rachunek. Szykował się zapytać, jaka jest jej ostateczna decyzja, ale bał się, co powie.

      – Masz taką minę, jakby umarł ci ktoś bliski – mówiła cierpko. – Ty myślisz tylko o sobie, nic o mnie. Ale możesz się uspokoić, zrobię to.

      Poczuł gorącą falę wdzięczności.

      – Kocham cię – powiedział. – Dam ci oczywiście pieniądze.

      – A pieprz się. – Wstała.

      Chciał ją pocałować w usta, nie pozwoliła. I odeszła. Jakby odchodziła na zawsze.

– 1975 –

      Wszyscy byli pijani, chociaż nie wszyscy jednakowo. Przyszedł na prywatkę, by poderwać dziewczynę, ale żadna nie wydawała się wolna. Był sam, niedawne rozstanie jeszcze bolało. Źle się czuł, podle i beznadziejnie. Minęło już kilka miesięcy, a nadal odczuwał ból, było mu żal, że ją stracił. Życie jest bez sensu. Pocieszał się krótkimi, byle jakimi romansami. Zatańczył z niską dziewczyną o kręconych włosach, przez chwilę myślał, że mu się podoba, ale okazało się, że jest z chłopakiem. Ten był zazdrosny i brał się do bicia. Wypił za mało, by się bić. Wyszedł na balkon, w oknach sąsiedniego bloku z wielkiej płyty paliły się światła. W klatkach mieszkań ludzie toczyli swoje życie, kobieta prasowała, ktoś zasuwał zasłony, matka przewijała dziecko, a starszy mężczyzna leżał na łóżku i się onanizował. To jest właśnie samotność, pomyślał, taka jak moja, twoja, nasza samotność. Patrzył w dół z wysokiego piętra i czuł, jak otchłań go kusi, no skocz, nie bój się. Wrócił do mieszkania, prześliznął się między tańczącymi i wyszedł na klatkę schodową, pachniała pastą „Komfort”, winda śmierdziała papierosami, jej ściany były pocięte nożem, żarówkę zabezpieczała metalowa obręcz, niedawno pojawiły się takie zabezpieczenia, wszystkiego brakowało i wszystko kradli, także żarówki. Spojrzał w lustro. Był młody, był ładny, był zrozpaczony i samotny. Na chodnikach topniał brudny śnieg.