Detectivo tolo. Detectivo divertido. СтаВл Зосимов Премудрословски

o tambor. Si”. Pero, se non o abren, matarán. Entón obedece. Limpas as láminas de tambor do po, e o po é o hash Galimovy. Para iso arroxan dólares na cabina e botan. ¡Ata cinco quilogramos tiraba de peso, conta, pente!? O xefe de partida durante tres horas cobre cinco. Este é o tema.

      – E tan poucos, e tres? – preguntou o fillo Izya, que descolocou tranquilamente. – para probar.

      – Ben, saltou á casa, maldito. Non ves que interrogo?

      – Que o escoite, é legal e instructivo: a nai, que tamén quentou a orella, interrompeu. – que vai despois, vai?

      – Ben, en definitiva, vou, o zumbido voa e tapoume, pero non o roguei, só ollo o aire. E ollo, o compañeiro vai dirixido de fronte, e saltará do tractor e correrá cara ao lado, e o tractor segue indo. Mírome no espello e nel un policía e un médico da UAZ achéganse a un cambio de quenda. Non estou no lugar. E desde a UAZ, o alpendre saíu apagado tralo fuxido lateral para collerse.

      – E por que o conduciu, ¿reproches? – bolsillo Klop.

      – Fumado, morón, antes de cortar. E o vento, en xeral, derrubou a torre dos pobres e parecíalle que estaba a cortar as moscas para os planificados, na súa opinión, os correos de drogas. E logo, por tipo, as pentes queimáronse. Ben, ten a culpa.

      – Hola, ah, ah, non, non. – Klop berrou e Harutun colgou, nalgún lugar do Cáucaso … – ¿e que atraparon?

      – Si, nunha hora. E o tractor voou na canle.

      – Divertido, apchi, alí. -Arutun chupou cun escote.

      – Si, divertido. – soportou Idot. – Ben, fun?!

      – Hehehehehe … – A cama lentamente deixou de rir. – Vaia, e mañá ao mediodía virás. Aínda o esfregarás e logo volveremos a atrapar, levarémosche e definitivamente o plantaremos.

      – Para que? – Sorprendeulle e suspirou a Idot.

      – Harutun, obtén a súa subscrición para non marchar. – O bich ergueuse e arqueou as costas.

      – Ou quizais estaremos de acordo? – suxeriu Idot, que inmediatamente deixou de chorar. – Mañá virás cun porco, xa veremos. Todos saen os dous. Estou canso. A xornada laboral rematou.

      – Vamos, apchi, idiota. – suxeriu Harutun e dirixiuse á saída.

      – Idoto. – seguiu o rapaz corporal.

      – … E cun porco, trae un carneiro para min. Conseguiuno? -Arutun parou e saltou a Idot diante. Cando Idot entrou no liderado, Harutun doulle unha patada no cu e empurrouna na parte traseira, rindo en voz alta…

      Logo saíron e Ottila foi á casa para cear…

      Apulase SEGUNDO

      Ottila abriu os ollos estreitos e examinou inexplicablemente a cociña. Houbo un estrago e quería terriblemente comer, pero a mesa estaba baleira.

      – Que foi iso? pensou. – Está cuberto

      Decatei as bágoas da miña cadeira e só quería comezar a recoller comida na mesa, cando foi custodiado por un xemido tranquilo e bendito que chegaba dende os dormitorios da parte residencial da cabana.

      – Sarah? – chiscou na cabeza. – Pero ela …?!

      Sarah foi a primeira filla de Ottila e Isolde, pero tiña un defecto de nacemento, é dicir, estaba xorda nos dous oídos desde o nacemento, cega nos dous ollos e muda, noutras palabras, cegamente muda e polo tanto non necesitaba ser representada antes. Pero agora chegou o momento, sobre todo porque os lamentos procedentes do máis profundo da choza pertencían a ela. Por certo, Deus premioulle unha fermosa figura e unha fermosa cara.

      Pero avergonzouse por outra noticia transmitida por un médico de San Petersburgo, ao día seguinte do exame, cando Sarah enfermou e seu pai pensaba seriamente nela.

      – Ela, a sire, está embarazada, e isto faino enfermo. – concluíu axiña o doutor.

      – E quen é o pai? Despois, ninguén chega a ela?! – sorprendeu Klop. – Ademais dos fogares.

      – Descoñecido. Pódese facer unha proba de ADN, pero esta intervención pode interferir no desenvolvemento do neno. Cando naces, verás: o pai é negro ou chinés. – respondeu o doutor e marchouse axiña. Izzy seguiulle.

      – Doutor, grazas por non me rendir.

      – En primeiro lugar, grazas non te farás con…

      – Ah, perdón, doc. – e Izya sacou un caderno de cheques do peto e sacou o cheque co número indicado anteriormente e entregoullo ao médico.

      – Pero sabe, o médico estendeu a man para o control. – mestura de sangue, isto é unha cousa perigosa. En oitenta e nove casos, o feto pode aparecer moi mal.

      – Como é iso?

      – Pode nacer un freak.

      – Quen??? – Barrou ao outro lado do Bedbug e saíu correndo cara aos interlocutores.

      Que pasou? Resulta que Izzy e Sarah se fixeron adultos ao mesmo tempo. Pero a vida é a vida.

      Ao día seguinte, Ottila púxose de lado, porque el mesmo é fillo dun caníbalo. Entón, que?

      …De súpeto houbo un forte golpe da porta da oficina principal e Ottila se estremeceu.

      – De novo non bloqueou a porta no soporte. – O Bedbug indignouse.

      Nesa metade do cuartel eran resoltos os sons de Arutun que arrastraban con forza a alguén.

      – Harutun arrastra a alguén de novo. murmurou Klop a si mesmo e mirou o seu reloxo. – Ah, eu-mayo! Xa tres noites?!

      Harutun apareceu na porta da cociña e exclamou:

      – dentro! Atrapino! – e botouse ao medio do vello, que pasou trinta e oito anos nas zonas. Isto era evidente polas tatuaxes en todo o corpo. As súas tatuaxes quentábanse como unha camisa, e así só andaba nos calzóns, e incluso no inverno. O vello conxelouse á espera do ritmo.

      – Que é? preguntou Klop.

      – Wooh, apchi, este shnir o mesmo cánabo frotado no lixo, e ata asinou a avoa Chave. -Arutun inclinouse no xesto co cóbado.

      – Si?! – sorprendeu Klop. – E que, ela tamén está rozando?

      – Si, aínda así, sacou un tal boi, e sacou do peto unha bola de hash de billar.

      – ¿É todo o hash? – Estendeu a man e colleu o balón. Volveuno na cara, arredou, arroxouno. – Quince anos tirarán. Desamortizar. Ben, que me dis, avó?

      – Está a mentir. – o vello agachado no chan. – non é cousa miña.

      – E de quen? apchi.

      – O teu, é el… e colgámonos de nós, e Claudia e eu acabamos de fodernos nos arbustos. En xeral, esta merda de cabalo.

      – Que? – explotou Intsefalopata. – ¿É interesante o que fixo o cabalo no vertedoiro de lixo, a herba arrincada, que non medra alí? ¿Ou engrenaxe? E o cáñamo estaba comendo, a vida estaba a vapor, o dono – schmuck, polo que decidiu esquecer. E logo impaciente.

      – Non, recordei. Pasaba algún pastor. Colleu un saco ou frotouno e marchou. E que? É popular, sen seguridade, pero non hai cartos para os swipes. E así quero esquecer. Entón, o pastor entrou.

      – Joder, dis? – O bicho subiu a unha cadeira. – Non é difícil consultar na clínica pola mañá.

      “A quen escoites, xefe, apchi”, Harutun sonou. – Foi así: a avoa Klava está espida, toda chea de vaselina, ti, porque non podía esnaquecerlle as costas? Corrín polo lixo, perdéndome nos arbustos de cánabo.

      – Correr? –