Αγαμέμνων. Aeschylus

τάλλο χέρι του σταδίου να στρίψη·

      κι αν δίχως κρίμα στους θεούς γυρίσουν πίσω,

      μα πάλι ακοίμητο μπορεί των σκοτωμένων

      το αίμα να μένη, κι άλλη συμφορά αν δεν λάχη.

      Άκου λοιπόν αυτά από μένα, τη γυναίκα·

      και το καλό ας αξιωθώ να δω όπως θέλω,

      γιατί απ' όλα ταγαθά αυτό θα ευχόμουν!

ΧΟΡΟΣ

      Με γνώση αντρός, βασίλισσα, μιλείς φρονίμου,

      κι αφού σημάδια αλάθευτα σου έχω ακούση

      τώρα τους θεούς θα ετοιμαστώ να ευχαριστήσω,

      γιατί άξιος δόθηκε ο μιστός για τόσους κόπους.

ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

      Ω Δία παντοδύναμε και νύχτα αγαπητή,

      οπόχεις ταναρίθμητα στολίδια,

      πυκνά πλεμμάτια έρριξες στη γη την Τρωική

      με σιδερένια δαχτυλίδια.

      Μήτε μεγάλοι να μπορούν μήτ' άγουρα παιδιά.

       – κι ανώφελα κανείς ας μη γυρεύη —

      το δίχτυ να πηδήσουνε που ξάπλωσε η σκλαβιά

      κι όλους τριγύρω μέσα του μαζεύει.

      Σε τρέμω, ω Δία ξένιε, και τα έργα σου τιμώ,

      που από καιρό τεντώνεις το δοξάρι

      για να μη ρίξης άνεργο το δίκιο σου θυμό

      επάνω στον αδικητή τον Πάρη!

      Έχεις να πης κ' έχεις να κρίνης

      το χέρι της Δικαιοσύνης·

      τον βρήκε το άδικο στο δρόμο,

      κι ας λέη κάποιος πως θ' αφήση

      απλέρωτον όποιος τολμήση

      το θείο της να πατήση νόμο.

      Αργά ή νωρίς θαρθή μια μέρα

      να πάθη ο γυιός για τον πατέρα,

      που άδικο πόλεμο σηκώνει,

      και που μ' ασήμι σκορπισμένο

      και με χρυσάφι μαζεμένο

      τα σπίτια του παραφορτώνει.

      Ο φρόνιμος μονάχα αρκιέται

      μ' όσο να μη στενοχωριέται·

      γιατί οι θησαυροί οι περισσοί

      δεν τον γλυτώνουν δίχως άλλο

      όποιος της Δίκης το μεγάλο

      βωμό θενά ποδοπατήση.

      Μας σπρώχνει των φρενών η βλάβη

      κι άλλου κακού τον πόθο ανάβει,

      μα τότε γιατριά δεν έχει·

      δεν κρύβεται το κρίμα· βγαίνει

      και σα φωτιά καταραμένη

      φαντάζει ολόγυρα και τρέχει.

      Έτσι το ψεύτικο χρυσάφι

      με τη τριβή τέλος ξεβάφει

      και μαύρη φαίνεται η θωριά του·

      όπως μωρό παιδί να πιάση

      πουλί ζητά – κ' έχει ντροπιάση

      την πόλη και τα γονικά του.

      Μα δεν ακούει τα παρακάλια

      κανείς θεός, και στα κεφάλια

      ταμαρτωλά φωτιά θα βρέξη.

      Νά ο Πάρης! που ψωμί κι αλάτι

      δεν ντράπηκε, απ' το παλάτι

      γυναίκα φίλου του να κλέψη.

      Κι αφίνοντας λογχών κι ασπίδων κρότους

      και ναυτικούς στην πύλη εξοπλισμούς

      και στους Τρωαδίτες φέρνοντας

      αντίς για προίκα, αφανισμό τους,

      γοργά τις πύλες διάβηκε

      όσα κανείς δεν τόλμησε τολμόντας!

      Και πολυαναστενάζοντας

      ελέγανε του παλατιού οι προφήτες:

      Ω σπίτι, σπίτι κι άρχοντες

      ω κλίνη, κερωτόθυμα του αντρός της χνάρια!

      δήτε τον τώρα στη βουβή ατιμία του

      κι απαραπόνευτο στη συμφορά του,

      παρατημένο αδιάντροπα·

      κι