Detectivo tolo. Detectivo divertido. СтаВл Зосимов Премудрословски

menos apchi. – engadiu Harutun. – Ademais – resistencia ás autoridades.

      O neno ruborizouse.

      – E que, en Kazajstán, non deciden anasha? – Ottila cambiou o seu ton.

      – Ben, como é que a plantan, – Idot rozoulle o nariz. – pero eu traballei legalmente.

      – Que é legal? apchi. – sorprendeu Harutun.

      – Recollido de cáñamo? ¡Ai! – Ottila volveu golpear o mesmo dedo cun martelo.

      – Como é? Algo de ti, apchi, conduces unha tontería, schmuck. – Arutun golpeou.

      – Onde o colleu? – bolsillo Klop. – moi lonxe de aquí?

      – Non, pola casa, no lixo. Apchi e, o máis importante, crece alí de xeito uniforme, como nun xardín. ¿Plantaches, apchi, un can?

      – Agarda, Harutun, … veña aquí si? – ordenou Klop.

      Idot achegouse de mala gana.

      – Séntate. Ottila sinalou un balde próximo e volveuno, pero quedou sen fondo. Idot sentou.

      – Estende as mans para min, as palmas cara a abaixo… Aquí. Agora, Harutun, trae o xornal.

      – De onde? apchi.

      – Pregunta á túa muller..

      – Pisyunya, dame un xornal! apchi.

      – Quen? Pisyunya?

      – Apchi, apchi, apchi … – Harutun volveuse vermello

      – Idot riu.

      – De que estás a rir? – Ottila volveuse ao pórtico. “Izolda, trae o papel aquí!”

      – Tómate ti! Non madriña creceu! Isolda berrou.

      – Vaia a conseguilo. – en voz baixa enviou a corporal Klop. Harutun trouxo o xornal en media hora, Ottila xa conseguira aliñar cen cravos.

      – Que carallo che foi a morte? Veña aquí.

      Ottila colleu o xornal e espallouno sobre o yunque.

      – Tres. – ordenou o erro

      – Catro. – Respondeu Idot con desconcerto.

      – Que, catro?

      – Ben, tres – catro – cinco…

      – Estás bromeando por min? cuspe nas mans e tres, tres para buracos. Borrar das túas mans toda a merda.

      – Por que?

      – ¿Quere demostralo no laboratorio do departamento de policía de distrito?

      – Non

      – Entón tres aquí e rápido.

      O neno rozou axiña unha bóla cunha guisante e entregoulla a Klop.

      – En? Guau! – sorprendeu Klop.

      – Inmediatamente sentín, apchi, a man dun profesional.

      Guisado Ottila envolto en ouro dun cigarro baixo un anaco de papel. E prende lume a un chisqueiro. O papel ardeu e secou o guisante. Ottila despregou e botou un guisante cun martelo. Afargouse co tabaco extraído dun cigarro e marcou de volta. Selado e completado ao final. Coloquei un anaco de cartón retorcido de debaixo da caixa de correspondencias no lugar do filtro. E coa lingua humedeceu a parte superior do cigarro e acendeu. A jamb rachou e a retracción chupou directamente aos pulmóns do recinto e acordouse de África. Os seus espazos abertos e a selva. Bailando debaixo de alí coas papuascas mirando da boca. Olivier do cerebro dun home negro dunha tribo veciña que veu por sal. Primeiro sexo con hipopótamo e moito máis. Ao final, el, burlando coma unha burbulla, retirou a respiración, deixando aos poucos fumar ás alas da xenebra. O seu sangue enriquecíase con alegre osíxeno e sentía coma se voara en cero gravidade. Todo arredor era brillante e zumbido. A infancia de Ottila chegou e todo comezou a agradar. O can saíu da cabina e, vendo a estúpida mirada do dono, bailou e puxo a cola.

      – Nada merda a ti mesmo?! – Non pronunciou a voz e entregou o cigarro a Intsefalopata. -on Harutun, aguante. Como experto, descubre a diferenza entre merda e xal.

      – E nunca o fumei. Apchi. Non sei como.

      – Como un cigarro, non deixes de fumar. Digo, non o metas completamente na boca, deixa un oco para subministrar aire aos pulmóns e tira, tira e non deixas escapar. Tírao e séntoo dentro de ti.

      Harutun camiñou lentamente e colleu o branco. Fumou, como ordenou o xefe. Ao cabo dun momento, converteuse nun vexetal e morreu coma un pavo.

      – Dálle ao neno. – Ottila esqueceu e ordenou a Harutun. – Deixa a broma diante da prisión … – despois de media hora continuou Ottila -Arutun, alle. De que disparas?

      – Ah? Dar.. – o vello agitouse e chegou aos seus sentidos. Estirou a man cun cigarro. Idot colleu o branco, espetou e entregouno polo distrito. Comezou a segunda volta e pronto o Incefalopata rematou o talón.

      – Ben, que? – solta Bedbug. – fumar? Que estás fumando, rapaz?

      – Belomor. – Teño un paquete de Idot e tomei un cigarro e a min. Saído. Tomaron e fumaron.

      – Ben, dime como cortaches o cánabo legalmente? – Comezou Bedbug.

      – Heh, podes dicirme ao principio como apchi legalmente a plantaches? – engadiu Harutun.

      – Como, heh. – pinchado Idot. – no tractor.

      – Que persegue, salaga? – Harutun rachou. – Nun tractor, rabuña. Sentádevos, cabrón! Pola vida!!!

      – Si, séntate, ti, se non, estás coma un gancho. Alí, senta no soportal. – suxeriu Bed bug corporal.

      – En definitiva, a broma foi na práctica. – o comezo de Idot.

      – E quen estudou? preguntou Klop.

      – Si, para un tractorista xeralista. Ben, mandaron aos plans, cánabo para limpar para as cordas. Está cosida unha lona para o teu UAZ de cordas de cáñamo.

      – Aquí está como? – sorprendeu Ottila. – e que?

      – Ben, puxéronme nunha máquina de recolección de cannabis.

      – E que é isto? preguntou Klop.

      – Si. – Incefalópata confirmada.

      – E onde sabes? – sorprendeu Klop.

      “Estou na miña xuventude, Apchi”, comezou Harutun, pero Idot continuou:

      – … era toxicómano.

      – Calla, cachorro! – Harutun estaba entusiasmado. – xogas, apchi, sentas moito tempo.

      – Calma, Harutun. – Klop sorriu. – continúa.

      – Ben, na miña xuventude vivín e estudaba no Cáucaso en Sharaga, e tiñamos un tema – chamábase maquinaria agrícola. Entón, pasamos por unha máquina de recolección de cannabis. Ela, upchi, aférrase a Bielorrusia ou MTZ-40. Voot, apchi.

      – E o que vén? – volveuse ao rapaz.

      – Ben, vou subindo arriba – continuou Idot.

      – Como é? preguntou Klop.

      “Si, como a combinación, apchi, un despois do outro”, explicou Intsefalopata. – só temos un destacamento e, apchi, teñen unha escaleira.

      – Vexo. Entón, o seguinte?

      – Ben, vou. – o comezo de Idot.

      – Emborraceime de inmediato. – engadiu Klop.

      – O que, apchi, o cánabo é o mar. – pinchaba Harutun.

      – Non, xefe, foi conducido por un