НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

вствуй мама!», Я крочыў у напрамку свайго галоднага навучальнага інтэрната і думаў:

      – - Чым адрозніваюцца расейцы ад амерыканцаў і еўрапейцаў?

      – - А тым, што яны жывуць і думаюць лагічна, мы абстрактна. – ответил я сам сабе і ішоў далей. Выпіць хацелася – страшна і закусіць. Іду, значыць, я праз алею ў далеч бетонна-пліткавага плота нейкага вытворчага прадпрыемства. Бачу, змяркацца. Чую, па той бок плота хтосьці выдае ціхі, але пранізліва-не ўмелы свіст. Я адказаў тым жа. Гляджу, з па той іншай боку плота вылятае бульбяны мяшок, чымсьці накладзены і на мяне. Я адскочыў, а мех закрануў адыходу сабакі невядомай пароды, пакінуты няма за доўга да мяне. Я падышоў да яго, дапытлівых агледзеў і, няма пра што, не падазраючы і не думаючы, развязаў яго, а там.., там?! Там ён быў у шчыльную набіты, нават спрасаваны цвёрда-вэнджаную каўбасой. Я не пра што не думаючы, выцягнуў адну, схапіў мяшок за кадык і, закінуўшы яго на плечы, як разагнаўся з хуткасцю «Ферары» у бок сваёй інтэрната, па шляху сжирая тую незабыўную палку каўбасы.

      Мне адразу захацелася вучыцца і жыць.

      Што было потым?! Кузя. Ці: ён жа свістун, ён жа метальщик бульбянога мяшка, ён жа ўраджэнец Сыктыўкара прыйшоў да свайго таварыша і змоўшчыку: ураджэнцу Алдырбагуйского цясніны, саўгаса «Дай па жэрці», чыю ролю я выконваў па няволі і кажа не па-руску.

      – - Дзе мяшок? – спросил Кузя.

      – - А ты яе кідала? – па-Габрэйску адказаў пытаннем таварыш.

      – - А ты свістала?

      – -А ты..??

      Далей варта нямая бітва. А прызнаюся шчыра, каўбаса была горка-вадкая і смачная…

      P.S.: Пол мяшка мы прадалі сямейных і затарыліся морам пойла і дуры… Сэсію здал на ура…

      запіска 2

      свінячаму разборкі

      На днях мяне за ня здачу сесіі забралі ў шэрагі ўзброеных сіл Савецкага Саюза, то бок, у армейку. Там я за месяц забыўся ўсё, што вывучаў у дет яслях, садку дзіцячым, у сярэдняй школе і ў двух ПТВ пад нумарам: 708943 цэлых дваццаць чатыры сотых, якое знаходзілася на лева ад праспекта з барады на лысіну, дзе ёсць метро.

      Стаім, значыць, мы амаль дзяжурныя на прахадной у вайсковую частку і курым самакруткі ля ўваходу. Тады быў крызіс у нашай няўрымслівай краіне. Час было цяжкае, цыгарэты па тры пачкі у месяц. А частка наша размясцілася побач з калгасам «Бычынае вымя» і гэта праўда. Значыць, стаім і курым, а збоку з-за дрэва выглядае баба Яга. Праўда, яе клікалі Ядвіга. Ну. – думаем, – старая цёлка і, нягледзячы на яе, марым аб кустах з ажынай. А яна крычыць, перабіваючы нашы думкі. Глухая яна і сляпая.

      – - Ой, салдаты, адгукніцеся, ауууу?!

      – - У, дурніца, што орёшь, старая? Мы ж за сотак восем і два сантыметры ад цябе?! За плотам!!

      – - Ась?

      – - Бэсь! – ответил зноў дзяжурны. – Что трэба, кажы, альбо ідзі моркву Тяпа?

      – - Мне, – говорит старая вельмі бабуля. – нужно заколбасить на продаж, – і ўсміхнулася, – поросёночка, Борюсеньку. Самагонкі пастаўлю на стол, нават з сабой дай.

      – - Што з сабой цяпер? – спросил я, чалавек, які бачыў свіней толькі ў заапарку, але іх чамусьці называюць бегемотамі.

      – - Ась?

      – - Дрась!! Што прынесла з сабой?? – повторил ў голас я.

      – - Дам вам і свінінкай … – Ці не ўчуўшы ці не зразумеўшы майго пытання, адказалі старая.

      – - Яна, па ходзе, мухамораў абажраўся.. – предположил я, перад сваімі таварышамі.

      – - А дзе жывеш? – спросил таварыш

      – - А ў вёску прыйдзеш і спытай Яду, вуліц у нас нямая.

      – - Чаго? Мыш'як, ці што? – вскричал я ёй у вуха, як у мікрафон.

      – - Не, мілок! Хэхэ.. Яд-Вигу спытай!!

      – - А калі прыйсці? – спросил Таварыш.

      – - А ў выхадныя, апоўдні! Я яго як раз карміць не буду. – ответила бабка і пайшла збіраць калючыя зялёныя кусцікі.

      Докуривая то, я спытаў калегі.

      – - Таварыш, а ты свіней рэзаў?

      – - Вядома. Я ж у горадзе калгаснага тыпу жыў.

      Наступіла нядзелю. Мы збеглі ў самаволку праз далёкі кут плота. Дайшлі да вёскі мы без праблем і яе халупу знайсці нам не склала вялікай працы, тым больш у вёсцы ўсяго знаходзілася ўсяго пяць дамоў, і інтэрнату з гастарбайтэрамі, леса пільнікам. Прыходзім значыць да яе. А яна і сухарамі, і соллю, і нават стопарь знайшла. З'елі мы натуральнай ежы і выпілі яшчэ.

      – - Ну што, старая? – начал таварыш. – где свіння то?

      – - Ды поросёночек ён, каханы ў хляве. – ответила яна і пайшла ў пакой. Выносіць скрутак паўмятровы. Разгортвае і дастае меч пятага стагоддзя да нашай эры, мабыць зроду. Іржавы, іржавы і ручка, абматаная ізастужкай.

      – - Вось, сынкі, гэтым мой нябожчык Іосіф, яшчэ ў першую сусветную Грант. Пры на мясакамбінаце заняў, рэзаў ўсіх: і кароў нават і курэй.

      Мне стала не па сабе, гледзячы на яе Стаханаўскай, празрысты погляд. А таварыш узяў нож з рук гаспадыні…

      – - Пайшлі, кажа мне. – где порось то, А?

      Заводзіць